HSP: Highly sensitive pets – deel 2

In het eerste artikel beschreef ik hoe er gemakkelijk contact kan zijn tussen mensen en hoogsensitieve dieren. Het betekent dat het dier zich gemakkelijk opent voor jou en jij die energie net zo eenvoudig kan ‘verstaan’.

Vaak zal het zo zijn dat je zelf als hoogsensitief persoon dezelfde gevoelige natuur in dieren aantrekt. Juist omdat je de dieren krijgt die bij een bepaalde fase in je leven horen, zodat je elkaar spiegelt. Dat is op zich al een interessant gegeven.
Hoe uit zich dat dan verder in het gedrag, behoudens de communicatie die veel mensen al langer herkennen en toepassen in het contact met dieren.

Zelf heb ik ontdekt dat de HSPets, zoals ik ze maar even noem voor het gemak, op dezelfde manier als ik, overgevoelig zijn voor bijvoorbeeld een narcose-preparaat. Drie van mijn huisgenootjes hadden dagen lang nodig om weer bij te komen en ze hallucineerden allemaal enorm gedurende die dagen. Twee van hen lieten niet lang daarna plotseling het leven.Hallucineren is iets wat ze overigens normaal ook al kunnen. Ze zagen toen echter overal van alles door de kamer vliegen en bewegen en kropen achter de bank of de kast in de hoop niets meer te zien. Bij één van deze ‘jongens’ leverde dat paniekerige vluchtgedrag een wondbloeding op na een castratie, want rust is dan eigenlijk geboden. De derde keer, toen ik zo goed als zeker wist dat het ook niet goed zou gaan met deze ‘patiënt’, was ze ’s avonds nagenoeg dood toen ze op de verwarming was gekropen. Met veel kunst en vliegwerk hebben we haar weer bij de levenden gekregen en ze was twee nachten verzekerd van mijn continue ‘intensive care’. (Update: ook zij heeft recentelijk, 3 februari 2015 heel plotseling een ernstige hartaanval gekregen en ze is er nog, maar wel in een gevaarlijke toestand). Toen wist ik het zeker; die wel en die niet! En daar moest ik maar eens naar gaan luisteren. Nu krijgen ze indien nodig, een zeer veilig en aangepast narcosemiddel.

Allemaal buiten in de ren

Als er drukte heerst of spanning, zijn ze zelf ook druk en gestresst en is er ineens ruzie in de tent. Ze kunnen elkaar even niet meer verdragen en hebben overduidelijk behoefte aan een rustige eigen plek waar nauwelijks geluiden zijn. Dat is een heel geregel, maar voor mij gewoonte geworden.
Stofzuigen is er nauwelijks bij hier, behalve als het bij mooi weer mogelijk is om ze allemaal de kattenren in te sturen. Meestal loop ik de plavuizen te vegen en te dweilen want dat maakt geen herrie. Maar als ik de stofzuiger wel móet gebruiken, duurt het heel lang voordat ze weer binnen durven te komen, zo overgevoelig voor geluid! ‘Gelukkig’ heb ik ook twee dove witte poezen dus die hebben daar dan weer minder last van.

Ik leef bijna altijd alleen, maar als er onverwachts iemand langs komt, moet ik toch zien ze gerust te stellen of de ren in sturen. Ze weten het graag van tevoren en als ik dat ook weet, vertel ik het ze gewoon. Ze zijn echter vaak al nerveus voordat ik zelf weet dat er zich iemand gaat aandienen.
Als het even kan laat ik de dierenarts thuis komen. Dat scheelt een hoop stress, maar als ik ze toch moet vervoeren gaan ze altijd los mee, of aan een lijntje. In een tas of mandje wordt het helemaal niets. Ze zitten op mijn schouder als ik naar binnen ga en laten zich eigenlijk altijd heel gemakkelijk onderzoeken omdat ik het ze van tevoren vertel, maar ook omdat ze meestal zelf al aangeven dat er even naar ze gekeken moet worden.

Woody

Met Woody, de insuline-afhankelijke kater had ik in overleg met de dierenarts geprobeerd een foefje uit te halen. Maar dat werkte dus al snel niet meer! Als de dierenarts kwam om zijn bloedsuiker te checken, liet hij de assistente bellen dat hij onderweg was naar mij. Dan ging ik met de hond naar buiten voor een ommetje en kwam ‘onverwachts’ met de dierenarts weer binnen. Zo kon de stress voorkomen worden (dachten we) want dat zou zijn bloedsuiker alleen maar opjagen en een vertekend beeld geven. Dat ging dus maar een paar keer goed, want als ik ’s ochtends opstond kon ik niet anders dan denken: ‘oh ja, om half twee is die afspraak hier thuis’. Jammer! Want die gedachte ving Woody op en ik zag hem die ochtend al meteen achter een struik in de kattenren gaan zitten om er niet meer achter vandaan te komen. Stressfactor 10! We zijn er dus maar mee opgehouden en ik bekijk nu zelf samen met Woody wat hij nodig heeft en voel aan hoe het met zijn bloedsuikerspiegel is. En dat gaat helemaal goed.

Als er iets vreemds het huis in komt, iets nieuws, een pakketje of wat dan ook, zijn de HSPets helemaal van de leg terwijl de minder hoogsensitieve viervoeters er nieuwsgierig op aflopen en het gaan onderzoeken of zichzelf toe eigenen.

Goedkopere voeding is weggegooid geld. De anderen en de hond eten van alles, maar de HSPets spugen alles net zo hard er weer uit. Niets blijft er binnen. De groothandel vaart er wel bij want ik ben een grootafnemer van keukenrollen! En dan moet je die verwijtende blikken zien terwijl ze wachten op hun eigen dure voorkeuren.

Kortom, het lijkt lastig als je dit zo leest, maar als je zelf zo in contact staat met je viervoetige huisgenoten weet je niet beter, zeker niet als je zelf ook hoogsensitief bent. Ik kan alleen maar zeggen dat het een verrijking van je dagelijkse leven betekent en dat je er een zee van liefde voor terugkrijgt. En zeg nou zelf, wie wil er nou niet in een zee van liefde zwemmen?

© Irma Schiffers 2014
Alle artikelen mogen in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.

