Lachen met een kater!

In een tijd waarin je niet vrolijk wordt van alle nieuwsberichten, zo je die nog durft te volgen zonder jezelf in een fles Languedoc te willen frommelen om je te bezatten, is het heel welkom als er in alle nuchterheid af en toe nog iets te lachen valt. En huisdieren zijn daar vaak een perfecte aanleiding voor, zeker als je er meer dan eentje hebt rondlopen.

Toen ik van de week naar de gang liep hoorde ik vanuit het toilet het onmiskenbare geklater van ‘iemand’ die zijn eerder genuttigde drank aan het lozen was. Ik snapte er niets van, want ik was toch echt alleen thuis voor zover ik wist.  Ik deed enigszins geschrokken de deur open die nog op een kier stond en ik begon hardop te lachen. Eén van mijn katers zat doodgewoon op het toilet een plas te doen. Niet op de bril, nee keurig in de wc-pot en hij had parmantig zijn pluimstaart over de bril gedrapeerd. Gelukkig aan de buitenkant; hij wist blijkbaar precies wat hij deed en hoe het hoort. Zijn grote ogen keken me heel verontwaardigd aan met een blik van ‘hé, ik zit even privé hier, doe die deur ‘s  effe dicht’ . Toen ik hem vroeg of hij daarna wel nog even netjes door zou willen trekken, was dat blijkbaar iets teveel gevraagd, want hij schoot beledigd en hardop mekkerend langs me heen door het kattenluikje naar buiten, mij met stomheid geslagen achterlatend…

Dat kattenluikje zit gelukkig weer een beetje stevig in de deur, want tijdens een eerder avontuur was mijn grootste kater Woody blijkbaar van het ene op het andere moment dat luikje ontgroeid. Op een dag kwam hij namelijk binnen rennen en hij was niet meer te stoppen tijdens zijn spontaan gestarte solo-Formule 1-race van keuken naar kamer en van kamer naar keuken. Terwijl hij laag over de grond telkens voorbij scheerde, probeerde ik te zien wat mijn ogen werkelijk zagen. Hij droeg om zijn middel het hele kattenluik na een gapend gat in de deur achtergelaten te hebben en probeerde met man en macht dat ding van zich af te schudden, wat natuurlijk niet lukte. Ik probeerde op dat moment alleen maar behendigheid te krijgen in het ‘kater-vangen’ maar hij was zo snel als een hazewindhond.

Woody in de olie (verf)

Wat er toen gebeurde had ik echt moeten filmen, maar het was helaas een te snel afgespeelde slapstick.Toen de andere katten ineens in de gaten kregen dat er een laagvliegend kattenluik met staart en een paar grote ogen door de kamer gierde, schrokken ze zo verschrikkelijk dat er eentje twee meter hoog tegen het bovenraampje aan knalde. En natuurlijk na een flinke bons weer net zo hard op de grond kletterde, waardoor mijn witte moederpoes zichzelf in paniek lanceerde en in een plastic tas dook, maar met zo’n vaart dat ze met haar kop aan de andere kant er weer uit kwam. Haar nagels hadden door die ene krachtige aanval op die plastic schuilkelder een flink gat gemaakt. Toen rende er dus niet alleen een kattenluik door de kamer maar ook een hem achtervolgende Formule 1-poes in een jurk van Albert Heijn.

Ik deed het van de zenuwen maar vooral ook van het lachen bijna in mijn broek, dus ik stond met bij elkaar geknepen benen het schouwspel gade te slaan in de hoop dat ik het droog hield. Ik kon niets doen, alleen maar lachen! Die plastic robe van de poes maakte zo’n angstaanjagend ritselend geluid dat de andere kereltjes rakelings langs mijn oren in de gordijnen vlogen waarna ze probeerden het plafond te bereiken.

Gelukkig liep de onfortuinlijke Woody zichzelf uiteindelijk klem in één van de klimpalen en bleef daar van schrik met een open bekje gestrest zitten hijgen. Helaas voor hem moest hij het door zijn eigen angstaanjagende gedrag zonder pits’poezen’ stellen.  Wel kon ik hem nu eindelijk verlossen van zijn eigen deur waar hij letterlijk en figuurlijk mee in huis gevallen was, terwijl zijn moeder inmiddels in de krappe ruimte achter de vaatwasser probeerde om in haar wit-blauwe AH-japon op de ‘kleintjes’ te letten.

Traumatisch is het achteraf gelukkig niet echt meer te noemen. Ze hebben er niets aan overgehouden, maar ik heb met de tranen nog in mijn ogen wel mijn excuus aan hen aangeboden omdat ik ze zo schaamteloos uit heb staan lachen.

Mijn nieuwe motto:  ‘je hoeft echt geen drank op te hebben om maagpijn te krijgen van een kater!

© Irma Schiffers

Alle artikelen mogen in zijn geheel worden overgenomen, mits alle bronnen worden gerespecteerd