HSP: Highly sensitive pets – deel 2

In het eerste artikel beschreef ik hoe er gemakkelijk contact kan zijn tussen mensen en hoogsensitieve dieren. Het betekent dat het dier zich gemakkelijk opent voor jou en jij die energie net zo eenvoudig kan ‘verstaan’.

Vaak zal het zo zijn dat je zelf als hoogsensitief persoon dezelfde gevoelige natuur in dieren aantrekt. Juist omdat je de dieren krijgt die bij een bepaalde fase in je leven horen, zodat je elkaar spiegelt. Dat is op zich al een interessant gegeven.
Hoe uit zich dat dan verder in het gedrag, behoudens de communicatie die veel mensen al langer herkennen en toepassen in het contact met dieren.

Zelf heb ik ontdekt dat de HSPets, zoals ik ze maar even noem voor het gemak, op dezelfde manier als ik, overgevoelig zijn voor bijvoorbeeld een narcose-preparaat. Drie van mijn huisgenootjes hadden dagen lang nodig om weer bij te komen en ze hallucineerden allemaal enorm gedurende die dagen. Twee van hen lieten niet lang daarna plotseling het leven.Hallucineren is iets wat ze overigens normaal ook al kunnen. Ze zagen toen echter overal van alles door de kamer vliegen en bewegen en kropen achter de bank of de kast in de hoop niets meer te zien. Bij één van deze ‘jongens’ leverde dat paniekerige vluchtgedrag een wondbloeding op na een castratie, want rust is dan eigenlijk geboden. De derde keer, toen ik zo goed als zeker wist dat het ook niet goed zou gaan met deze ‘patiënt’, was ze ’s avonds nagenoeg dood toen ze op de verwarming was gekropen. Met veel kunst en vliegwerk hebben we haar weer bij de levenden gekregen en ze was twee nachten verzekerd van mijn continue ‘intensive care’. (Update: ook zij heeft recentelijk, 3 februari 2015 heel plotseling een ernstige hartaanval gekregen en ze is er nog, maar wel in een gevaarlijke toestand). Toen wist ik het zeker; die wel en die niet! En daar moest ik maar eens naar gaan luisteren. Nu krijgen ze indien nodig, een zeer veilig en aangepast narcosemiddel.

Allemaal buiten in de ren

Als er drukte heerst of spanning, zijn ze zelf ook druk en gestresst en is er ineens ruzie in de tent. Ze kunnen elkaar even niet meer verdragen en hebben overduidelijk behoefte aan een rustige eigen plek waar nauwelijks geluiden zijn. Dat is een heel geregel, maar voor mij gewoonte geworden.
Stofzuigen is er nauwelijks bij hier, behalve als het bij mooi weer mogelijk is om ze allemaal de kattenren in te sturen. Meestal loop ik de plavuizen te vegen en te dweilen want dat maakt geen herrie. Maar als ik de stofzuiger wel móet gebruiken, duurt het heel lang voordat ze weer binnen durven te komen, zo overgevoelig voor geluid! ‘Gelukkig’ heb ik ook twee dove witte poezen dus die hebben daar dan weer minder last van.

Ik leef bijna altijd alleen, maar als er onverwachts iemand langs komt, moet ik toch zien ze gerust te stellen of de ren in sturen. Ze weten het graag van tevoren en als ik dat ook weet, vertel ik het ze gewoon. Ze zijn echter vaak al nerveus voordat ik zelf weet dat er zich iemand gaat aandienen.
Als het even kan laat ik de dierenarts thuis komen. Dat scheelt een hoop stress, maar als ik ze toch moet vervoeren gaan ze altijd los mee, of aan een lijntje. In een tas of mandje wordt het helemaal niets. Ze zitten op mijn schouder als ik naar binnen ga en laten zich eigenlijk altijd heel gemakkelijk onderzoeken omdat ik het ze van tevoren vertel, maar ook omdat ze meestal zelf al aangeven dat er even naar ze gekeken moet worden.

Woody

Met Woody, de insuline-afhankelijke kater had ik in overleg met de dierenarts geprobeerd een foefje uit te halen. Maar dat werkte dus al snel niet meer! Als de dierenarts kwam om zijn bloedsuiker te checken, liet hij de assistente bellen dat hij onderweg was naar mij. Dan ging ik met de hond naar buiten voor een ommetje en kwam ‘onverwachts’ met de dierenarts weer binnen. Zo kon de stress voorkomen worden (dachten we) want dat zou zijn bloedsuiker alleen maar opjagen en een vertekend beeld geven. Dat ging dus maar een paar keer goed, want als ik ’s ochtends opstond kon ik niet anders dan denken: ‘oh ja, om half twee is die afspraak hier thuis’. Jammer! Want die gedachte ving Woody op en ik zag hem die ochtend al meteen achter een struik in de kattenren gaan zitten om er niet meer achter vandaan te komen. Stressfactor 10! We zijn er dus maar mee opgehouden en ik bekijk nu zelf samen met Woody wat hij nodig heeft en voel aan hoe het met zijn bloedsuikerspiegel is. En dat gaat helemaal goed.

Als er iets vreemds het huis in komt, iets nieuws, een pakketje of wat dan ook, zijn de HSPets helemaal van de leg terwijl de minder hoogsensitieve viervoeters er nieuwsgierig op aflopen en het gaan onderzoeken of zichzelf toe eigenen.

Goedkopere voeding is weggegooid geld. De anderen en de hond eten van alles, maar de HSPets spugen alles net zo hard er weer uit. Niets blijft er binnen. De groothandel vaart er wel bij want ik ben een grootafnemer van keukenrollen! En dan moet je die verwijtende blikken zien terwijl ze wachten op hun eigen dure voorkeuren.

Kortom, het lijkt lastig als je dit zo leest, maar als je zelf zo in contact staat met je viervoetige huisgenoten weet je niet beter, zeker niet als je zelf ook hoogsensitief bent. Ik kan alleen maar zeggen dat het een verrijking van je dagelijkse leven betekent en dat je er een zee van liefde voor terugkrijgt. En zeg nou zelf, wie wil er nou niet in een zee van liefde zwemmen?

© Irma Schiffers 2014
Alle artikelen mogen in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.

 

HSP: Highly Sensitive Pets (NL)

EN

Ja, ik begeef me op glad en ‘dun’ ijs als ik de afkorting HSP op deze manier vertaal. Daar ben ik me van bewust maar als niemand dat ‘ijs’ durft te betreden, zullen we nooit weten of het betreedbaar en stevig is. Dus ik doe het toch maar.

We kennen gelukkig onderhand het fenomeen HSP (hoogsenstitief persoon) allemaal wel, zeker als je een vaste bezoeker van deze site bent. Maar voor mij staat het ook altijd voor Highly Sensitive Pets, want ik heb er hier een aantal rondlopen. En ik ben er in mijn leven achter gekomen dat de dieren die je bij je hebt voor een periode in je leven, ook echt bij die fase in je leven aansluiten. Als ik vroeger katten en honden had, kan ik terugkijkend zeggen dat ze een hele andere rol in mijn leven speelden dan tegenwoordig. Ik ben altijd een enorme dierenliefhebber geweest, maar vroeger had ik katten die gewoon gezellig je leven met je mee vierden, maar ook vaak op zichzelf waren en veel buitenshuis, zodat je ze niet altijd zag. Tegenwoordig, durf ik vanaf dat gladde ijs te roepen, heb ik katten die mij spiegelen, dingen leren, dingen zien die anderen niet zien, dingen ‘laten’ zien in mijn gedrag en op alle vlakken zogeheten ‘multidimensionaal’ aanwezig zijn.

Ik zou kunnen vragen wie nou eigenlijk de telepatische gave heeft ontwikkeld om met ze te kunnen communiceren, maar dat antwoord is duidelijk. Ik natuurlijk! Zij konden het al door eeuwen heen, maar soms voel ik me een beetje schuldig dat ik mijn vroegere ‘Mickey, Misty, Andra, Okkie, etc. niet heb kunnen verstaan. Met dat schuldgevoel heb ik mogen afrekenen, want dat is nou precies wat uit de hedendaagse rugzak mag bij iedereen. Want wat je niet weet, kun je niet herkennen dus ook niet in je realiteit zetten. Het waren lessen, geen fouten, die bestaan niet. En als je je daar nu bewust van bent, heb je ze geleerd en zul je het, als het goed is, niet meer zo doen.

Dieren staan zo dicht bij de natuur dat ze hun zuivere intuïtie volledig intact hebben weten te bewaren, in tegenstelling tot de mensheid en ze leven daar ook naar. Wij mensen noemen het instinct, maar ik wens het intuïtie te noemen, want instinct klinkt zo dierlijk. Natuurlijk hebben we het hier ook over dieren, maar ik heb geleerd dat dieren niet inferieur zijn aan mensen, en mensen dus automatisch niet superieur. Die laatste kwalificatie dicht ik eerder aan mijn katten toe omdat zij mijn ‘Zen-meesters’ zijn.
Katten zijn ultieme ‘meesters’ in mediteren, trance (healen), geduld, zelfexpressie, laten zien wat ze wel en niet willen (en het dan ook echt niet willen) en daarmee zijn ze een spiegel voor hun ‘mens’. Als je dat wilt zien tenminste.