 

Facebook-katten

Soms vraag ik me af of ik mijn Facebook-account wel als enige beheer hier in huis. We weten inmiddels dat we vanuit hele andere hoeken kunnen worden belaagd, waardoor foto’s kunnen worden verwijderd –dat noemen we ook wel censuur- of hele accounts kunnen worden gesloten wanneer je foto’s blijft plaatsen die niet zo van pas komen bij de verstrekking van het gemanipuleerde nieuws.

Maar wanneer ik ineens op Facebook ‘Irma schiffers: (zegt) ‘grmfplz2’ zie staan, of zoals onlangs: irma schiffers: ‘3’ dan begin ik me wel af te vragen welke ‘onverlaat’ hier in huis mee zit te ‘faceboeken’. Ik kan zes schuldigen aanwijzen die garant staan voor 24 pootjes. Daarnaast nog eens 120 nageltjes die met een heel gemakkelijk vergrijpje een paar letters of leestekens op het internet kunnen plaatsen.

En dan ben ik al lang blij dat ze niet iemand uit mijn ‘vriendenlijst’ hebben zitten beledigen. Hooguit zetten ze mij hiermee voor aap waardoor de vriendenlijst weer enorm gaat slinken omdat ik naast de onzin die ik voor sommigen wellicht al langer zit uit te kramen, nu ook nog eens ‘onleesbare’  boodschappen zit af te geven.

Ik moet er nu vooral om lachen wanneer ik weer eens zie dat er cryptische boodschappen door mij zouden zijn geschreven. Moeilijker wordt het wanneer ik een nieuwe codelijst moet aanvragen bij de bank omdat ik niet meer kan inloggen op mijn eigen bankaccount. Want wanneer de leestekens op mijn toetsenbord zijn gewijzigd doordat er een toets is ingedrukt waarvan ik het bestaan niet eens weet, gaat dit al snel fout bij het inloggen. Drie keer verkeerd inloggen betekent namelijk ‘einde toegang account’ en vervolgens een en dag of vijf wachten op nieuwe gegevens die via de post zullen worden toegestuurd. Ook de caps-lock toets is favoriet bij ‘Lovely’ waardoor ik acuut spijt krijg van deze voor haar gekozen naam. Boef-ly past haar veel beter en het maakt niet uit, want ‘luisteren’ doet ze toch niet met haar ‘dove oortjes’. Ze laten mij blijkbaar zien dat het toch allemaal onzin is waar we mee bezig zijn.

Afgelopen week begon mijn printer uit zichzelf documenten uit te spugen die inhoud bleken te bevatten uit een grijs verleden. Heel toevallig waren er wel drie van die wollige ‘monsters’ in de buurt. Een paar van die 24 pootjes wilden mij opmerkzaam maken op iets dat ik haast vergeten was, maar wat even daarna een inzicht opleverde en ook erg actueel is voor mij. Toen het laatste document een grappige tekst bleek te zijn van Woody Allen, zag ik de sporen van de dader. Woody zelf, dus! What’s in a name.

Overigens is die boodschap ook zo gek nog niet. Het is een goed voornemen voor een volgend leven omdat alles er dan een stuk zonniger uit ziet. We leven echt blijkbaar achterstevoren.

De cryptische boodschappen die op internet verschijnen namens mij, zijn dus niet altijd direct aan mijn eigen brein ontsproten maar aan die van de kleine Zenmeestertjes met vier handige, onnavolgbare snelle pootjes, ook al lijkt er soms een grotere boodschap achter te zitten als je even doorpuzzelt. Nu is het alleen nog wachten op het verschijnen van een non-verbale boodschap die ze mij steeds proberen te geven:   Y R U not@home 4 Urs11 ?

 

 

HSP: Highly Sensitive Pets (NL)

EN

Ja, ik begeef me op glad en ‘dun’ ijs als ik de afkorting HSP op deze manier vertaal. Daar ben ik me van bewust maar als niemand dat ‘ijs’ durft te betreden, zullen we nooit weten of het betreedbaar en stevig is. Dus ik doe het toch maar.

We kennen gelukkig onderhand het fenomeen HSP (hoogsenstitief persoon) allemaal wel, zeker als je een vaste bezoeker van deze site bent. Maar voor mij staat het ook altijd voor Highly Sensitive Pets, want ik heb er hier een aantal rondlopen. En ik ben er in mijn leven achter gekomen dat de dieren die je bij je hebt voor een periode in je leven, ook echt bij die fase in je leven aansluiten. Als ik vroeger katten en honden had, kan ik terugkijkend zeggen dat ze een hele andere rol in mijn leven speelden dan tegenwoordig. Ik ben altijd een enorme dierenliefhebber geweest, maar vroeger had ik katten die gewoon gezellig je leven met je mee vierden, maar ook vaak op zichzelf waren en veel buitenshuis, zodat je ze niet altijd zag. Tegenwoordig, durf ik vanaf dat gladde ijs te roepen, heb ik katten die mij spiegelen, dingen leren, dingen zien die anderen niet zien, dingen ‘laten’ zien in mijn gedrag en op alle vlakken zogeheten ‘multidimensionaal’ aanwezig zijn.

Ik zou kunnen vragen wie nou eigenlijk de telepatische gave heeft ontwikkeld om met ze te kunnen communiceren, maar dat antwoord is duidelijk. Ik natuurlijk! Zij konden het al door eeuwen heen, maar soms voel ik me een beetje schuldig dat ik mijn vroegere ‘Mickey, Misty, Andra, Okkie, etc. niet heb kunnen verstaan. Met dat schuldgevoel heb ik mogen afrekenen, want dat is nou precies wat uit de hedendaagse rugzak mag bij iedereen. Want wat je niet weet, kun je niet herkennen dus ook niet in je realiteit zetten. Het waren lessen, geen fouten, die bestaan niet. En als je je daar nu bewust van bent, heb je ze geleerd en zul je het, als het goed is, niet meer zo doen.

