Column: Pauw en Timmermans

Die Timmermans moet zich wel in een soort achtbaan wanen, zou het niet? Zo sta je met je wagentje op het hoogste puntje van de ‘Python’ in de schijnwerpers van de Europese Commissie die je beloont met een goeie job en zo kletter je op diezelfde achtbaan met een rotvaart weer naar beneden. Hoogmoed komt voor de val, luidt het spreekwoord. Benieuwd hoe lang zijn vrouw hem nog Brussels lof voorschotelt. Dat zal voorlopig wel ‘snert’ worden! Eerst staat hij zo trots als een pauw met zeven staarten voor elke camera en dan komt hij ineens een ‘echte Pauw’ tegen die die ene echte veer weer uit z’n kont trekt met een gemene vraag. Het haalt zelfs de internationale pers!

Timmermans lijkt wel zo’n dol steigerend paard dat de hele tweede kamer even tijdelijk heeft moeten opsieren met deze nijpende affaire die nu in de doofpot geparkeerd is. Hij heeft zichzelf namelijk regelrecht de Europese Commissie ingehuild met zijn speech en nu moet hij met de billen bloot en Mea Culpa roepen voor zijn zogeheten ‘naïviteit’. Maxima heeft hier weliswaar niets mee te maken maar Mea Maxima Culpa is in dit geval toch nog even beter op z’n plaats. Maar ach, vooralsnog heeft dat geen consequenties, want diplomatie is vele malen belangrijker dan menselijke normen en waarden welke alleen maar vanuit waarheid en eerlijkheid kunnen bestaan. Daar hebben we geen boodschap meer aan in deze wereld want dat is iets van het klootjesvolk, toch? De economie is nog het enige speerpunt!

Ik zou tegen Jeroen Pauw willen zeggen, volg wat vaker de alternatieve media, alhoewel ik niet uitsluit dat hij dat heimelijk al doet. Een vraag zoals hij die namelijk stelde aan Timmermans komt eigenlijk meer uit onze kringen en je ziet meteen wat het effect is. Je drukt de draaikonten zo in de hoek met de waarheid, waarmee ze in één zin door de mand vallen omdat het menselijke ego niet zo van transparante vragen en deukjes houdt. Het vervelende is dat het geen enkele consequentie heeft omdat het hele kabinet continu met boter op het hoofd zit te debatteren. Niet met de roomboter van Albert Heijn, althans nu niet meer, want ik vermoed dat deze grootgrutter als PR-stunt de roomboter in de kleur van schoensmeer gaat verkopen om de zaak nog een beetje te redden. Nee, met roomboter van de natuurwinkel want alle kamerleden zijn immers financieel draagkrachtig genoeg om daar hun dagelijkse boodschappen te kunnen doen. Die boter maakt tevens dat moties van wantrouwen of grove fouten als deze nog soepeler van tafel glijden.

Het kabinet moest eens vallen, zeg! Dan komt er misschien ineens een regiment aan altruïstische en radicale waarheidslievende ministers die alle straaljagers die over de grens actief zijn linea recta laat terugkeren, de gulden weer terug laat komen, Monsanto met hun kankerverwekkende GMO’s in de ban doet, de corrupte farmaceutische industrie streng laat controleren, Pieter van Vollenhoven eindelijk zijn Klokkenluidershuis laat bouwen, (heel bijzonder, maar die link naar die TV uitzending werkt niet meer! red.) en de agrariërs hier op grote schaal laat zorgen voor een gezonde en toereikende voedselketen. Een paar windmolens erbij en Nederland is weer de welvaartsstaat waartoe het zeker in staat is! Maar dat kan natuurlijk niet, gezichtsverlies lijden is vele malen erger dan een flinke reductie van de bevolking die door aanslagen of met behulp van gecreëerde ziektes zoals ebola, waarvan de patenten sinds 2009 bij de Amerikaanse vriendjes berusten, weggesaneerd wordt. En ze hebben zoveel varianten gecreëerd en gepatenteerd dat die wel op zijn minst allemaal uitgeprobeerd moeten worden. Wellicht denken ze niet alléén aan gezichtsverlies maar ook en vooral aan het begrotingstekort dat ineens verdwenen is als sneeuw voor de zon!

Als Jeroen Pauw de alternatieve media heimelijk wel volgt, dan petje af dat hij zichzelf telkens weer in de plooi (c.q. in de Matrix) kan frommelen om politiek correcte vragen te stellen binnen de kaders zoals ze gedicteerd worden door de persburo’s van Rothschild. Maar mocht hij zijn ogen werkelijk sluiten voor de alternatieve nieuwsberichten, zou ik hem sterk willen adviseren om zichzelf die doodzonde toe te staan. Hij zal erachter komen dat het volk niet zo dom is als nu gedacht wordt en dat men het helemaal beu is om voorgelogen te worden met propagandistische sprookjes die de mainstream media verkopen. De wereld waarin we nu leven willen we niet en er zijn er relatief maar een paar die hier draconisch van genieten en financieel helemaal binnenlopen.

PowNed.tv

Er is echt een manier om van die nare recensies af te komen zoals ‘Pauw scoort ook niet met Timmermans’. Want het ligt volgens mij niet eens aan zijn kwaliteiten die zouden ontbreken. Hij hoeft alleen maar namens het volk te gaan spreken en alle vragen te stellen die onder de mensen leven en waar maar geen eerlijk antwoord op komt. Daar kan hij dagenlang talkshows mee vullen. Hij kan beginnen met journalist Udo Ulfkotte eens uit te nodigen. Misschien inspireren ze elkaar. En omdat dat niet mag binnen dit staatsomroepen-bestel, kan hij altijd nog zijn eigen omroep beginnen samen met de alternatieve media die qua kwantiteit flink domineren. Dan wordt hij de Nederlandse Alex Jones of James Corbett. Wedden dat ie scoort? Het is hoog tijd voor échte journalistiek op TV. En een klinkende naam hoeft hij niet te bedenken, die brengt hij zelf al mee: ‘PauwNet’.