Woody

Ik heb een kat, Woody, die ik twee maal daags moet spuiten met insuline, omdat hij na een pancreatitis (alvleesklierontsteking) suikerziekte heeft. Hij weet zelf precies wanneer hij water nodig heeft, door zelf aan de kraan te gaan hangen en deze open te doen. Ook komt hij mij storen bij de computer als het tijd is voor zijn prikje, of als ik het sein daarvoor op mijn mobieltje niet gehoord heb. Ook komt hij op mijn toetsenbord, of desnoods op mijn bedkussen zitten en staart mij aan terwijl hij zegt: Ik moet eten, joh!

Mijn kat Roxy die als enige buiten komt, was eens een nacht weg. Ik was in paniek, want hij slaapt altijd bij mij boven. Ik maakte mezelf wijs dat hij een ongeluk had gehad of ziek was geworden, misschien wel gestolen (ik heb Maine Coons en andere ‘Aristocats’) en kon niet meer slapen. Eigenlijk eerder huilen. Ineens hoorde ik hem zeggen: ‘ik ben opgesloten in een schuur, en ik baal net zo als jij, maar ik kom zodra ik kan. Nu ga ik slapen, doe jij dat ook maar, want morgenochtend meld ik me. Ik heb wel honger, maar ik red me goed’.

Roxy

Ik geloofde er niets van want mijn ‘ego’ was aan het werk. Mijn verstand zei dat het natuurlijk niet goed gegaan was en dat ik hem misschien wel nooit meer zou zien. Die hele nacht lag ik wakker. Mijn lijntje met de andere wereld, wat normaal zo open staat mede door mijn werk, gaf ook nog wat beelden door van een schuur en een geruststellend schouderklop-gevoel met een intense liefde; ‘het komt goed, we nemen hem niet weg’.   Mijn ego bleef echter zeggen dat ik in de steek gelaten was en dat dit misschien wel mijn eigen schuld was… Toen ik een klok kreeg te zien voor mijn geestesoog die op 9 uur stond, draaide ik me gefrustreerd nog eens extra om in mijn bed. Wat een nacht!
Die ochtend om klokslag negen uur stond mijn mannetje voor mijn slaapkamerraam en kwam  hardop pratend een knuffel brengen om daarna zijn eten aan te vallen. Ik hoorde even later terug dat hij in een schuur van de buren, twee deuren verderop per ongeluk opgesloten had gezeten. Toen ze naar hun werk gingen om 9 uur sprong hij eruit.

‘Moeder’ Yinta, 2004 – 2014

Ik kan een boek vullen met dit soort gebeurtenissen! De ene nog ongeloofwaardiger dan de andere. Tegenwoordig geloof ik alles wat ze zeggen, zelfs meestal wat ze mankeren (zoals kiespijn) en wanneer ze naar de dierenarts moeten. Het klopt altijd… Ik heb het geluk dat ik met dierenartsen te maken heb die mij serieus nemen hierin. Dat duurde wel een paar jaar en begrijpelijk, want je wilt niet weten hoe lang ik erover gedaan heb om mezelf en dus mijn dieren hierin serieus te nemen.

Ik heb klanten aan de telefoon gehad met dierenvragen. Als ik ze vertel hoe het werkt met en bij hun dier, beginnen ze soms nerveus te lachen. Maar als ze dan ‘stiekem’ als niemand het ziet contact proberen te maken, zijn de resultaten verrassend. Meestal stuur ik ze naar de dierenarts als ik het fysiek niet vertrouw en ook dat is eigenlijk altijd wel terecht. Gelukkig laten ze me dat ook heel vaak weten.

Nu ben ik benieuwd wanneer de ‘wetenschap’ gaat aantonen dat HSP bij dieren ook wel degelijk bestaat. Ik weet het al, vooral omdat de één significant sensitiever is dan de ander. Dus het is een fenomeen dat bestaat. Mijn theorie is inmiddels dus op basis van ervaring dat je de dieren bij je krijgt die je nodig hebt en die met jou zijn afgelijnd in een bepaalde periode. Ik wil dit dan ook benadrukken: respect voor alle dieren is absoluut een noodzakelijke ontwikkeling voor deze nieuwe tijd!

Er is nog veel te ontdekken en te bewijzen en ik voel dat dat in aantocht is. Maar eerlijk is eerlijk, ik zou het ook heel goed kunnen begrijpen als mijn dierenartsen af en toe denken dat ik bij het verlaten van het pand wegvlieg op een bezem…

© Irma Schiffers 2014  (zie ook HSP- Highly Sensitive Pets- deel 2)

Alle artikelen op deze site worden belangeloos geschreven ten bate van ‘humanity’ (ja ook de dierlijke) en mogen worden gerepubliceerd, mits het auteursrecht en de bron wordt gerespecteerd.

 

Hoe werkt helderziendheid? ARTIKEL

Ik krijg regelmatig de vraag: ‘word je er niet helemaal gek van om altijd maar alles te zien en te voelen bij anderen?’  Maar ook: ‘kijk jij nou dwars door mij heen waardoor jij alles van mij weet?’ Het antwoord is ‘nee’.  Ik zal proberen uit te leggen hoe het werkt voor mij.

Schilderij Eye-opener- Irma Schiffers

Helderziendheid is voor mij persoonlijk een verzamelnaam voor helder zien, helder horen, helder weten, helder voelen en helder ruiken. Kortom, het is een vorm van zintuigelijk waarnemen. Letterlijk dus ‘helder waarnemen’ via je ‘zintuigen’. Ze noemen het vaak het zesde zintuig en dat vind ik niet helemaal op zijn plaats, maar wel een handige manier om uit te drukken dat de één het wel heeft ontwikkeld en de ander minder.

De ene persoon noemt zich helderziend omdat diegene met beelden werkt, beelden krijgt, de ander wéét gewoon en heet helderwetend te zijn, weer een ander voelt dingen aan en is heldervoelend, etc. Het is vaak een aangeboren gave, maar ook kan het zich in een later stadium ontwikkelen, zodat je er zelfs meer ‘heldere’ gaven bij krijgt, omdat je ook andere zintuigen activeert. Bij mij werken alle zintuigen dwars door elkaar heen dus ik noem het overkoepelend helderziend, al weet ik van tevoren nooit hoe het zich gaat aandienen als iemand mij iets vraagt.

Hoogsensitief zijn (HSP, zie de andere artikelen daarover) is eigenlijk altijd een vorm van ‘heldervoelend’ zijn. En het is dus niet gezegd dat iemand die hoogsensitief is, ook paranormale gaven heeft, al zie je die combinatie vrij vaak. Je zou zeker een goede helderziende kunnen worden wanneer je als HSP die gaven echt gaat ontwikkelen. En weet je? Iedereen heeft bij geboorte die gaven (daarom noem ik het zelf geen zesde zintuig) maar we raken ze kwijt zodra we opgroeien. En daar wordt ook bewust aan gewerkt zoals de vaste lezers inmiddels wel weten. Daarom zijn kinderen -en zeker in deze tijd- (nog) helderziend. Hoe vaak hoor je niet in de jonge jeugd: ‘gebruik je gezonde verstand alsjeblieft’ en ‘doe niet zo overgevoelig’ en ‘gedraag je eens volwassen!’.

Ook op school leer je eigenlijk alleen maar je linker hersenhelft te ontwikkelen en te gebruiken; je rationele (denk-)kant dus. Bovendien is vaak handiger als je daar je gevoelskant wat vaker uitschakelt, wil je als kind kunnen meekomen tussen een groep andere kinderen en het schoolse systeem. Je ego groeit en je innerlijke zelf –het helderziende- en voelende wezentje- begint in de schaduw zijn eigen leven.

In die schaduw ligt je vermogen tot helderziendheid en intuïtie te slapen. Maar iets wat ligt te slapen kan wakker worden, dus wanneer je een gevoelig mens bent (of HSP) zal het moeilijk zijn om dit latente talent slapende te houden. Het zal de kop op steken, vroeg of laat en dan zul je het niet meer kunnen ontkennen. Het beste is dan dat je aanvaardt het te hebben en dat je ermee leert omgaan, als je niet de hele dag door bijvoorbeeld ‘beelden’ wilt krijgen die anderen niet zien. Dat laatste heb ik dus uiteindelijk en noodgedwongen gevoeld te moeten doen. Als het ware leren schakelen in jezelf tussen links en rechts.

Hoe werkt het? Het is dus niet zo dat ik door je heen heen kan kijken alsof je van glas bent.  Dat zou een mooie boel worden! Ik zeg altijd voor de grap: ‘ik zou echt niet willen weten wat jij uitspookt op bepaalde plaatsen in jouw huis’, zo ook wil ik geen antwoord kunnen geven op de vraag of je partner vreemd gaat. Dat is ‘none of my business’ en dat zijn zaken die erg privé zijn en voor mij onzuiver. Je zult er maar naast zitten of leed veroorzaken waar iemand zelf mee moet zien te dealen als een levensles. Oh ja, er zijn er die dat klakkeloos roepen tegen iemand, zelfs ongevraagd, maar daar distantieer ik mij verre van. Dat noem ik geen mediumschap of helderziendheid; dat is demagogisch en psychologisch misbruik maken van iets wat eigenlijk heel zuiver is, omdat het juist vanuit liefde ontstaan een behulpzame ‘tool’ is om je medemens te kunnen helpen.