Dieren staan zo dicht bij de natuur dat ze hun zuivere intuïtie volledig intact hebben weten te bewaren, in tegenstelling tot de mensheid en ze leven daar ook naar. Wij mensen noemen het instinct, maar ik wens het intuïtie te noemen, want instinct klinkt zo dierlijk. Natuurlijk hebben we het hier ook over dieren, maar ik heb geleerd dat dieren niet inferieur zijn aan mensen, en mensen dus automatisch niet superieur. Die laatste kwalificatie dicht ik eerder aan mijn katten toe omdat zij mijn ‘Zen-meesters’ zijn.
Katten zijn ultieme ‘meesters’ in mediteren, trance (healen), geduld, zelfexpressie, laten zien wat ze wel en niet willen (en het dan ook echt niet willen) en daarmee zijn ze een spiegel voor hun ‘mens’. Als je dat wilt zien tenminste.

Woody

Ik heb een kat, Woody, die ik twee maal daags moet spuiten met insuline, omdat hij na een pancreatitis (alvleesklierontsteking) suikerziekte heeft. Hij weet zelf precies wanneer hij water nodig heeft, door zelf aan de kraan te gaan hangen en deze open te doen. Ook komt hij mij storen bij de computer als het tijd is voor zijn prikje, of als ik het sein daarvoor op mijn mobieltje niet gehoord heb. Ook komt hij op mijn toetsenbord, of desnoods op mijn bedkussen zitten en staart mij aan terwijl hij zegt: Ik moet eten, joh!

Mijn kat Roxy die als enige buiten komt, was eens een nacht weg. Ik was in paniek, want hij slaapt altijd bij mij boven. Ik maakte mezelf wijs dat hij een ongeluk had gehad of ziek was geworden, misschien wel gestolen (ik heb Maine Coons en andere ‘Aristocats’) en kon niet meer slapen. Eigenlijk eerder huilen. Ineens hoorde ik hem zeggen: ‘ik ben opgesloten in een schuur, en ik baal net zo als jij, maar ik kom zodra ik kan. Nu ga ik slapen, doe jij dat ook maar, want morgenochtend meld ik me. Ik heb wel honger, maar ik red me goed’.

Roxy

Ik geloofde er niets van want mijn ‘ego’ was aan het werk. Mijn verstand zei dat het natuurlijk niet goed gegaan was en dat ik hem misschien wel nooit meer zou zien. Die hele nacht lag ik wakker. Mijn lijntje met de andere wereld, wat normaal zo open staat mede door mijn werk, gaf ook nog wat beelden door van een schuur en een geruststellend schouderklop-gevoel met een intense liefde; ‘het komt goed, we nemen hem niet weg’.   Mijn ego bleef echter zeggen dat ik in de steek gelaten was en dat dit misschien wel mijn eigen schuld was… Toen ik een klok kreeg te zien voor mijn geestesoog die op 9 uur stond, draaide ik me gefrustreerd nog eens extra om in mijn bed. Wat een nacht!
Die ochtend om klokslag negen uur stond mijn mannetje voor mijn slaapkamerraam en kwam  hardop pratend een knuffel brengen om daarna zijn eten aan te vallen. Ik hoorde even later terug dat hij in een schuur van de buren, twee deuren verderop per ongeluk opgesloten had gezeten. Toen ze naar hun werk gingen om 9 uur sprong hij eruit.

‘Moeder’ Yinta, 2004 – 2014

Ik kan een boek vullen met dit soort gebeurtenissen! De ene nog ongeloofwaardiger dan de andere. Tegenwoordig geloof ik alles wat ze zeggen, zelfs meestal wat ze mankeren (zoals kiespijn) en wanneer ze naar de dierenarts moeten. Het klopt altijd… Ik heb het geluk dat ik met dierenartsen te maken heb die mij serieus nemen hierin. Dat duurde wel een paar jaar en begrijpelijk, want je wilt niet weten hoe lang ik erover gedaan heb om mezelf en dus mijn dieren hierin serieus te nemen.

Ik heb klanten aan de telefoon gehad met dierenvragen. Als ik ze vertel hoe het werkt met en bij hun dier, beginnen ze soms nerveus te lachen. Maar als ze dan ‘stiekem’ als niemand het ziet contact proberen te maken, zijn de resultaten verrassend. Meestal stuur ik ze naar de dierenarts als ik het fysiek niet vertrouw en ook dat is eigenlijk altijd wel terecht. Gelukkig laten ze me dat ook heel vaak weten.

Nu ben ik benieuwd wanneer de ‘wetenschap’ gaat aantonen dat HSP bij dieren ook wel degelijk bestaat. Ik weet het al, vooral omdat de één significant sensitiever is dan de ander. Dus het is een fenomeen dat bestaat. Mijn theorie is inmiddels dus op basis van ervaring dat je de dieren bij je krijgt die je nodig hebt en die met jou zijn afgelijnd in een bepaalde periode. Ik wil dit dan ook benadrukken: respect voor alle dieren is absoluut een noodzakelijke ontwikkeling voor deze nieuwe tijd!

Er is nog veel te ontdekken en te bewijzen en ik voel dat dat in aantocht is. Maar eerlijk is eerlijk, ik zou het ook heel goed kunnen begrijpen als mijn dierenartsen af en toe denken dat ik bij het verlaten van het pand wegvlieg op een bezem…

© Irma Schiffers 2014  (zie ook HSP- Highly Sensitive Pets- deel 2)

Alle artikelen op deze site worden belangeloos geschreven ten bate van ‘humanity’ (ja ook de dierlijke) en mogen worden gerepubliceerd, mits het auteursrecht en de bron wordt gerespecteerd.

 

Helderziendheid en de hersenen – ARTIKEL

Met dit artikel wil ik een hypothese neerleggen, want ´helderziendheid´ is niet voor niets al zo´n 125 jaar onderwerp van onderzoek van de parapsychologische wetenschap en het is moeilijk aan te tonen hoe dat werkt. Dat het bestaat is inmiddels wel duidelijk, maar hoe het tot stand komt? Ik brand me er dan ook niet aan dat ik het weet, maar ik kan wel vertellen wat ik zelf ervaar en door welke zaken mijn opinie gevormd en geprikkeld wordt: een hypothetisch verhaal dus en wie weet wel met een grote kern van waarheid? De komende tijd gaat het ons ongetwijfeld leren!

Hoe komt het dat de ene mens wel helderziende gaven heeft ontwikkeld en de ander niet?

