Column: wereldwijd ‘samenleven’ mogelijk?

Terwijl ik hier en daar wat nieuwsberichten door zit te lezen, krijg ik een sms’je. ‘Je broer is nu op de televisie’. Eeh.., Ik arriveerde net in het Italiaanse Milaan waar door noodweer mensen omkomen in de straten, nadat ik zojuist uit Donetsk kwam surfen. Mezelf ondertussen gefrustreerd afvragend waarom  het zeer geheime en door een eigen politiekorps afgeschermde genootschap van geldscheppers van de BIS-bank in Basel hun dagelijkse miljarden winst eigenlijk niet willen delen… teneinde dit te besteden aan menslievende en menswaardige doelen in de wereld, waar het leed nog steeds in eigen persoon rondwaart.

Waar is de TV eigenlijk? Te lang niet gezien. Er komt zoveel rotzooi en oorlogszuchtige propaganda uit, dat ik dat ding een tijd geleden ontvriend heb. Er staat nu een ‘klein duimpje’ op dat naar beneden wijst; ‘dit vind ik niet leuk’. Oh, maar die doet het ook niet, want ik moet nog steeds een voor mij ingewikkeld pakket installeren en er kwam niemand aanwaaien om me daarbij te kunnen helpen tot nog toe. Blijkbaar mis ik het ook niet, want ik heb de telefoon er nog niet voor gepakt om een slachtoffer uit te zoeken. Maar ook op het internet kun je TV kijken, dus ik surf vanuit Italië snel naar het binnenland op Nederland 2 om te zien wat hij daar doet. Zo vaak zien we elkaar niet in real life.

En dan zit je ineens in weer een ander deel van de wereld. Ik val midden in de ontluisterende beelden van een aantal Afrikaanse kinderen die volledig worden afgesloten van de maatschappij. Ze zijn gehandicapt en worden soms, bewegingloos als ze zijn door hun handicap, jarenlang opgesloten in schuren zodat niemand ze ziet. Ze zouden behekst zijn of er heerst schaamte over de armoedige verzorging van die kinderen, maar ook uit angst dat men ze iets aandoet. Ook dit ‘vind ik niet leuk’. Heel schrijnend!

Ik zie en hoor mijn broer in het programma ‘Tijd voor Max’ zijn verhaal vertellen en wat hij meemaakte in Afrika met een jongen, genaamd Lucky. Je moet het met eigen ogen gezien hebben want het heeft een flinke impact op hem gehad, vertelt hij. Hij wordt ook ineens aan het tekenen gezet daar in die studio om een nieuwe cartoon te maken, zoals hij dat eerder deed van nummers die hij draaide in zijn programma.  Ze zijn destijds geveild ten bate van het Liliane Fonds. Ook deze tekening zal worden weggegeven aan een nieuwe donateur. Mooi om te zien hoe hij op een eigen en ludieke manier bijdraagt aan het roepen om verbetering van de wereld. (Update: hij stuurde zojuist de tekening die hij maakte, zie onderaan)

Journalist en schrijver Annemarie Haverkamp vertelt over haar eigen proces als moeder van Job, een meervoudig gehandicapt kind en ze zag het leed dat o.a in Afrika nog extra verzwaard is doordat er geen passende zorg voorhanden is. Het Liliane Fonds houdt zich hiermee bezig. Ze sporen die kinderen op en proberen ze met man en macht een menswaardig bestaan te geven. Ze weet er alles van hoe ingewikkeld dat is, want in een eerdere column schreef Annemarie over het zooitje waar we hier in hulpverlenersland mee te maken hebben. Ook dat is een feit! De bezuinigingen vliegen ons om de oren en voor de vaste lezers van deze en andere alternatieve nieuwssites is inmiddels ook wel bekend hoe dat komt en dat daar nodig iets aan moet veranderen. Kan dat BIS-bankgebouw niet eens door een plaatselijke overstroming overvallen worden? Dan rollen er miljoenen uit de ramen op straat en verandert dat draconische ding meteen in de scheve toren van Pisa. Toepasselijk, want het zat daar binnen toch ook al helemaal scheef.

Maar ondertussen is daar dus het Liliane Fonds waarbij mensen zich inzetten om, waar ze kunnen, het leed te verzachten. Mensen voor mensen, zo zal het ook steeds meer worden. Op weg naar de ‘samenleving’ zoals de term al doet vermoeden. Waarmee de term ‘participatiemaatschappij’ zeker niet betekent dat de overheid en de leden van het zogenaamde democratisch gekozen kabinet daar onder hun persoonlijke ‘participatie’ uitkomt! Alleen dat weten ze daar blijkbaar nog niet.

We gaan en moeten het samen doen. En door het internet kunnen we gelukkig steeds meer informatie vinden die waarheid spreekt en ons dichter bij elkaar brengt ondanks de geografische afstand. Het is goed dat hier aandacht voor gevraagd blijft worden. Dankzij dat telefonische berichtje werd ik weer even met de neus op de feiten gedrukt. Het moet niet alleen anders, het kan ook anders.

En dat weten ze ook in Afrika. In de afgelopen weken vertoefde ik ook virtueel al af en toe in ‘Afrika’ nadat ik werd geattendeerd op het Ubuntu-systeem, ofwel het Ubuntu Contributionisme.

Ubuntu is een ethische of humanistische filosofie uit Sub-Saharisch Afrika die draait om toewijding en relaties tussen mensen onderling. Het woord komt voor in de Bantoetalen van Zuidelijk Afrika en wordt gezien als een traditioneel Afrikaans concept. Een concept dat wereldwijd opgezet kan worden en daar zijn al diverse mensen mee bezig.

Afrika! Gehandicapte kinderen die niet eens weten wat zorg is. Zorg begint al bij onszelf, wanneer we ons ‘zorgen’ gaan maken over anderen, over falende systemen, over droogte en voedseltekorten. Ze worden in woord in beeld ineens bij je binnengebracht. Niet via de TV, bij mij in ieder geval niet, maar dan wel via een sms en door het internet. Schrijnend! Ik wil er graag wat aan doen en ongetwijfeld velen met mij, zeker gezien de succesvolle hulp die men al heeft kunnen bieden. En dat kan alleen maar meer worden.

Laten we nou niet zeggen ‘de ver van mijn bed show’ want uiteindelijk stammen we allemaal van dezelfde voorouders af en zijn we nog altijd in ons mens-zijn verbonden. Via de sociale media, zoals twitter, kun je elke minuut in het leven van iemand uit China of Australië meekijken. En nabijheid kunnen we in een oogwenk creëren; sinds we de hele wereld over kunnen vliegen wonen we namelijk niet verder dan een aantal uren van elkaar af. Sociaal zijn voor je medemens krijg je mee, zoals wij met een strijdende moeder voor homorechten. Maar je kunt het altijd (terug-)vinden in je hart.

Van Italië, via Donetsk naar Afrika. Door een simpel sms’je. Hans, ik mag niet zeggen dat ik trots op je ben, want dat kun je alleen maar op jezelf zijn. Maar ik vind het wel bijzonder dat jij vanuit een heel andere –muzikale- discipline hiermee min of meer bijdraagt aan het Ubuntu-systeem door te tekenen. Ik ‘teken’ met je mee, want ik ben vóór!

© Irma Schiffers

Tekening die Hans maakte in de studio

Alle artikelen op deze site worden belangeloos geschreven ten bate van ‘humanity’ en mogen in het geheel worden overgenomen, mits voorzien van bronvermelding.