Immers, ik durf glashard te beweren dat je hele ‘slaapkamertaferelen’ echt niet te zien krijgt.  Gelukkig niet, zeg! Wat je dan vaak wel ‘voelt’ is, dat iemand zijn energie vanuit het hart gericht heeft op een ander dan zijn of haar partner, maar dan ga je daar geen conclusie aan verbinden als ‘daadwerkelijk’ vreemdgaan. Als dat wel wordt gezegd, zit daar vaak een projectie-mechanisme achter, uit een eigen dieperliggende angst of een eerdere ervaring die daarmee te maken had. Of erger, misschien wel frustratie en woede, zodat je dat een ander ook ‘gunt’. Vaak onbewust, maar toch!  Brrrr…..

Jump into the 5th dimension – Irma Schiffers

Helderziendheid komt voor mij maar uit één bron en dat is ‘liefde’. Waar oprechte zuivere liefde is, is helderziendheid van nature  in de mens aanwezig. Simpel, niet? Als ik boos ben, druk, gefrustreerd, angstig, nerveus of welke gemoedstoestand er dan ook vanuit mijn ego bezig is om mijn ‘authentieke zelf’ te ondermijnen, kan ik niet goed ‘werken’. Ik zou naar alle waarschijnlijkheid gaan projecteren  en als iemand mij dan een kwestie voorlegt of een vraag stelt, moet ik gaan denken. En zodra ik ga denken of waarnemen ben ik niet helderziend. Dat noemen ze ook wel ‘cold reading’.  Ja, helder denken kan ik zeker, goed waarnemen ook, maar dat is echt iets heel anders. Logica staat haaks op ‘zintuigelijke waarneming’ want dat laatste doe ik meer vanuit mijn rechter hersenhelft (voelen) en vanuit mijn zintuigen. en juist dát, moet je leren onderscheiden.

Ik zal beschrijven hoe het voor mij in de praktijk werkt in een ‘beknopt’ voorbeeld: een dame vraagt mij waarom ze zich zo onrustig voelt en niet meer blij kan zijn en lachen, zoals vroeger. Er is iets mis, maar ze weet niet waar het vandaan komt.  Ze voelt zich erg ongelukkig. Om dat te kunnen beantwoorden ga ik naar de eerste ‘basis’ voorwaarde: onvoorwaardelijke liefde, zonder oordeel! Ik open mijn hart volledig, schakel als het ware mijn ego (verstand) uit met één ‘knop’ (dat kun je leren o.a. door veel meditatie en zelfs leren nog meer te verfijnen met trainingen) en ik verbind me met haar energieveld. Dan begin ik meestal met ‘voelen’, in dit geval hoe zij zich voelt. Gewoon door dat aan mezelf te vragen. Okee, ik voel meteen inderdaad die onrust in mijn lijf, wat ik daarvoor niet had. Dat voelt alsof ik wil gaan lopen, als een kip zonder kop, wegrennen van mezelf. Soms doe ik dat letterlijk! Ik vraag in stilte: waar komt die onrust vandaan? Ik voel dan bijvoorbeeld ineens al die onrust naar mijn hoofd gaan. Alsof mijn hoofd in brand staat. Ik kan bijna niets meer zeggen omdat er allerlei gedachten tegelijk door mijn hoofd gaan. Een mallemolen. Dan wéét ik dat zij teveel in haar hoofd zit, piekeren. Teveel ‘denkt’ in plaats van ‘voelt’. Als ik dat uitspreek, voel ik meteen dat mijn buik gaat verkrampen. Ze kàn niet meer naar haar gevoel toe, al probeert ze dat. Een nieuwe aanwijzing, en dat gaat altijd heel snel.

Nu weet ik dat zij een dieperliggend trauma heeft, want daar gaat het pijn doen. Dus er is sprake van ‘oude pijn’ die ze op dit moment niet herkent. Dat spreek ik uit, vrijwel gelijk met de sensatie, zodat deze daarmee ook bij mij weer verdwijnt. Dat heb ik geleerd.

Maar ze is er pas bij gebaat wanneer ik haar kan vertellen waar dat gevoel ‘beschadigd’ is en hoe ze dat kan oplossen. Ik ga terug naar mijn ‘buik’ en concentreer me (heldervoelen); gedachten uitgeschakeld (hoofd leeg) en alleen maar voelen.

Ik krijg ineens een beeld van het kleine kind, lang geleden (helderziend) en ik ‘hoor’ ineens dat kind zeggen: ‘iedereen heeft mij in de steek gelaten’ (helderhorend).

Ik zie haar naar haar kamertje rennen (helderziend) en ik hoor haar daar huilen (helderhorend). Ook zie ik haar op haar bed liggen (helderziend) en krijg weer die pijn in mijn buik (heldervoelend). Isolement, terugtrekking. Ik spreek dat uit. De persoon die mij de vraag stelt wordt nu emotioneel, want die herkent dat en het wordt ineens benoemd. Dat ze emotioneel wordt voel ik in mijn keel. Die wordt dik en ik zit tegen ‘huilen’ aan. Ik benoem dat. Ik ben daarmee dat gevoel dan onmiddellijk weer kwijt. Ik krijg ineens een partner te zien die met zijn rug naar haar toe staat (helderziend). Ik zie dat er geen contact is, en zie nu de overeenkomst met dat kleine kind, want ik ‘zie’ haar nu twee keer voor mijn geestesoog, als kind en als volwassene in het nu. Toen blijkbaar ook al in de steek gelaten en nu weer (helderweten).

De vrouw huilt ondertussen omdat de emoties herkend en benoemd zijn. En dat is goed, want dit verstopte verdriet mag er eindelijk uit. Ik zorg nu eerst dat ze zich met haar verdriet bij mij veilig voelt, want dat is nu heel belangrijk. Dus ze mag zich volledig laten gaan en zachtjes moedig ik haar ook daartoe aan.

Ik ga terug naar vroeger en ‘voel’. Ik ‘zie’ alleen een moeder en voel dat ‘moeder’ zelf nerveus en ongelukkig is. Ik vraag voorzichtig, klopt het dat je vader vroeg is overleden?  Waarom ik het woord ‘overleden’ gebruik en het niet over een scheiding heb, is omdat ik dat blijkbaar ineens ‘wéét (helderwetend). Ze vraagt: ‘ja, hoe weet je dat, dat klopt!’ Ze is opgelucht omdat ze weet ik dat ik haar oprecht aanvoel. Dan kan ik snel verder. Zou ze nee zeggen, moet ik dieper gaan ‘kijken’ waarom ik dat ‘doorkreeg’ want dan heeft dat met iemand anders te maken (soms een andere vaderfiguur die overleden is).  Ik krijg een oude man te zien: Opa (helderweten) en ik ruik een sigarenlucht (helderruiken). Een vertrouwde geur die een gevoel van liefde in mij losmaakt (voelen). Ik ‘voel’ mijn hart verkrampen en ‘wéét’ ineens dat opa plotseling overleden is aan een hartaanval. Ik meld dat voorzichtig. Dan komt er nog meer onverwerkt verdriet naar buiten. ‘In de steek gelaten zijn’ komt vanuit ‘vader weg’, lievelingsopa ‘weg’ en nu partner als het ware  ‘weg’, want er is geen aandacht voor haar, geen contact.  Altijd weer hetzelfde, want zo voelt ze dat.

In dit voorbeeld heeft deze vrouw zichzelf wijs gemaakt dat haar bestaan er niet toe doet, omdat ze zich in de steek gelaten voelt door iedereen die ze zo lief had. Geen wonder dat ze een muur heeft opgetrokken rond haar hart en haar ‘gevoel’, en dat ze zich nu onrustig voelt. Want die ‘ziel’ en dat ‘hart’ wil niet achter een muur verblijven.

Dan begint de coaching. Waarbij ik meestal ‘helderhorend’ en ‘helderwetend’ dingen aanvoel, of ‘door krijg’ die ertoe kunnen gaan bijdragen om haar probleem te gaan aanpakken en haar eigen kracht terug te krijgen. Soms voel ik sluimerende talenten waar ze heel blij van gaat worden als ze die gaat ontwikkelen en die haar zullen helpen om in die kracht terug te komen en te gaan verwerken. Zichzelf beter leert kennen.

In een geval waarin iemand wel een vraag stelt, maar zich gereserveerd opstelt –niet opent-  voel ik dat ik moeilijk connectie kan maken en krijg ik nauwelijks iets te voelen of te zien. Dan moet ik gaan zorgen dat diegene zich ‘opent’ om dat contact toch te gaan maken. In een enkel geval lukt dat helemaal niet, omdat ik alleen maar ‘ego ‘ tegen kom en dan zeg ik ook heel eerlijk dat ik geen antwoorden krijg. Maar meestal krijg ik door de juiste ‘heldere inval’ de sleutel om het slot van het ego voorzichtig te openen. Het is geen toeval dat ze me bellen, dus ik moet er soms wat moeite voor doen. Humor kan daarbij een heel mooi stukje gereedschap zijn. We lachen soms ook wat af in mijn werk. Dat werkt ontspannend en vaak is het pantser dan ineens verdwenen en de basis van vertrouwen gelegd.

Hoe het ook zij, ik voel het als mijn taak om iemand opgelucht en met positieve vooruitzichten ‘los’ te laten. Waarna ik weer terug kan ‘schakelen’ naar mijn eigen energieveld, zodat ik niet met de pijn of emoties van de ander blijf rondlopen. Wat overigens vroeger wel vaak gebeurde, toen ik me hier niet zo bewust van was. Het is iets waarmee ik heb moeten leren omgaan om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Heel mooi werk, vanuit pure zuiverheid, vanuit liefde.