Dat is een goede vraag om over na te denken, want in aanleg beschikken we allemaal over die ‘gaven’. Misschien moeten we het daarom ook geen gaven noemen, maar eerder iets wat gewoon bij ons als fysieke, mentale, geestelijke en spirituele wezens hoort. Onze wezenskern.

Ja, ik gebruik bewust het woord ‘wezens’, want ook dieren hebben dat zogenoemde‘zesde zintuig’. En dat zintuig is bij hen vaak beter ontwikkeld dan bij de meeste mensen, omdat ze dichter bij de natuur zijn, waar wij helaas juist ver vanaf geraakt zijn.

Ik wil niet te ingewikkeld gaan doen met een té theoretische verhandeling over de hersenen, maar een paar feiten kan ik daarbij niet omzeilen.

Pijnappelklier, ogen en ´derde oog´
Uit werk van Rene Descartes

Ten eerste is daar de ‘pijnappelklier’; blijkbaar hét orgaan waarmee helderziendheid en telepathie mogelijk is. Er zijn namelijk de laatste jaren steeds meer experimenten en onderzoeken gedaan, waarbij ook kon worden aangetoond dat iemand die sterk ontwikkeld is in helderziendheid en telepathie een grotere, beter ontwikkelde pijnappelklier in de hersenen heeft, dan iemand die deze gaven niet gebruikt. Vaak ziet in het laatste geval het orgaan er dan uit als een soort verschrompelde ‘erwt’. Zo kun je dus ervan uitgaan dat, wanneer je deze gaven wel bewust gaat ontwikkelen, deze pijnappelklier fysieke veranderingen zal laten zien.

Daarnaast kan de functie van de epifyse door electromagnetische velden, straling, stress,etc.ernstig verstoord worden. Bovendien is sowieso de hersenactiviteit significant anders bij hooggevoeligen dan bij de zgn. ´betamensen´. Dat hebben diverse experimenten uitgewezen.

De hersenen van een mens worden maar voor een klein deel gebruikt, terwijl ze oneindig veel groter zijn in omvang en bereik. In onze maatschappij is het ‘normaal’ dat je vooral het linkerdeel van de hersenen leert ontwikkelen. Het rechterdeel (gevoel, intuïtie, creativiteit) wordt niet gewenst in de maatschappij, dus het ‘slaapt’ als het ware in. Zie mijn vorige artikel over helderziendheid waarin ik schrijf dat iets wat slaapt ook wakker (gemaakt) kan worden.

Opmerkelijk is dat de pijnappelklier zich ter hoogte van het ‘derde oog’ bevindt, ook wel zesde zintuig genoemd. Hoe je het ook noemt, altijd wordt er een vorm van helderziendheid en telepathie mee aangeduid. Geen toeval dus.

Ik ga nog een stapje verder. Wanneer ik in een trance-staat ben (afhankelijk van hoe diep ik mezelf daarin laat ‘zakken’) en schilder, teken, of schrijf, kun je qua hersenactiviteit spreken van ‘theta-golven* (4 – 7 Hz, zie ook het staatje onderaan). Dan is er sprake van buitenzintuiglijke waarneming en voel ik dat ik mijn onderbewustzijn ‘bewust’ aan het woord (of aan de penselen) laat. Op dat niveau vindt er ook fysieke healing plaats. Een ‘wetenschap’ waar sjamanen en oervolkeren zich ook zeer bewust van bedienden.

Overigens kan ik dat zelf besturen. Ik noem het ‘schakelen’ tussen de verschillende gebieden; dat heb ik aangeleerd door veel training, teneinde structuur aan te brengen in die verschillende impulsen. Deze ‘schakelkast’ ligt volgens mijn (hypothetische) verklaring in de epifyse of pijnappelklier. Daarin ben ik gelukkig ook niet meer de enige.

In de Alfa-gebieden (alfa-golven; 7 – 13 Hz) ben ik ontvankelijk voor telepatisch verkregen informatie uit een ander bewustzijnsveld, ook wel andere dimensie genoemd. Mijn hele leven hoor ik al dat ik een alfa-mens ben, hetgeen vaak gepaard gaat met creativiteit en gevoel voor talen. Daar wilde ik dus wel meer van weten. Terwijl daarnaast mijn beta-kant (het deel wat actief is en gericht op ‘kennis’ en de buitenwereld: 13-38 Hz, de neocortex) ook niet slecht ontwikkeld is, maar ik voel me daar niet zo in thuis, laat ik het zo zeggen. Het lijkt dan of er informatie tot mij komt die ik met de andere hersengolven (alfa en theta) innerlijk bestrijd vanuit een ander soort ‘weten’. En dat is iets anders dan aangeleerde kennis, die mij in bepaalde gevallen te beperkt schijnt. (zie verder dit artikel over HSP)

Ik ga nu nog een stapje verder, naar mijn grote vrienden; katten!  Heb je je weleens afgevraagd waarom katten spinnen wanneer ze pijn of letsel hebben? We zijn geneigd te denken dat katten spinnen (purring) als ze het naar hun zin hebben. Dat is zeker waar, maar dat schijnt een ander (hersen-)golven patroon te laten zien dan wanneer ze pijn hebben.  Dat laatste bevindt zich op 4-8 Hz (Theta-golven).  Op dat niveau ´zou dus healing plaatsvinden´. Dan is het geen wonder dat ze instinctief (of intuìtief) weten dat ze moeten ‘spinnen’ om pijn te verlichten of healing te bewerkstelligen. Nog los van het opmerkelijke feit dat onderzoek heeft aangetoond dat onder katten-bezitters het aantal hartaanvallen gereduceerd is met 40%. Misschien heb ik er daarom wel zoveel…?

Dit ´spin-gedrag´ is overigens onderzocht door een aantal wetenschappers en zij hebben experimenten uitgevoerd waarbij ze een aantal spinnende katten (door ze in een staat van welbevinden te brengen) in een ruimte hebben laten verblijven met botbreuken. Na het experiment bleek dat in de ruimte met de spinnende katten de botbreuken sneller genazen. Katten spinnen meestal op een frequentie van 25 tot 50 Hz, hetgeen een gewenste frequentie is voor het helen van het beendergestel.. Zie verder ook *²

Nu kun je vanuit een rationeel kader spreken van suggestie of autosuggestie. Maar laten we wel zijn, stel dat dàt volgens een voor de hand liggende conclusie de oorzaak zou zijn van de snellere genezing, is dat fenomeen op zich niet wonderlijk genoeg? Het is niet voor niets dat de farmaceutische industrie een broertje dood heeft aan placebo’s (autosuggestie leidt in die gevallen ook tot genezing)! Dus je kunt stellen dat ‘healing’-mechanismen in ons allen aanwezig zijn en heet dat ook vaak ‘zuivere intentie’. Ik ben overigens benieuwd of placebo´s bij dieren ook werken. Dat vraag ik me in alle ernst af!