©Irma Schiffers

Alle artikelen op deze site mogen worden in het geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding

Gerepubliceerd op Bovendien.com, Gewoon-nieuws.nl , Bewust Happy,   de goed nieuws krant en op ohln (Online Het Laatste Nieuws)

 

Lachen met een kater!

In een tijd waarin je niet vrolijk wordt van alle nieuwsberichten, zo je die nog durft te volgen zonder jezelf in een fles Languedoc te willen frommelen om je te bezatten, is het heel welkom als er in alle nuchterheid af en toe nog iets te lachen valt. En huisdieren zijn daar vaak een perfecte aanleiding voor, zeker als je er meer dan eentje hebt rondlopen.

Toen ik van de week naar de gang liep hoorde ik vanuit het toilet het onmiskenbare geklater van ‘iemand’ die zijn eerder genuttigde drank aan het lozen was. Ik snapte er niets van, want ik was toch echt alleen thuis voor zover ik wist.  Ik deed enigszins geschrokken de deur open die nog op een kier stond en ik begon hardop te lachen. Eén van mijn katers zat doodgewoon op het toilet een plas te doen. Niet op de bril, nee keurig in de wc-pot en hij had parmantig zijn pluimstaart over de bril gedrapeerd. Gelukkig aan de buitenkant; hij wist blijkbaar precies wat hij deed en hoe het hoort. Zijn grote ogen keken me heel verontwaardigd aan met een blik van ‘hé, ik zit even privé hier, doe die deur ‘s  effe dicht’ . Toen ik hem vroeg of hij daarna wel nog even netjes door zou willen trekken, was dat blijkbaar iets teveel gevraagd, want hij schoot beledigd en hardop mekkerend langs me heen door het kattenluikje naar buiten, mij met stomheid geslagen achterlatend…

Dat kattenluikje zit gelukkig weer een beetje stevig in de deur, want tijdens een eerder avontuur was mijn grootste kater Woody blijkbaar van het ene op het andere moment dat luikje ontgroeid. Op een dag kwam hij namelijk binnen rennen en hij was niet meer te stoppen tijdens zijn spontaan gestarte solo-Formule 1-race van keuken naar kamer en van kamer naar keuken. Terwijl hij laag over de grond telkens voorbij scheerde, probeerde ik te zien wat mijn ogen werkelijk zagen. Hij droeg om zijn middel het hele kattenluik na een gapend gat in de deur achtergelaten te hebben en probeerde met man en macht dat ding van zich af te schudden, wat natuurlijk niet lukte. Ik probeerde op dat moment alleen maar behendigheid te krijgen in het ‘kater-vangen’ maar hij was zo snel als een hazewindhond.

Woody in de olie (verf)

Wat er toen gebeurde had ik echt moeten filmen, maar het was helaas een te snel afgespeelde slapstick.Toen de andere katten ineens in de gaten kregen dat er een laagvliegend kattenluik met staart en een paar grote ogen door de kamer gierde, schrokken ze zo verschrikkelijk dat er eentje twee meter hoog tegen het bovenraampje aan knalde. En natuurlijk na een flinke bons weer net zo hard op de grond kletterde, waardoor mijn witte moederpoes zichzelf in paniek lanceerde en in een plastic tas dook, maar met zo’n vaart dat ze met haar kop aan de andere kant er weer uit kwam. Haar nagels hadden door die ene krachtige aanval op die plastic schuilkelder een flink gat gemaakt. Toen rende er dus niet alleen een kattenluik door de kamer maar ook een hem achtervolgende Formule 1-poes in een jurk van Albert Heijn.

Ik deed het van de zenuwen maar vooral ook van het lachen bijna in mijn broek, dus ik stond met bij elkaar geknepen benen het schouwspel gade te slaan in de hoop dat ik het droog hield. Ik kon niets doen, alleen maar lachen! Die plastic robe van de poes maakte zo’n angstaanjagend ritselend geluid dat de andere kereltjes rakelings langs mijn oren in de gordijnen vlogen waarna ze probeerden het plafond te bereiken.

Gelukkig liep de onfortuinlijke Woody zichzelf uiteindelijk klem in één van de klimpalen en bleef daar van schrik met een open bekje gestrest zitten hijgen. Helaas voor hem moest hij het door zijn eigen angstaanjagende gedrag zonder pits’poezen’ stellen.  Wel kon ik hem nu eindelijk verlossen van zijn eigen deur waar hij letterlijk en figuurlijk mee in huis gevallen was, terwijl zijn moeder inmiddels in de krappe ruimte achter de vaatwasser probeerde om in haar wit-blauwe AH-japon op de ‘kleintjes’ te letten.

Traumatisch is het achteraf gelukkig niet echt meer te noemen. Ze hebben er niets aan overgehouden, maar ik heb met de tranen nog in mijn ogen wel mijn excuus aan hen aangeboden omdat ik ze zo schaamteloos uit heb staan lachen.

Mijn nieuwe motto:  ‘je hoeft echt geen drank op te hebben om maagpijn te krijgen van een kater!

© Irma Schiffers

Alle artikelen mogen in zijn geheel worden overgenomen, mits alle bronnen worden gerespecteerd