Wees dus alsjeblieft niet bang dat ik je ongevraagd ga ‘lezen’ (ik wil ook graag ‘vrij’ kunnen zijn). En wanneer ik dingen spontaan aanvoel omdat mijn hart geopend is voor jou, weet dan dat ik vanuit mijn diepste zelf geen enkel oordeel heb, maar gewoon –blijkbaar net als jij-  in een ‘open’ en ‘ontspannen zijnstoestand’ verkeer die puur natuurlijk is en eigenlijk zelfs het allermooiste is dat mensen kan overkomen.

Ik zal voor de geïnteresseerde lezer binnenkort nog een artikel schrijven over de theorie achter helderziendheid, (zie dat artikel inmiddels hier) voorzover we die kunnen begrijpen met ons aardse verstand.  Daarbij kan ik alleen maar uitgaan van hetgeen ik in mijn opleiding ‘parapsychologie’ heb geleerd en vanuit wat ik weet van morfische velden (v/h morfogenetische velden) in combinatie met de Jungiaanse psychologie. Alsook puttend uit mijn eigen ervaring en beleving.

Bedenk tot slot nog dit:  helderziendheid is een vaak ‘vergeten’ onderdeel van ons totale mens-zijn!

© Irma Schiffers  –  23 februari 2014

Na jarenlang als coach/consulent voor anderen gewerkt te hebben, ben ik in 2015 met een paar collega’s begonnen op Keyphone, onze eigen lijn. (beschikbaarheid zichtbaar). Ik ben bereikbaar op 0909-0501 (eveneens voor 0,90 cent per minuut)

Alle artikelen op deze website worden belangeloos geschreven ten bate van ‘hue-manity’ en mogen in het geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding!

 

Brief aan.. (over HSP) – VRAAG 1

Beste Irma,

Ik wil je even laten weten dat ik zeer geraakt ben door jouw openhartige brief als hoogsenstitief persoon; je maakt heel duidelijk hiermee hoe het voelt om onder de HSP groep te vallen. Ik heb zelf twee kinderen die hoogsensitief zijn, zelfs op bepaalde gebieden hoogbegaafd en ze kunnen daarom nauwelijks mee komen op school. Het gevolg is dat ik van school naar school ben gegaan omdat ze niet begrepen worden en dus ook niet de goede begeleiding krijgen. Het is een regelrecht drama, want ik weet me er onderhand geen raad meer mee. Ik heb zelf geweigerd om ze ritalin te gaan geven, want dat voelt niet goed. Dat hoort niet. Kevin, mijn zoontje van 7 sprak al op heel jonge leeftijd over dingen die ons nogal verbaasden, zo niet te zeggen dat we geschokt waren.  Hij vertelde over opa die hij nooit heeft gekend en beschreef tot in detail hoe opa leefde, en waar hij woonde, welke jas hij altijd aan had, en hoe hij gestorven was. Zelfs de hond van opa kende hij goed, zo beweerde hij en ook de auto waarin mijn vader reed wist hij te beschrijven. Hij beweerde dat opa hem had verteld wat hij zou gaan doen op deze aarde. Dan ga je wel even anders kijken naar je kind en naar het leven. Maar tot nog toe zijn we er helaas niet in geslaagd om mensen in het onderwijs te vinden die hier begrip voor tonen en willen meedenken over hoe het met deze kinderen verder moet. Ze krijgen het stempel onhandelbaar, niet mee kunnen komen en ze laten ze daarmee aan hun lot over. Voor ons als ouders is ook vaak moeilijk om hierover te praten. Daarnaast heb ik zelf ook het gevoel dat ik ook in een bepaalde vorm van hoogsensitief ben. Niet gemakkelijk want ik werk in de gezondheidszorg. Zeker als ik over jouw belevingen lees. wat erg dat jij het allemaal zelf uit hebt moeten zoeken. Maar ik dank je heel hartelijk voor dit artikel, want het is heel belangrijk dat er meer over geschreven word. Als je nog een goed advies voor ons hebt, zijn we daar heel blij mee. Al kan ik het ook goed begrijpen dat je geen tijd hebt om iedereen een persoonlijk antwoord te geven.

Succes met alles. Liefs,

Marianne V.

Beste Marianne,

Dank voor je email. Ik voel heel goed met jou mee hoe moeilijk dit is voor ouders die hiermee te maken hebben, maar ook voor de kinderen zelf. Het eerste wat ik voel te moeten schrijven, is dit: neem je kinderen alsjeblieft altijd serieus! Ik zeg dit niet specifiek tegen jou, want ik voel heel sterk dat jullie dat beiden altijd gedaan hebben, ook al hebben jullie er samen heel wat over afgepraat, is het niet? :-)  Dit zeg ik meer tegen iedereen die dit leest en er op een of andere wijze mee te maken heeft. Ik heb het inderdaad allemaal alleen moeten uitzoeken in een tijd waarin er geen informatie voorhanden was. Dat kan hier en daar behoorlijk traumatisch zijn, kan ik je melden. Alhoewel ik tegelijkertijd moet zeggen dat er naast de kwetsbaarheid die HSP mensen hebben, ook een enorme innerlijke krachtbron aanwezig is die je kunt aanboren om ermee om te gaan. Alleen, zie deze maar eens te vinden. Het eerste wat daarbij belangrijk is, is erkenning! We zoeken die in de buitenwereld (ouders, school, vriendjes etc.) maar als die daar uitblijft, wéét je ergens diep van binnen dat je die vooraleerst bij jezelf moet zoeken. En ook gaat vinden, al kost het moeite.  Maar hoeveel kun je een kind van dienst zijn, als die erkenning begint bij de eigen ouders? Je eigen veilige haven die je als kind verdient te krijgen?  Dus ik heb veel respect voor de wijze hoe jullie hiermee omgaan. Je kinderen zullen je er later dankbaar voor zijn dat ze niet afgewezen werden door jou/jullie.  En het helpt daarnaast ook om zichzelf volledig te kunnen ontwikkelen.

Wat de scholen betreft. Zucht… ja… daar ligt nog wel wat terrein te winnen. Ik krijg regelmatig onderwijzers aan de telefoon die wel degelijk ‘zien’ wat er met de kinderen van deze tijd aan de hand is. En ze kunnen dan zelf ook niet meer in het systeem meedraaien en lopen vast. Vaak zijn ze zelf ook hoogsensitief. Gelukkig zijn dat juist de mensen die vaak kiezen voor een nieuwe richting. Ze gaan hun ‘onderwijs’-expertise inzetten om kinderen te begeleiden en te coachen. Deze kun je op het internet gemakkelijk vinden als je zoekt op hoogbegaafd, HSP, kindercoaching etc. Ook Gordon, de man achter nieuwetijdskind.com houdt zich hiermee bezig. Wellicht een oplossing voor jullie?  Ik zeg altijd, voel wat goed voelt voor jou. Het moet resoneren met je innerlijke gevoel.

Wat het verhaal over Kevin en jouw vader (zijn opa) betreft, kan ik zeggen dat ik veel van die verhalen heb gehoord en ook over heb gelezen. Voor mij is dat niet vreemd, ik heb zelf ook hele bijzondere ervaringen daaromtrent meegemaakt en nog. Zelfs snoeiharde bewijzen gekregen, die ik met mijn (rationele en analytische ) hoofd niet wilde aannemen. Maar op een gegeven moment breekt dat pantser (van vechten tegen jezelf wordt je heel moe) en moet je wel aanvaarden dat je ziet en voelt wat je meent te zien en te voelen.  Laten we dan de ‘verklaring’ maar achterwege laten. Dat is een mooie en moeilijke taak van en voor de Parapsychologische wetenschap.  Neem het serieus als je dit soort verhalen krijgt. Waar of niet waar is zo relatief en wat is waarheid? Kennen we die? Dus het serieus nemen is heel belangrijk voor het kind, wil het zijn vertrouwen houden in de mensheid, in het leven en in zichzelf. Ook al weten we niet precies hoe zoiets werkt. Een open mind is van cruciaal belang in deze.

Ik wil je nog even wijzen op een mooie video die handelt over het verhaal het 5 jarige Schotse jongetje Cameron. Hij praat vanaf jonge leeftijd over zijn vader in een vorig leven, en hij houdt daar ook niet over op. Tot zijn moeder besluit met een psychiater, die dit soort verhalen onderzoekt en in kaart brengt, naar de plek te gaan die het jongetje behoorlijk tot in detail heeft beschreven. Kijk daar maar eens naar. Je zult je wenkbrauwen wellicht fronsen, maar het heeft hoe dan ook het jongetje uiteindelijk bevrijd van zijn kwelling en hem tot rust gebracht. Wie zijn wij om daarover te oordelen, toch? 

Ik wens je veel succes bij alles, maar denk ook om jezelf, Marianne!  Als je toch nog een vraag hebt, hoor ik het wel. Dat kun je het beste via een reactie hieronder doen. Reageren mag altijd en is ook weer zinvol voor degenen die met hetzelfde probleem worstelen. En juist daarom heb ik die brief geschreven.

Liefs, Irma

 

© Irma Schiffers  –  19 februari 2014

Dit artikel mag in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.