Ik heb hier zelf zeer typische ervaringen met mijn katten meegemaakt die in tegenstelling tot hun normale samenlevings-gedrag ineens de fysieke nabijheid zoeken van een zieke huisgenoot en heel indringend gaan liggen spinnen in een duidelijk waarneembare trance-staat, waarbij de normale zintuigen merkbaar zijn uitgeschakeld. De patiënt wordt erdoor ‘aangeraakt’ en gaat op precies hetzelfde niveau, in hetzelfde ritme en in dezelfde houding liggend, mee ‘spinnen’. Ik heb zelf kunnen constateren dat er een healing plaats had waarvan het resultaat mij echt verraste.

Overigens heb ik mijzelf ook meermalen in een staat van trance kunnen ‘healen’ waardoor operatief ingrijpen niet meer nodig was, daarnaast heb ik meer dan eens pijnen van anderen, ook van mijn dieren, kunnen verlichten danwel doen verdwijnen.  Let wel, ik veronachtzaam zeker het belang van medisch ingrijpen niet, want ik zie deze  ‘healing-methode’ zelf als mede-ondersteunend. Er zijn gezondheidsklachten die in een stadium zijn dat het zelfhelend vermogen het niet meer lijkt te kunnen herstellen. Dat onderken ik zeker en ik verwijs dan ook altijd eerst naar de medici.

Wel ben ik ervan overtuigd (geraakt) dat voorkómen beter dan genezen is, en met betrekking tot mijn eigen gezondheid kan ik zeggen dat de Alfa-golven (soms Theta of zelfs Delta) bij mij blijkbaar een gunstig effect teweegbrengen.  Ik verkrijg dit soort ‘kennis’ en ‘weten’ blijkbaar op een specifiek moment waarop het nodig is en ontvang dit vrij gemakkelijk uit een andere dimensie of bewustzijnstoestand. Verder staat het eenieder vrij om te zeggen dat er  ‘een steekje los is bij deze vrouw’. Dat is geheel aan de lezer en in vrijheid!

Hoe dit allemaal precies werkt is dus ter nader onderzoek aan de wetenschap*³, hetgeen ik hen van harte zou aanbevelen om zich daarin meer te verdiepen. En dan bedoel ik de oprecht ‘nieuwsgierige en leergierige’ wetenschapper en NIET de wetenschappers die zich al jaren laten omkopen door ‘big pharma’ om onderzoeksresultaten te helpen vervalsen of verdoezelen (zie mijn vorige artikel). Want dan komen we geen steek verder.

Uiteindelijk wens ik namelijk nog altijd te geloven dat je het artsenberoep kiest uit een ideologie die komt vanuit het hart, omdat je wilt bijdragen aan genezing en niet om in korte tijd je zakken te vullen ten koste van het zo mooie en complexe aardse leven…

©Irma Schiffers – 2 maart 2014

*Betagolven (13-38 Hz) voornamelijk in de neocortex en gerelateerd aan dopamine
Alfagolven (7-13 Hz) ook voornamelijk in de neocortex, gerelateerd aan acetylcholine
Thetagolven (4-7 Hz) middenhersenen/Limbisch systeem, gerelateerd aan GABA (gamma-     aminoboterzuur)
Deltagolven (0,5 – 4 Hz) het reptielenbrein, gerelateerd aan serotonine

*2 The science of healing from cats

Layman’s version published in Cat Watch Newsletter from the Cornell University College of Veterinary Medicine

Dit artikel mag in zijn geheel overgenomen en verspreid  worden, mits voorzien van bronvermelding

 

Lachen met een kater!

In een tijd waarin je niet vrolijk wordt van alle nieuwsberichten, zo je die nog durft te volgen zonder jezelf in een fles Languedoc te willen frommelen om je te bezatten, is het heel welkom als er in alle nuchterheid af en toe nog iets te lachen valt. En huisdieren zijn daar vaak een perfecte aanleiding voor, zeker als je er meer dan eentje hebt rondlopen.

Toen ik van de week naar de gang liep hoorde ik vanuit het toilet het onmiskenbare geklater van ‘iemand’ die zijn eerder genuttigde drank aan het lozen was. Ik snapte er niets van, want ik was toch echt alleen thuis voor zover ik wist.  Ik deed enigszins geschrokken de deur open die nog op een kier stond en ik begon hardop te lachen. Eén van mijn katers zat doodgewoon op het toilet een plas te doen. Niet op de bril, nee keurig in de wc-pot en hij had parmantig zijn pluimstaart over de bril gedrapeerd. Gelukkig aan de buitenkant; hij wist blijkbaar precies wat hij deed en hoe het hoort. Zijn grote ogen keken me heel verontwaardigd aan met een blik van ‘hé, ik zit even privé hier, doe die deur ‘s  effe dicht’ . Toen ik hem vroeg of hij daarna wel nog even netjes door zou willen trekken, was dat blijkbaar iets teveel gevraagd, want hij schoot beledigd en hardop mekkerend langs me heen door het kattenluikje naar buiten, mij met stomheid geslagen achterlatend…

Dat kattenluikje zit gelukkig weer een beetje stevig in de deur, want tijdens een eerder avontuur was mijn grootste kater Woody blijkbaar van het ene op het andere moment dat luikje ontgroeid. Op een dag kwam hij namelijk binnen rennen en hij was niet meer te stoppen tijdens zijn spontaan gestarte solo-Formule 1-race van keuken naar kamer en van kamer naar keuken. Terwijl hij laag over de grond telkens voorbij scheerde, probeerde ik te zien wat mijn ogen werkelijk zagen. Hij droeg om zijn middel het hele kattenluik na een gapend gat in de deur achtergelaten te hebben en probeerde met man en macht dat ding van zich af te schudden, wat natuurlijk niet lukte. Ik probeerde op dat moment alleen maar behendigheid te krijgen in het ‘kater-vangen’ maar hij was zo snel als een hazewindhond.

