Dat is een kreet die veel te vaak door mijn hoofd gaat. Hardop roepen heeft namelijk geen zin, er luistert hooguit een aantal vogels. En dan zijn het ook nog vaak van die meeuwen die je belachelijk maken met hun rasechte lachsalvo’s terwijl ze nog net niet op je kop schijten als ze over je heen vliegen. En toch houd ik van ze, de natuur is geweldig waar deze nog bestaat…
Maar wanneer ik wel menselijke vogels tegenkom en het komt zowaar tot een gesprek, kan ik eigenlijk nooit antwoord geven op de vraag wat ik zoal tegenwoordig doe ‘for a living’. Men kent mij nog als bassist, misschien als kunstschilder, of als ‘de zus van…’ en als ik op die vraag écht antwoord ga geven is het gesprek eerder ten einde dan ik zelf door heb. Ergens in de verte zie ik nog een hand omhoog gaan terwijl het geluid al de andere kant op gaat zodat ik nog iets vaags hoor als ‘nou, tot ziens hoor!’ En ‘for a living’? Zelfs dat nog niet eens, liefdewerk-oud papier, maar daar maak ik me niet eens het meest druk om!
Ik vraag me af hoeveel abonnees er nog zijn op bijvoorbeeld de Volkskrant of de Telegra(a)f. Waarschijnlijk heeft de meerderheid van de abonnees de krant als televisiegids. Want daar zijn de meeste mensen het liefst mee bezig. Wat komt er op TV en wat gaan we eten vanavond. Dus rent men en masse met de bonuskaart naar Albert Heijn, want het ‘akkepietje’ van vorige week zijn ze alweer vergeten, nadat ze een zoveelste ebola-slachtoffer op tv voorbij zagen komen, gevolgd door een onthoofde toerist in een perfecte Hollywood-productie. Albert Heijn registreert met die kaart weer keurig wat uw eetgewoonten zijn en voegt dat toe aan het dossier bij de NSA. Dan kan de wereldbank weer berekenen hoe lang u ongeveer nog te leven heeft. En als dat te lang is en teveel kost, sturen ze wel even een ebolaatje op u af of ze laten uw favoriete producten de komende weken wel even door Monsanto afleveren bij AH. Dan hoeft u ook niet lang meer uit de steeds kleiner wordende ruif mee te vreten.
Maar het kan nog veel gekker. Mocht u zich druk maken over wat u vanavond moet gaan eten, wil ik u voor u wegloopt met een zwaaiende arm en een wegwaaiende ‘nou, tot ziens hoor’ even waarschuwen dat u binnenkort waarschijnlijk in diezelfde arm verplicht gechipt zult worden door een vaccinatie tegen ebola. Er is namelijk weer een whistleblower actief van het CDC die hier nu voor waarschuwt, (zie ook hier) of is het misschien wederom de moedige Dr. Thompson die het nieuws over BMR-vaccinaties als veroorzaker van autisme onlangs naar buiten bracht.
Ongelooflijk! Mensen zijn bezig met hun eigen interne ‘feel good-programma’ en het is oh zo begrijpelijk, want wie wil dat ouderwetse gevoel niet weer eens hebben? Ik verlang er in ieder geval al heel lang naar. Maar ondertussen is de waarheid samen met de democratie gesneuveld in een hele geniepige wereldoorlog die men volledig ontkent! Als ik al niet voor een alien wordt aangezien, ga ik mezelf wel zo voelen.
Misschien moet ik toch maar eens op zoek naar die tijdreiziger Scott waar ik laatst over schreef. Want reizen in de tijd brengt ook wel voordelen met zich mee. Als je partner je niet meer bevalt ga je gewoon even je hond uitlaten en zap je, eenmaal buiten, jezelf gewoon naar een ander tijdperk. Wie weet zit je dan ineens wel naast een hele andere figuur op de bank. En als dat er een stuk gezelliger uitziet vertel je netjes uit welk jaar je komt en ga je gewoon verder met je nieuwe leven. Dus niet van ‘hallo ik ben Irma’, nee eerder ‘ik kom van 2014’.
Waar trouwens je hond gebleven is weet ik natuurlijk niet. Die vindt de weg hopelijk zelf wel terug, maar misschien ligt je dalmatiër ineens als een maltezer leeuwtje aan je voeten omdat hij mee transporteerde, inclusief de zwarte vlekjes. Wel avontuurlijk en het scheelt een hoop echtscheidingsgedoe, toch?
Het kan allemaal zoveel gemakkelijker, maar waarom doen we dat dan niet, vraag ik me oprecht regelmatig af.
Weet je wat helpt? Als financieel deskundige Willem Middelkoop met zijn avondvullende presentatie op 10 november a.s. integraal op alle TV- en radiozenders wordt uitgezonden. En op dezelfde dag wordt huis aan huis het nieuwe boekje van Ewald Engelen verspreid als een presentje van je eigen bank voor je jarenlange inspanningen om geld terug te betalen dat ze uit het niets voor je hebben gecreëerd. Misschien laat je het avondeten dan voor wat het is, geef je je televisietoestel aan de opvang voor daklozen en ga je in de benen om er iets aan te doen. Dat we binnenkort gechipt gaan worden en nog meer gifstoffen ingespoten gaan krijgen en dat er dagelijks duizenden mensen door een aantal criminelen om zeep worden geholpen is slechts ‘a minor thing’, dat heb ik inmiddels wel begrepen. Maar als je aan onze centen komt gaan we ineens de straat op. Geld maakt immers heel gelukkig!
Ik richt me tegenwoordig maar tot Sint Juttemis, die luistert altijd! Ik wil nog een paar pogingen doen om ‘hallo, is daar iemand?’ te schreeuwen en als dat niet lukt zap ik mezelf toch maar met viervoeters en al naar 2070. Al dan niet met vlekjes!
©Irma Schiffers
Alle artikelen op deze site worden belangeloos geschreven ten bate van ‘humanity’ en mogen in het geheel verspreid worden, mits voorzien van bronvermelding