 

Brief aan mijn medemens – ARTIKEL over HSP

Al eerder schreef ik de afgelopen week een artikel over het fenomeen HSP en naar aanleiding van vragen die ik terug kreeg nog twee artikelen op dit nieuwe blog. Tot mijn verrassing werd het snel verspreid via Twitter, Facebook en websites die over hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit gaan. (zie ‘Artikelen’ bovenaan deze pagina). Er is steeds meer over te doen. Wanneer ik berichten lees zoals o.a. op de informatieve site ‘Nieuwetijdskind.com’ (waar ik ook later ook voor ben gaan schrijven, red.) herken ik mijzelf als een zogenoemde ‘Indigo’ pur sang.  Ik schijn alleen de grote golf van indigo’s qua leeftijd iets voor te zijn want ik ben uit 1962 en dus niet uit de jaren zeventig. Maar desalniettemin… ik herken er iedere letter van.

Toen ik heel jong was wilde ik spelen en de wereld helemaal zelf ontdekken. “Zef doen” was ongetwijfeld het eerste verhaspelde zinnetje dat ik als rechtgeaard ‘watermannetje’ stamelde! Mijn ouders hadden duidelijk hun handen vol aan mij, tegenover mijn enige broer Hans die de rust zelve was omdat hij zich stilletjes op zijn kamertje tekenend en dromend door zijn jeugd heen worstelde. Ik voelde dat ik de wereld zelf op eigen wijze moest ontdekken.

Ik voel nu desondanks de behoefte om bij te dragen aan een stukje informatie voor allen die er zelf mee te maken hebben, maar ook voor al diegenen die in deze nieuwe tijd kinderen hebben die HSP zijn en ook nog vaak hoogbegaafd. Daarnaast is dit een groep die helaas nog steeds niet  erkend wordt in de psychologie en de psychiatrie. Ik gebruik bij mijn dagelijkse werk zeker mijn psychologische achtergrond en theorie, maar ik distantieer mij om genoemde reden van de gehanteerde –dogmatische-  DSM-IV (inmiddels V) en gebruik mijn (para-)normale gaven, intuitie en ervaring om de ander bij te staan. Ik heb gemeend een brief te schrijven aan jou, de geïnteresseerde lezer, om een kijkje te krijgen in de keuken van een volwassen nieuwetijdskind, genaamd ‘Indigo’.

Ik besef dat ik me heel kwetsbaar opstel, maar ik ervaar dit ook als een innerlijke kracht, die ik nu kan delen. Kwetsbaarheid IS kracht! Ik hoop dat het bijdraagt tot een stukje erkenning van, en begrip voor die kinderen en volwassenen die HSP zijn. Als je mijn brief wilt ontvangen, dan is dit zeer persoonlijke epistel vanuit mijn hart aan jou gericht.

Lief medemens,

Nooit heb ik de wereld waarin ik leef kunnen begrijpen. Van jongs af aan voelde ik me aangetrokken tot kinderen die gepest werden op school, omdat ik hun innerlijke schoonheid zag. En daarmee meteen de reden waarom ze gepest werden. Ze waren ‘anders’, net als ik. En omdat ik voor ze wilde opkomen, werd ik ook een mikpunt in alle schooljaren die ik meemaakte. Maar ik bleef vanuit het gevoel van rechtvaardigheid voor ze staan. Ik zou mijn schooljaren voor geen goud over willen doen! Al weet ik nu dat het mij krachtig heeft gemaakt.

Ik ben vanaf relatief jonge leeftijd  veel (jonge) mensen kwijtgeraakt aan de ‘stoffelijke dood’, mijn eerste liefde en later in mijn leven ook een paar van mijn beste vriendinnen. Maar ik kon ze zelfs na hun overlijden nog voelen, soms horen. Er gebeurden onverklaarbare dingen die mij deden geloven dat alleen ‘zij’ dat zouden kunnen veroorzaken. Ik werd er eenzaam van want ik kon dat met niemand delen zonder voor een fantast uitgemaakt te worden.

Ik kon blijkbaar ontzettend gemakkelijk  en goed leren, maar ik voelde me doodongelukkig in de structuur die de school en de maatschappij mij oplegde. Ik zag het zelf toch allemaal heel anders? Beter? Mooier?  Mocht ik dat wel van mezelf denken? Nee, want leraren en onderwijzers weten het uiteraard beter, zo leerde ik! Ik mocht niet ‘brutaal’ zijn. Altijd had ik vragen waarmee ik leraren tegen mij in het harnas joeg. Ik kreeg zelfs eens een dikke onvoldoende omdat ik een opstel inleverde dat ik zou hebben overgeschreven. Want iemand van die jonge leeftijd, kon zo’n filosofisch epistel niet schrijven. Gelukkig was daar mijn moeder die de lerares een boze brief schreef en een lans voor mij brak. Ik kreeg alsnog een negen.

Ik kan niet tegen onrecht, nooit gekund ook. En ik zie het continu gebeuren. Overal. Ik zie leed dat dieren wordt aangedaan en dat voelt alsof het mij wordt aangedaan! Ik beleef het mee en ik zou het kunnen omschrijven als een steen op mijn maag, een brok in mijn keel, of als een niet te stuiten verdriet. Maar zelfs de pijn die een ander, of een dier heeft, kan ik voelen in mijn lichaam. Ook al is het niet van mij. Dat te kunnen onderscheiden heb ik later moeten leren door middel van trainingen die met energiewerk te maken hebben. Jarenlang van cursus naar cursus… Zoek het maar eens uit in je eentje, wie jij zelf bent en waar jouw ‘energieveld’ ophoudt.

Ik kan er niet tegen als de waarheid niet tegen mij wordt gesproken, want ik ‘hoor’ de achterliggende gedachten, die wel waarheid spreken in mijn hoofd. Ik voel het wanneer jij tegen me zegt dat het goed met je gaat, terwijl dat niet zo is. En ik ‘zie’ ook waarom het niet goed gaat. Of ik ‘hoor’ het, voel het…  dan voel ik mij zo eenzaam en dan denk ik: ‘waarom durf je mij niet te vertrouwen, ik veroordeel niet, jij mag zijn wie je bent, ik ben er voor jou,  onvoorwaardelijk! Zie je dat dan niet?’ Dus ik ga niet graag naar evenementen of feestjes waar veel mensen komen. Ik kan mezelf niet zijn en alleen maar ‘leeglopen’. Zo voelt dat.

Ik kan niet (meer) tegen televisie of radio, ook al werkte ik er jarenlang zelf. Ik kon dat toen, omdat ik het heerlijk vind om anderen te helpen en als ik daar dan ook nog geld voor krijg is dat helemaal een ‘wonder’. Maar de hiërarchie die daar heerst en de wantoestanden ontgingen mij niet. En geld heeft mij nog nooit geïnteresseerd. Het is niets, het is een aardse illusie, een stukje materie, wat je niet meeneemt als je straks ‘overleden’ bent. Wat je wel meeneemt is jezelf, je spirit, je kern, je geest die (hopelijk) gegroeid is. Zie je dan niet dat geld alles kapot maakt? En als je geen geld hebt omdat je je niet in een negen-tot-vijf-baan of een organisatie-structuur kunt handhaven omdat je daar letterlijk ziek van wordt, heb je in deze wereld niets.  Als je talenten hebt zoals muziek maken, schrijven, tekenen, schilderen tel je maatschappelijk niet mee en moet je het maar uitzoeken. Want je bent nergens in te passen en ‘het is je eigen schuld dat je voor dat soort beroepen kiest, die eigenlijk hobby’s zijn’  kreeg ik vaak te horen. Dat doet enorm veel pijn. Want mijn talenten worden mij tot ballast! En ze maken mij juist zo blij…

Zie je dan niet, dat wij allemaal hier zijn om een reden, en dat er voor iedereen in de wereld genoeg te eten en te drinken is? Als we het maar eerlijk verdelen… Elkaar helpen daarbij. Ik doe dat vanzelf, omdat ik voel dat dat goed is en zo hoort, maar hoe zit dat dan met jou?

Ik kon niet meer spelen in mijn bands omdat ik altijd na afloop ziek thuis kwam. Ik had de meest vreselijke ‘kwalen’ overgenomen van degenen die ik gesproken had in de pauzes of na afloop. Terwijl ik ook niet houd van een ‘podium’, omdat ik graag dichtbij jou wil zijn en blijven. Ik moest leren om die energie te onderscheiden van mezelf zodat ik het weer ‘weg kon sturen’. Gek genoeg wist ik altijd dat ik er niet voor naar de dokter hoefde omdat het vanzelf zou verdwijnen. ‘Iets’ zei me dat die kwaal niet van mij was. Ik moest daar alleen naar leren luisteren. Maar ook kon ik met mijn hooggevoeligheid niet meer tegen het ‘vocale geweld’ dat uit de versterkers kwam. Ik kreeg behoefte aan stilte en rust. Ook al kon ik ervan genieten dat andere mensen blij werden van onze optredens en een avond heerlijk konden dansen. Daarom heb ik het nog tien jaar volgehouden. Mijn medemuzikanten begrepen dat van mij…

Ik voel me soms zo ‘anders’ en alleen dat ik meermalen heb gesmeekt om hier weg te mogen. En nee, ik was zeker niet depressief of erger, ‘psychotisch’. Ik begreep alleen maar niet dat niemand hetzelfde leek te voelen en te zien als wat ik telkens zie en voel, en vooral ‘weet’.  Ik begreep niet waarom ik geboren was op een planeet als deze. Maar ook voel ik dat ik zelf mijn leven niet moet beëindigen omdat ik hier ook rondloop met een reden. Al heb ik nog steeds (tegenwoordig steeds minder) moeite om die reden te vinden en in te zien. Gelukkig ontmoet ik de laatste jaren mensen die hetzelfde voelen, die ook teruggetrokken leven omdat het anders te overweldigend wordt. En dit met mij delen omdat ik mezelf ook wat meer ben gaan uiten over wat ik voel, zie en ‘weet’.