Woody in de olie (verf)

Wat er toen gebeurde had ik echt moeten filmen, maar het was helaas een te snel afgespeelde slapstick.Toen de andere katten ineens in de gaten kregen dat er een laagvliegend kattenluik met staart en een paar grote ogen door de kamer gierde, schrokken ze zo verschrikkelijk dat er eentje twee meter hoog tegen het bovenraampje aan knalde. En natuurlijk na een flinke bons weer net zo hard op de grond kletterde, waardoor mijn witte moederpoes zichzelf in paniek lanceerde en in een plastic tas dook, maar met zo’n vaart dat ze met haar kop aan de andere kant er weer uit kwam. Haar nagels hadden door die ene krachtige aanval op die plastic schuilkelder een flink gat gemaakt. Toen rende er dus niet alleen een kattenluik door de kamer maar ook een hem achtervolgende Formule 1-poes in een jurk van Albert Heijn.

Ik deed het van de zenuwen maar vooral ook van het lachen bijna in mijn broek, dus ik stond met bij elkaar geknepen benen het schouwspel gade te slaan in de hoop dat ik het droog hield. Ik kon niets doen, alleen maar lachen! Die plastic robe van de poes maakte zo’n angstaanjagend ritselend geluid dat de andere kereltjes rakelings langs mijn oren in de gordijnen vlogen waarna ze probeerden het plafond te bereiken.

Gelukkig liep de onfortuinlijke Woody zichzelf uiteindelijk klem in één van de klimpalen en bleef daar van schrik met een open bekje gestrest zitten hijgen. Helaas voor hem moest hij het door zijn eigen angstaanjagende gedrag zonder pits’poezen’ stellen.  Wel kon ik hem nu eindelijk verlossen van zijn eigen deur waar hij letterlijk en figuurlijk mee in huis gevallen was, terwijl zijn moeder inmiddels in de krappe ruimte achter de vaatwasser probeerde om in haar wit-blauwe AH-japon op de ‘kleintjes’ te letten.

Traumatisch is het achteraf gelukkig niet echt meer te noemen. Ze hebben er niets aan overgehouden, maar ik heb met de tranen nog in mijn ogen wel mijn excuus aan hen aangeboden omdat ik ze zo schaamteloos uit heb staan lachen.

Mijn nieuwe motto:  ‘je hoeft echt geen drank op te hebben om maagpijn te krijgen van een kater!

© Irma Schiffers

Alle artikelen mogen in zijn geheel worden overgenomen, mits alle bronnen worden gerespecteerd

 

 

Brief aan mijn medemens – ARTIKEL over HSP

Al eerder schreef ik de afgelopen week een artikel over het fenomeen HSP en naar aanleiding van vragen die ik terug kreeg nog twee artikelen op dit nieuwe blog. Tot mijn verrassing werd het snel verspreid via Twitter, Facebook en websites die over hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit gaan. (zie ‘Artikelen’ bovenaan deze pagina). Er is steeds meer over te doen. Wanneer ik berichten lees zoals o.a. op de informatieve site ‘Nieuwetijdskind.com’ (waar ik ook later ook voor ben gaan schrijven, red.) herken ik mijzelf als een zogenoemde ‘Indigo’ pur sang.  Ik schijn alleen de grote golf van indigo’s qua leeftijd iets voor te zijn want ik ben uit 1962 en dus niet uit de jaren zeventig. Maar desalniettemin… ik herken er iedere letter van.

Toen ik heel jong was wilde ik spelen en de wereld helemaal zelf ontdekken. “Zef doen” was ongetwijfeld het eerste verhaspelde zinnetje dat ik als rechtgeaard ‘watermannetje’ stamelde! Mijn ouders hadden duidelijk hun handen vol aan mij, tegenover mijn enige broer Hans die de rust zelve was omdat hij zich stilletjes op zijn kamertje tekenend en dromend door zijn jeugd heen worstelde. Ik voelde dat ik de wereld zelf op eigen wijze moest ontdekken.

Ik voel nu desondanks de behoefte om bij te dragen aan een stukje informatie voor allen die er zelf mee te maken hebben, maar ook voor al diegenen die in deze nieuwe tijd kinderen hebben die HSP zijn en ook nog vaak hoogbegaafd. Daarnaast is dit een groep die helaas nog steeds niet  erkend wordt in de psychologie en de psychiatrie. Ik gebruik bij mijn dagelijkse werk zeker mijn psychologische achtergrond en theorie, maar ik distantieer mij om genoemde reden van de gehanteerde –dogmatische-  DSM-IV (inmiddels V) en gebruik mijn (para-)normale gaven, intuitie en ervaring om de ander bij te staan. Ik heb gemeend een brief te schrijven aan jou, de geïnteresseerde lezer, om een kijkje te krijgen in de keuken van een volwassen nieuwetijdskind, genaamd ‘Indigo’.

Ik besef dat ik me heel kwetsbaar opstel, maar ik ervaar dit ook als een innerlijke kracht, die ik nu kan delen. Kwetsbaarheid IS kracht! Ik hoop dat het bijdraagt tot een stukje erkenning van, en begrip voor die kinderen en volwassenen die HSP zijn. Als je mijn brief wilt ontvangen, dan is dit zeer persoonlijke epistel vanuit mijn hart aan jou gericht.

Lief medemens,

Nooit heb ik de wereld waarin ik leef kunnen begrijpen. Van jongs af aan voelde ik me aangetrokken tot kinderen die gepest werden op school, omdat ik hun innerlijke schoonheid zag. En daarmee meteen de reden waarom ze gepest werden. Ze waren ‘anders’, net als ik. En omdat ik voor ze wilde opkomen, werd ik ook een mikpunt in alle schooljaren die ik meemaakte. Maar ik bleef vanuit het gevoel van rechtvaardigheid voor ze staan. Ik zou mijn schooljaren voor geen goud over willen doen! Al weet ik nu dat het mij krachtig heeft gemaakt.