Ik houd zo ontzettend veel van mijn dieren, omdat ze mij aanvoelen, zoals ik hen aanvoel. We hebben ‘echt contact’  en ik begin te begrijpen dat zij bij mij geboren zijn om mij bij te staan in dit eenzame proces. Ik heb dat al heel vaak mogen ondervinden en het is heel zuiver en wonderlijk mooi! Ze houden me op aarde, helpen me te aarden en te gronden, zoals ik hen help te gronden. Want dieren zijn niet geaard omdat ze op ‘vier beentjes’ lopen, net als wij in de oertijd. Als ik om deze ‘zienswijze’  wordt uitgelachen, doet mij dat heel erg veel pijn.

Ik houd sowieso van alle dieren, omdat ik voel dat zij ons dingen leren: eenvoud en onvoorwaardelijkheid. Ik zie ook dat er veel mensen zo zijn en zo denken, omdat ze zelf ook hooggevoelig zijn en de medemens eveneens vaak niet begrijpen in hun handelen en spreken. Maar als ik dat zeg, willen ze dat vaak ontkennen. Dat begrijp ik zo ontzettend goed dat ik daar geen oordeel over heb. Maar ik voel me dan weer alleen en ontkend.

Als ik lees dat er oorlog is uitgebroken en dat er ook nog eens een politiek mandaat voor gegeven is, huilt mijn hart. Ik zou willen schreeuwen, maar ik doe het niet, omdat ik weet dat het geen zin heeft. Begrijpen die mensen die zich ‘geleerd’ noemen dan niet dat ze vanuit angst en ego handelen? Waar geen kracht is ontstaat macht en dus onmacht. Het is uit balans…

Ik leef veel in mijn eigen huis, tussen mijn dieren en probeer dat soort nieuwsberichten te vermijden.  Maar ik voel me ‘dom’ als iemand mij iets vertelt wat iedereen schijnt te weten en ik heb er niets van meegekregen, dus ik blijf het toch lezen tegen mijn gevoel in.

Ik heb heel veel geleerd en gestudeerd en ik heb ontdekt dat ik ‘cum laude’ voor alles kan slagen wat ik aanpak. Maar ik heb ook ontdekt dat het moet resoneren met mijn hart en ziel en ik laat mij geen onzin verkopen in welke opleiding dan ook. Dus ik heb vaak studies weer moeten afbreken omdat ik voelde dat ik niet kon beantwoorden aan wat mij gevraagd werd. Ik wil alleen eerlijkheid en dat kunnen zeggen zoals ik het zie zonder meteen veroordeeld te worden met een laag cijfer. Gelukkig ben ik een aantal gelijkgestemde docenten tegengekomen die mij zagen zoals ik was. Daar heb ik  nog steeds contact mee.

Ik heb vrijheid nodig om te zijn wie ik ben in de kern. En ik ‘weet’ dat ik niemand iets aan doe als ik dat mag zijn. Nooit zal ik iemand moedwillig pijn doen, maar ervaar zelf telkens weer dat ik daardoor pijn heb als ik me moet aanpassen en niet begrepen wordt. Omdat jij vanuit logica redeneert en ik (gelukkig, of is het helaas) vanuit dezelfde logica met jou mee kan redeneren, maar vanuit een soort ‘wijsheid’ weet dat het niet klopt.  En dat heb ik jarenlang –onwetend, onbaatzuchtig en noodgedwongen-  wel gedaan. Met alle gevolgen van dien.

Ik heb door schade en schande en veel zoeken op het internet (lang leve het internet) ontdekt wie ik ben en nu heb ik moeten leren dat ik mag zijn wie ik ben. Dat valt nog steeds niet altijd mee. Ik kreeg de term ‘indigo’ uitgelegd via ‘nieuwetijdskind.com’ en ik begrijp sinds een tijdje dat ik daarnaast mediamiek en paranormaal geboren ben, dat wist ik al langer, maar ontkende dat stuk in mijzelf. Daar durfde ik ook niet over te praten.  Dat durf ik pas echt sinds een jaar. Ook schijn ik hoogbegaafd te zijn, en het dringt tot mij door dat die fenomenen vaker aan elkaar verwant zijn. Dat schreef ik vorige week als antwoord op een vraag die gesteld werd naar aanleiding van mijn artikel, en dat is over het internet verspreid, ook onder diverse psychologen.

Ik vraag je om mij te nemen zoals ik ben, maar vooral vraag ik je om ‘open’ te staan voor mensen die ‘anders’ zijn, zonder te proberen ze in je eigen ‘denkkader’ te plaatsen of aan te passen aan datgene wat jij op school of door je werk hebt geleerd. Want de kans is groot dat we elkaar niet echt begrijpen. En is het immers niet zo, dat uitvinders altijd eerst buiten het kader moeten denken om iets te ontdekken? Een paradigma wordt dan een hypothese, of een anomalie en vervolgens waarschijnlijk weer een nieuw paradigma  (met hernieuwd gevaar voor ‘dogma’ ). En dan hebben we het maar niet over het fenomeen serendipiteit.

Ik ben een “meisje” van de natuur. Zelfs in een volwassen lichaam van 52 jaar, ben ik nog altijd dat optimistische kind dat met een open mind in het leven staat. Met een groot gevoel voor humor, zich elke dag verwonderend over de schoonheid van de natuur. Met heel veel liefde in mijn hart.

Wil je alsjeblieft een beetje proberen om mij te begrijpen met respect en als het ietsje meer mag zijn, om net zoveel van mij te houden zoals ik vanuit onvoorwaardelijke liefde van jou houd?  Gewoon omdat jij bent die je bent…

© Irma Schiffers  –  17 februari 2014

Dit artikel mag in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.

De brief uit dit artikel is op 8 maart 2014 overgenomen door de alternatieve nieuws-site Gewoon-nieuws.nl

 

Wat is liefde? Artikel

Op een dag als deze, die we ‘Valentijnsdag’ noemen, voel ik een lichte dwang die mij uit bed duwt. ‘Ga even schrijven, schrijf over liefde’…. Nou, daar voel ik me dan wel voor een probleem gesteld, want wat is liefde. En dáár moet dit artikel nou juist over gaan, want wat is nou eigenlijk ‘liefde’ ? Geef daar maar eens een pasklaar antwoord op!

Okee, daar gaan we. Vroeger zou ik gezegd hebben: liefde is verliefd zijn, dus vlinders in mijn buik voelen als ik ‘m zie en als dat andersom ook zo is dan houd je van elkaar en dat is liefde. Schattig, hè?  Minder schattig is dan dat je jaren later van diezelfde ‘liefde’ gaat scheiden omdat je iets wezenlijks mist.  En zelfs daarvóór was ik héél erg verliefd geweest (je eerste liefde schijnt het meeste impact te hebben, logisch ook) maar na een partijtje scharrelen  moest ik ‘m die middag voorgoed afstaan omdat hij verongelukte in het verkeer. 

Ik ging er toen vanuit dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn.  En feitelijk is dat ook zo, want je gaat heel anders in het leven staan als zoiets je overkomt. En als je directe omgeving je probeert te troosten met de woorden: ‘ach, je bent nog zo jong, dit was slechts kalverliefde, er komt wel een andere man voor je’  geloof je helemaal niet meer in de liefde. Van niemand! Het vertrouwen in de mensheid lijkt dan ineens verdwenen!

De relaties daarna zal ik hier niet beschrijven, maar laat ik zeggen dat ik van leerschool naar leerschool ging en dat mijn hoogsensitieve persoonlijkheid daar heel veel van heeft opgestoken. Daarnaast kreeg het begrip ‘liefde’ telkens na zo’n ervaring een hele andere waarde.  En een diepere, mag ik stellen! Positief toch?

Want wat is nou liefde. Ik zal daarvoor een sprong maken naar het heden. Als ik nu moet beschrijven wat het begrip voor mij betekent loop ik vast. Ik merk dat er geen woorden meer voor zijn. Maar goed, ik ben een schrijver, een dichter, een kunstschilder en (ex-)muzikant, dus het moet mij op één of andere manier lukken om er uitdrukking aan te geven.  Ik doe een poging.

Liefde is zoiets ongrijpbaars, maar vindt in de diepste diepten plaats maar ook in de hoogste hoogten. Beiden tegelijkertijd.  Vaag, hè?   Het is een sensatie die je van teen tot kruin in je lichaam ervaart, alsof je onder stroom staat. En als die sensatie gaande is, ben ik nog meer dan normaal helderziend, heldervoelend, helderwetend, helderhorend, helderruikend en wat niet al. Ik ben onderdeel van alles, van het geheel.  Dit klinkt wellicht weer ‘zweverig’ voor velen, terwijl ik hoop dat jij, die dit leest, ook wel eens (of meer dan eens) zoiets ervaren hebt. Mijn artikel over zielsliefde raakt daar ook aan, dat is eenzelfde onbeschrijflijke sensatie. We gaan ons op hele korte termijn allemaal herinneren wie we zijn, en dit allemaal ervaren.  Geloof me daar maar in. Moet niet natuurlijk, alles is okee!

Ik ga een voorbeeld geven. Mijn dieren, momenteel heb ik zes katten en een hond, laten mij altijd weer ‘onvoorwaardelijke’ ECHTE LIEFDE zien. Het gebeurt steeds vaker dat ik  tranen in mijn ogen krijg van pure ontroering als ik met ze knuffel, of zij ineens met mij komen knuffelen. Mijn hart scheurt open, (sensatie op mijn borst) en ik voel de stroming aan energie die tussen hen en mij heen en weer gaat. Sterker nog, als ik daarop geconcentreerd ben, zie ik die energie (met mijn helderziendheid),  en dat is zo ongelooflijk mooi en van een onbeschrijflijke schoonheid!  Kleuren, golven, lichtflitsen die in verbinding gaan met elkaar.  Dat is LIEFDE met hoofdletters kan ik je verzekeren. Het heeft niets aards, niets seksueels, niets ‘bekends’  wat ermee te vergelijken is  en het gebeurt met ons beiden. Op zo’n moment vindt er ook communicatie plaats.  Heel snel, telepatisch en indringend, maar zo helder en duidelijk.  Ik wil dat ‘bovenaards’ noemen, want anders zou ik het niet kunnen benoemen. Dieren veroordelen niet, nooit! Ze zijn nooit voorwaardelijk, maar emoties hebben ze wel, net als wij. Die laten ze ook zien, voelen, horen, maar het opvangen daarvan lukt ons ‘mensen’ alleen als ons hart volledig open staat voor die energie, voor die sensatie. En daarvoor moeten we onszelf ‘kennen’. Herinneren wie we zijn, wie we waren en waar we straks weer naar toe gaan. Zonder onze aardse, materiële voertuigen.  Als we met ons hoofd (ego) naar een dier kijken zien we een ‘beest’ dat niet kan praten, instinctief is, wil eten, plassen, poepen, slapen en verder niets.   Er was eens een tijd dat ik dat ook zo ervoer, ofschoon ik altijd van jongs af aan een speciale band heb gevoeld met dieren.   Nu noem ik het ‘liefde in optima forma’.

Als je zo ‘sensitief’ in het leven staat, kom je dat nu ook bij mensen tegen. Je ervaart het zelfde ‘onuitsprekelijke’  gevoel van liefde, van eenheid. Een sensatie die je van de sokken slaat.  En die je fysiek uit balans kunnen brengen. Je kunt niet meer praten als je de ander in de ogen kijkt, je adem stokt, je maag begint raar te doen  en je staat niet meer vast op je benen. En als je slaapt, droom je, al dan niet bewust, omdat je elkaar opzoekt in dromen. Dan heb je te maken met ‘Liefde’ !   Alleen omdat we het in die mate niet (meer) kennen, vergeten zijn, kan het wat angstig aanvoelen.  Want vaak is het zo, wat we niet kennen is ‘eng’.  Beter kunnen we dat woord vervangen door  ‘spannend’ want dan heeft het meer toekomst. Immers, iets wat eng is  vermijden we liever en iets wat spannend is, wordt een uitdaging en dus krijgt dat nog wel een vervolg meestal.

Liefde dus… Een heel complex gegeven dat we op diverse ‘levels’ kunnen ervaren.  Mijn ‘liefde’ van vroeger was waarschijnlijk inderdaad ‘kalverliefde’, maar de impact die het heeft gehad was op dat moment net zo ontwrichtend als mijn ervaring van liefde in het heden.  Alleen kan ik het in een groter perspectief zien en concluderen dat ik daar heel erg in ‘gegroeid’ ben. En dat liefde voor al wat leeft nu voor mij het hoogste goed is! 

Ik wil op deze ‘valentijnsdag’ eindigen met de vraag:  wat betekent ‘liefde’ voor jou?

© Irma Schiffers  – 14 februari 2014

Dit artikel mag overgenomen en/of verspreid worden, mits voorzien van bronvermelding.

 

HSP en maatschappij : VRAAG 2

Hi Irma,

Als ik zie wat jij allemaal hebt gedaan en hebt bereikt (en jou beetje kennende) vraag ik me eerder af of dat niet onder hoogbegaafdheid valt. En is hoogbegaafdheid dan eigenlijk niet hetzelfde als hooggevoeligheid (HSP) ? Volgens mij heeft het wel veel met elkaar te maken. Waar ligt dan de grens en hoe kun je uit jezelf erachter komen of  je hooggevoelig bent? 

Adios en thnx again! Peter

 

Hallo Peter,

In de praktijk is vaak gebleken dat iemand die hoogbegaafd is, ook hooggevoelig is, terwijl het andersom niet altijd zo hoeft te zijn. Aangezien de term hooggevoeligheid pas sinds 1996 binnen  de psychologie is geïntroduceerd en erkend is, worden er pas de laatste jaren steeds meer parallellen getrokken tussen deze twee fenomenen.  Dus ja, het ‘lijkt’ met elkaar te maken te hebben, maar het hoeft dus niet persé zo te zijn. Ik zal proberen de verschillen aan te geven.  

Iemand met een IQ van boven de 130 (dat is de gehanteerde norm voor hoogbegaafdheid) die de neiging heeft om vooral zijn linkerhersenhelft te gebruiken en te ontwikkelen –dit is het verstandelijke en rationele deel- en het gevoel (de rechterhersenhelft) vaak uit angst vanuit de jeugd en door teleurstelling in anderen probeert te onderdrukken,  zal hoogbegaafd genoemd worden maar weer niet hoogsensitief. Terwijl ik van mening ben –en ik spreek uit ervaring- dat we in de tweede levenshelft sterk aangespoord zullen worden door ons onderbewuste om beide delen te integreren en in balans te brengen.  Mijns inziens zou dat in veel gevallen weleens een combinatie van beide fenomenen kunnen opleveren.Er zijn overigens veel sites over HSP op internet te vinden, dus voor informatie hierover kun je het beste even naar Google. Voor kenmerken zie onder andere  hier,  en hier. Maar is er dus veel meer te vinden, voel welke site bij jou het beste past.

Hoogbegaafdheid laat een uitzonderlijke intelligentie zien en heel snel kunnen denken en associëren, samen met creativiteit en doorzettingsvermogen.

Je ziet tegenwoordig dus inderdaad steeds meer mensen die aan beide, ik zou bijna zeggen, ‘lijden’, want persoonlijk heb ik ervaren dat de combinatie lastig genoeg is. Helaas val ik inderdaad zoals je al schrijft ook onder de categorie hoogbegaafd, waardoor je gemakkelijk allerlei pittige studies aankunt en deze snel met succes afrondt, maar de hoogsensitiviteit maakt dat je dermate gevoelig bent voor externe prikkels en voor creatieve invallen die op vele vlakken een uitweg zoeken, dat het vaak ten koste gaat van je concentratievermogen. Hetgeen je juist weer nodig hebt om je bijvoorbeeld aan universitaire studies te wijden, want daar zitten nou niet bepaald de dunste boeken in het lesprogramma en vaak ook nog in het Engels. Tja… Laten we zeggen dat een combinatie steeds vaker voor zal (gaan) komen dan vroeger, maar dat het niet de gemakkelijkste ontwikkelingsweg is in een mensenleven.

Dank voor je reactie. Wederom alle succes gewenst!

©Irma Schiffers  –  9 februari 2014

Voor persoonlijk advies of coaching kun je me bereiken via 0909-0501 op KeyPhone.nl waar je kunt zien of ik beschikbaar ben

Deze tekst mag overgenomen en/of verspreid worden, mits voorzien van bronvermelding.

 

HSP en maatschappij: VRAAG 1

Dag Irma,

Ik las je artikel HSP en maatschappij en ik herken mezelf hier heel goed in. Ik kan ook al jaren geen TV meer kijken want ik word er heel  gedeprimeerd van. maar je wilt toch graag het nieuws blijven volgen anders raak je helemaal zo geïsoleerd. Het lijkt namelijk ook wel of ik steeds meer mensen kwijt raak omdat het niet meer klopt en ik me steeds maar moet aanpassen. Ik weet ook niet hoe ik dat kan oplossen.  Ook heb het idee dat ik de laatste tijd steeds gevoeliger word, maar dat hoor ik vaker om me heen tegenwoordig, ook van anderen. Er heerst veel chaos en er verandert veel, in werk en privé. Hoe zit dat dan? En jij hebt het over hokjes  dus ik dacht, het kan toch niet de bedoeling zijn dat we alleen verder moeten, levend in een GLAZEN hokje? Bij voorbaat dank als je dit wilt beantwoorden.Groetjes, Rianne T.

PS Heb jij ook een vraag, klik dan in het menu bovenaan de pagina op ‘stel je vraag’.

Hallo Rianne,

Dit is een veel gehoord probleem waar veel hoogsensitieve mensen mee zitten en er komen er steeds meer bij omdat de aarde- en kosmische energie  door allerlei factoren sterk verandert. Denk hierbij o.a. aan de zonnevlammen en natuurverschijnselen zoals de verandering van het weer, extreme weersomstandigheden, vulkaanuitbarstingen, aardverschuivingen, sinkholes etc. En zo binnen, zo buiten en ‘zo buiten, zo binnen’. Als je al gevoelig bent en daarmee dus ook voor de ‘energie’ om je heen voel je deze veranderingen nog veel sterker. Klachten als slapeloosheid, plotselinge gemoedswisselingen, fysieke klachten die ook weer verdwijnen, etc. kunnen dan optreden. We noemen dit ook wel ascensie symptomen.