Ik ben vanaf relatief jonge leeftijd  veel (jonge) mensen kwijtgeraakt aan de ‘stoffelijke dood’, mijn eerste liefde en later in mijn leven ook een paar van mijn beste vriendinnen. Maar ik kon ze zelfs na hun overlijden nog voelen, soms horen. Er gebeurden onverklaarbare dingen die mij deden geloven dat alleen ‘zij’ dat zouden kunnen veroorzaken. Ik werd er eenzaam van want ik kon dat met niemand delen zonder voor een fantast uitgemaakt te worden.

Ik kon blijkbaar ontzettend gemakkelijk  en goed leren, maar ik voelde me doodongelukkig in de structuur die de school en de maatschappij mij oplegde. Ik zag het zelf toch allemaal heel anders? Beter? Mooier?  Mocht ik dat wel van mezelf denken? Nee, want leraren en onderwijzers weten het uiteraard beter, zo leerde ik! Ik mocht niet ‘brutaal’ zijn. Altijd had ik vragen waarmee ik leraren tegen mij in het harnas joeg. Ik kreeg zelfs eens een dikke onvoldoende omdat ik een opstel inleverde dat ik zou hebben overgeschreven. Want iemand van die jonge leeftijd, kon zo’n filosofisch epistel niet schrijven. Gelukkig was daar mijn moeder die de lerares een boze brief schreef en een lans voor mij brak. Ik kreeg alsnog een negen.

Ik kan niet tegen onrecht, nooit gekund ook. En ik zie het continu gebeuren. Overal. Ik zie leed dat dieren wordt aangedaan en dat voelt alsof het mij wordt aangedaan! Ik beleef het mee en ik zou het kunnen omschrijven als een steen op mijn maag, een brok in mijn keel, of als een niet te stuiten verdriet. Maar zelfs de pijn die een ander, of een dier heeft, kan ik voelen in mijn lichaam. Ook al is het niet van mij. Dat te kunnen onderscheiden heb ik later moeten leren door middel van trainingen die met energiewerk te maken hebben. Jarenlang van cursus naar cursus… Zoek het maar eens uit in je eentje, wie jij zelf bent en waar jouw ‘energieveld’ ophoudt.

Ik kan er niet tegen als de waarheid niet tegen mij wordt gesproken, want ik ‘hoor’ de achterliggende gedachten, die wel waarheid spreken in mijn hoofd. Ik voel het wanneer jij tegen me zegt dat het goed met je gaat, terwijl dat niet zo is. En ik ‘zie’ ook waarom het niet goed gaat. Of ik ‘hoor’ het, voel het…  dan voel ik mij zo eenzaam en dan denk ik: ‘waarom durf je mij niet te vertrouwen, ik veroordeel niet, jij mag zijn wie je bent, ik ben er voor jou,  onvoorwaardelijk! Zie je dat dan niet?’ Dus ik ga niet graag naar evenementen of feestjes waar veel mensen komen. Ik kan mezelf niet zijn en alleen maar ‘leeglopen’. Zo voelt dat.

Ik kan niet (meer) tegen televisie of radio, ook al werkte ik er jarenlang zelf. Ik kon dat toen, omdat ik het heerlijk vind om anderen te helpen en als ik daar dan ook nog geld voor krijg is dat helemaal een ‘wonder’. Maar de hiërarchie die daar heerst en de wantoestanden ontgingen mij niet. En geld heeft mij nog nooit geïnteresseerd. Het is niets, het is een aardse illusie, een stukje materie, wat je niet meeneemt als je straks ‘overleden’ bent. Wat je wel meeneemt is jezelf, je spirit, je kern, je geest die (hopelijk) gegroeid is. Zie je dan niet dat geld alles kapot maakt? En als je geen geld hebt omdat je je niet in een negen-tot-vijf-baan of een organisatie-structuur kunt handhaven omdat je daar letterlijk ziek van wordt, heb je in deze wereld niets.  Als je talenten hebt zoals muziek maken, schrijven, tekenen, schilderen tel je maatschappelijk niet mee en moet je het maar uitzoeken. Want je bent nergens in te passen en ‘het is je eigen schuld dat je voor dat soort beroepen kiest, die eigenlijk hobby’s zijn’  kreeg ik vaak te horen. Dat doet enorm veel pijn. Want mijn talenten worden mij tot ballast! En ze maken mij juist zo blij…

Zie je dan niet, dat wij allemaal hier zijn om een reden, en dat er voor iedereen in de wereld genoeg te eten en te drinken is? Als we het maar eerlijk verdelen… Elkaar helpen daarbij. Ik doe dat vanzelf, omdat ik voel dat dat goed is en zo hoort, maar hoe zit dat dan met jou?

Ik kon niet meer spelen in mijn bands omdat ik altijd na afloop ziek thuis kwam. Ik had de meest vreselijke ‘kwalen’ overgenomen van degenen die ik gesproken had in de pauzes of na afloop. Terwijl ik ook niet houd van een ‘podium’, omdat ik graag dichtbij jou wil zijn en blijven. Ik moest leren om die energie te onderscheiden van mezelf zodat ik het weer ‘weg kon sturen’. Gek genoeg wist ik altijd dat ik er niet voor naar de dokter hoefde omdat het vanzelf zou verdwijnen. ‘Iets’ zei me dat die kwaal niet van mij was. Ik moest daar alleen naar leren luisteren. Maar ook kon ik met mijn hooggevoeligheid niet meer tegen het ‘vocale geweld’ dat uit de versterkers kwam. Ik kreeg behoefte aan stilte en rust. Ook al kon ik ervan genieten dat andere mensen blij werden van onze optredens en een avond heerlijk konden dansen. Daarom heb ik het nog tien jaar volgehouden. Mijn medemuzikanten begrepen dat van mij…

Ik voel me soms zo ‘anders’ en alleen dat ik meermalen heb gesmeekt om hier weg te mogen. En nee, ik was zeker niet depressief of erger, ‘psychotisch’. Ik begreep alleen maar niet dat niemand hetzelfde leek te voelen en te zien als wat ik telkens zie en voel, en vooral ‘weet’.  Ik begreep niet waarom ik geboren was op een planeet als deze. Maar ook voel ik dat ik zelf mijn leven niet moet beëindigen omdat ik hier ook rondloop met een reden. Al heb ik nog steeds (tegenwoordig steeds minder) moeite om die reden te vinden en in te zien. Gelukkig ontmoet ik de laatste jaren mensen die hetzelfde voelen, die ook teruggetrokken leven omdat het anders te overweldigend wordt. En dit met mij delen omdat ik mezelf ook wat meer ben gaan uiten over wat ik voel, zie en ‘weet’.