Wat we steeds vaker zien gebeuren als je dit van jezelf weet en ook aanvaardt, is dat je ‘gelijkgestemden’ zult tegenkomen, ogenschijnlijk door ‘toeval’. Je zult dan merken dat je je daarbij thuisvoelt en dat je samen op zoek bent naar een stuk rust in je leven. Je hoeft echt niet alleen en in een ‘glazen’ hokje te leven.

 Het is wel zo dat de weg om erachter te komen wie je in werkelijkheid bent en jezelf daarin volledig te erkennen en te respecteren vaak een eenzame weg is. Je kent waarschijnlijk het verhaal wel van de monnik op de berg, die zich afzonderde om tot een hoger bewustzijnsniveau te kunnen komen. Je kunt daarbij geen ‘ruis’ of afleiding gebruiken. Dat is een beetje wat een HSP-mens (of dier, want bij dieren komt het ook vaak voor) doet. 

We gaan echt nu naar een tijd toe waarin iedereen meer met zichzelf geconfronteerd wordt en er is geen ontkomen aan dat we meer naar ons hart en onze ziel gaan luisteren. We hebben een cyclus van 26.000 jaar afgesloten van ‘polarity consciousness’ (een bewustzijn van tegenstellingen), waarin we ons afgescheiden voelden van onszelf. Mannelijk tegenover vrouwelijk, yin en yang, goed en slecht, normen en innerlijke waarden, etc.. Die polariteit wordt nu opgeheven en  we kunnen, zodra we dat willen, naar eenheidsbewustzijn. Alles is in ons aanwezig, feitelijk is er geen splitsing, dat hebben we met ons ego (overtuigingen en ‘denken’) gedaan.

Wat het volgen van nieuwsberichten betreft: het helpt al enorm als je met behulp van de sociale media die sites en berichtgeving opzoekt die met jouw innerlijk resoneren. Als iets je interesseert zoek je wat gerichter die informatie op en hoef je niet alle overige ballast mee te krijgen die we dagelijks over ons heen gestrooid krijgen. Dat is inderdaad voor iemand die hoogsensitief is nauwelijks te verwerken. Wees gerust, we gaan op korte termijn samenkomen met mensen die bij ons eigen energie-level passen, maar je zult begrijpen dat je eerst jezelf daarin moet (of hebt moeten) ontdekken om ook werkelijk ‘uit te stralen’ wie je in je kern bent. Soort zoekt soort, zegt een oud spreekwoord en dat is volgens de natuurwetten de magnetische aantrekkingskracht die aan het werk is. Er vindt momenteel een herschikking plaats in relaties omdat door de veranderingen in ons, het oude niet meer voldoet. Die lessen zijn geleerd en om verder te kunnen mag je eerst de heelheid in jezelf terugvinden. Je zult er dan versteld van staan hoeveel mensen er dan op je pad gaan komen waarbij je je echt ‘thuis’ voelt.  Ik hoop dat dit je vragen beantwoordt en ik wens je veel succes op je pad!

Als je meer artikelen wilt lezen over HSP kun je die o.a. op deze interessante site vinden.

©Irma Schiffers   –  8 februari 2014

Dit bericht mag overgenomen en/of verspreid worden, mits voorzien van bronvermelding.

* – * – * – * – * – * – * – * – * – *

 

HSP en Maatschappij – ARTIKEL

Ik houd er niet van om mensen in hokjes te plaatsen. Overtuigingen ‘kleuren en maken’ namelijk je persoonlijke waarheid en daarmee je toekomst, elke dag opnieuw. En een hokje is een overtuiging die snel als een te kleine gevangenis kan aanvoelen, waar je je niet meer kunt uitwerken. Toch weet ik mezelf in één specifiek hokje geplaatst dat veel ruimte kent en op alle gebieden de lading dekt. Het HSP-hokje. HSP staat voor Highly Sensitive Person, in het Nederlands ‘Hoogsenstief Persoon’.  Het is geen fijn hokje, maar gelukkig niet zwart/wit. Het kent vele kleuren. En daar moest ik gewoon een tijdje aan wennen…

Schilderij Statement – Maarten Tiggeler

HSP–zijn betekent in de praktijk dat je ‘overgevoelig’ bent voor drukke gezelschappen;  voor de demagogie die dagelijks door krant, TV en radio wordt uitgekotst; het onmiddellijk doorzien van leugens, intriges, en corruptie, gevoeligheid voor deceptie en misleiding, etc.  Kortom, nauwelijks een mogelijkheid hebben om in de maatschappij mee te kunnen draaien en informatie tot je te kunnen nemen omdat je altijd weer gedesillusioneerd in je bed stapt. Als er al sprake is van een voordeel van hoogsensitief zijn, is het dit: je kunt prima anderen bijstaan, helpen en adviseren die ontwaken uit de massadroom (of beter gezegd: nachtmerrie) en daarmee vastlopen in hun dagelijkse werkelijkheid.

Gelukkig zijn er anno ‘nu’ velen die wakker worden, waaronder een aantal goede (onderzoeks-) journalisten, die hun uiterste best doen om de onderste steen boven te halen voordat ze de andere kant van de zaak belichten in hun publicaties. Je wordt al snel in het hokje (alweer een hokje!) van de conspiracy-theory geduwd, maar ik vrees, -eigenlijk beter ‘hoop’- dat deze zogenoemde conspiracy-denkers zeer binnenkort op alle fronten gelijk gaan krijgen.

Met de mainstream media was ik al langer klaar. Ook de TV blijft al jaren uit. Als ik iets wil zien wat ik wil zien, of dien te weten, word ik er door de sociale media en de alternatieve nieuwssites wel op gewezen en kan ik via ‘uitzending gemist’  alles terugzien wat ik wil. Enerzijds vaak ‘ziekmakend’ maar anderzijds een opluchting omdat het aan de oppervlakte komt en –eindelijk- naar buiten wordt gebracht. Sites als Follow the money, Gewoon-nieuws,  Earth Matters, en Bovendien.com etc. brengen heel andere berichten dan wat je normaal voorbij ziet komen in de media. Het helpt je om je eigen visie te (her-)ontdekken!

Het frustrerende is alleen dat de ‘massa’ nog steeds de mainstream wil volgen, vooral omdat de waarheid vaak pijnlijk is en je het gevoel geeft dat je ronddrijft op een vlot in de Atlantische Oceaan.  Je veilige haven en de sterke arm van de overheid achter je latend. Dit heet ook wel ‘verantwoordelijkheid’ nemen voor je zelf en verder varen op het kompas van je eigen intuïtie. En daar ontbreekt het bij de meesten aan. Dat is vaak weggevreten door geestelijk en lichamelijk vergiftigd voedsel vanuit opvoeding, manipulatie en demagogische politiek.

Het voordeel van het HSP-hokje, is dan dat je de wereld wel vanuit je eigen –hogere- bewustzijn en dus intuïtie bekijkt. Het maakt je alleen verrotte eenzaam.

Gelukkig komen er steeds meer hoogsensitieve mensen bij, en vooral ook kinderen die nu geboren worden. Ze krijgen weliswaar het stempel ADHD, PDD-NOS, Asperger-syndroom etc. opgeplakt, waardoor de farmaceutische industrie weer een mogelijkheid ziet om veel geld te verdienen aan producten als Ritalin, etc.  maar het wordt –dankzij publicaties van de alternatieve media-  steeds duidelijker dat het hier om hoogsensitieve kinderen gaat. Die ook een andere benadering en coaching kunnen krijgen als dit beseft wordt.

In het voorwoord van mijn boek ‘Stoelendans bij de kapper’ schreef ik in 2011: ‘Voor mezelf meen ik van binnen te ‘weten’ dat we aan de vooravond staan van een grote verandering die dit jaar en de komende jaren zichtbaar zal worden. Transparantie en openheid zoals die sinds het afgelopen jaar in de kerkelijke kringen, maar ook via Wikileaks veroorzaakt wordt, is er het eerste schoorvoetende bewijs van. Maar er komt meer en ik gun het de aarde, de mensheid, jou en mezelf’.

Ik schreef over veel meer zaken die het daglicht niet zouden verdragen en al die veranderingen zijn nu gaande, en misschien is dat wel de reden dat dit boek onlangs en juist nu vertaald is in het Engels voor de Amerikaanse markt. Het zal wel ergens goed voor zijn; misschien maakt het meer mensen wakker.

Ik hoop dat het ook niet zo lang meer duurt voordat de hele berichtgeving rond het verschrikkelijke 9/11-gebeuren de werkelijke toedracht zal onthullen in navolging van de vele wetenschappers met expertise die deze kille waarheid al hebben onderzocht.  Op naar het jaar van de openheid en de waarheid. 2014. Journalisten, zet ‘m op!

* – * – * – * – * – * – * -* – *

© Irma Schiffers  – 7 februari 2014

Voor persoonlijk advies of coaching kun je me bereiken via 0909-0501 op KeyPhone.nl waar je kunt zien of ik beschikbaar ben

Dit artikel mag overgenomen en/of verspreid worden, mits voorzien van bronvermelding. Het is op 9 februari geplaatst op www.bovendien.com