Ik houd zo ontzettend veel van mijn dieren, omdat ze mij aanvoelen, zoals ik hen aanvoel. We hebben ‘echt contact’  en ik begin te begrijpen dat zij bij mij geboren zijn om mij bij te staan in dit eenzame proces. Ik heb dat al heel vaak mogen ondervinden en het is heel zuiver en wonderlijk mooi! Ze houden me op aarde, helpen me te aarden en te gronden, zoals ik hen help te gronden. Want dieren zijn niet geaard omdat ze op ‘vier beentjes’ lopen, net als wij in de oertijd. Als ik om deze ‘zienswijze’  wordt uitgelachen, doet mij dat heel erg veel pijn.

Ik houd sowieso van alle dieren, omdat ik voel dat zij ons dingen leren: eenvoud en onvoorwaardelijkheid. Ik zie ook dat er veel mensen zo zijn en zo denken, omdat ze zelf ook hooggevoelig zijn en de medemens eveneens vaak niet begrijpen in hun handelen en spreken. Maar als ik dat zeg, willen ze dat vaak ontkennen. Dat begrijp ik zo ontzettend goed dat ik daar geen oordeel over heb. Maar ik voel me dan weer alleen en ontkend.

Als ik lees dat er oorlog is uitgebroken en dat er ook nog eens een politiek mandaat voor gegeven is, huilt mijn hart. Ik zou willen schreeuwen, maar ik doe het niet, omdat ik weet dat het geen zin heeft. Begrijpen die mensen die zich ‘geleerd’ noemen dan niet dat ze vanuit angst en ego handelen? Waar geen kracht is ontstaat macht en dus onmacht. Het is uit balans…

Ik leef veel in mijn eigen huis, tussen mijn dieren en probeer dat soort nieuwsberichten te vermijden.  Maar ik voel me ‘dom’ als iemand mij iets vertelt wat iedereen schijnt te weten en ik heb er niets van meegekregen, dus ik blijf het toch lezen tegen mijn gevoel in.

Ik heb heel veel geleerd en gestudeerd en ik heb ontdekt dat ik ‘cum laude’ voor alles kan slagen wat ik aanpak. Maar ik heb ook ontdekt dat het moet resoneren met mijn hart en ziel en ik laat mij geen onzin verkopen in welke opleiding dan ook. Dus ik heb vaak studies weer moeten afbreken omdat ik voelde dat ik niet kon beantwoorden aan wat mij gevraagd werd. Ik wil alleen eerlijkheid en dat kunnen zeggen zoals ik het zie zonder meteen veroordeeld te worden met een laag cijfer. Gelukkig ben ik een aantal gelijkgestemde docenten tegengekomen die mij zagen zoals ik was. Daar heb ik  nog steeds contact mee.

Ik heb vrijheid nodig om te zijn wie ik ben in de kern. En ik ‘weet’ dat ik niemand iets aan doe als ik dat mag zijn. Nooit zal ik iemand moedwillig pijn doen, maar ervaar zelf telkens weer dat ik daardoor pijn heb als ik me moet aanpassen en niet begrepen wordt. Omdat jij vanuit logica redeneert en ik (gelukkig, of is het helaas) vanuit dezelfde logica met jou mee kan redeneren, maar vanuit een soort ‘wijsheid’ weet dat het niet klopt.  En dat heb ik jarenlang –onwetend, onbaatzuchtig en noodgedwongen-  wel gedaan. Met alle gevolgen van dien.

Ik heb door schade en schande en veel zoeken op het internet (lang leve het internet) ontdekt wie ik ben en nu heb ik moeten leren dat ik mag zijn wie ik ben. Dat valt nog steeds niet altijd mee. Ik kreeg de term ‘indigo’ uitgelegd via ‘nieuwetijdskind.com’ en ik begrijp sinds een tijdje dat ik daarnaast mediamiek en paranormaal geboren ben, dat wist ik al langer, maar ontkende dat stuk in mijzelf. Daar durfde ik ook niet over te praten.  Dat durf ik pas echt sinds een jaar. Ook schijn ik hoogbegaafd te zijn, en het dringt tot mij door dat die fenomenen vaker aan elkaar verwant zijn. Dat schreef ik vorige week als antwoord op een vraag die gesteld werd naar aanleiding van mijn artikel, en dat is over het internet verspreid, ook onder diverse psychologen.

Ik vraag je om mij te nemen zoals ik ben, maar vooral vraag ik je om ‘open’ te staan voor mensen die ‘anders’ zijn, zonder te proberen ze in je eigen ‘denkkader’ te plaatsen of aan te passen aan datgene wat jij op school of door je werk hebt geleerd. Want de kans is groot dat we elkaar niet echt begrijpen. En is het immers niet zo, dat uitvinders altijd eerst buiten het kader moeten denken om iets te ontdekken? Een paradigma wordt dan een hypothese, of een anomalie en vervolgens waarschijnlijk weer een nieuw paradigma  (met hernieuwd gevaar voor ‘dogma’ ). En dan hebben we het maar niet over het fenomeen serendipiteit.

Ik ben een “meisje” van de natuur. Zelfs in een volwassen lichaam van 52 jaar, ben ik nog altijd dat optimistische kind dat met een open mind in het leven staat. Met een groot gevoel voor humor, zich elke dag verwonderend over de schoonheid van de natuur. Met heel veel liefde in mijn hart.

Wil je alsjeblieft een beetje proberen om mij te begrijpen met respect en als het ietsje meer mag zijn, om net zoveel van mij te houden zoals ik vanuit onvoorwaardelijke liefde van jou houd?  Gewoon omdat jij bent die je bent…

© Irma Schiffers  –  17 februari 2014

Dit artikel mag in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.

De brief uit dit artikel is op 8 maart 2014 overgenomen door de alternatieve nieuws-site Gewoon-nieuws.nl