Persoonlijk bericht: in antwoord op…

(In antwoord op…) alle vragen die ik van jullie krijg over de huidige stand van zaken.

Het is stil van binnen.

Vanaf eind juli heb ik het gevoel dat ik nauwelijks ‘leef’. Ik word geleefd.
Een plotselinge verandering in mijn leven zette werkelijk alles op zijn kop. Maarten en ik herkenden elkaar direct als soulmates vanaf het moment dat we elkaar tegenkwamen, nu ruim 22 jaar geleden en dat zeiden we ook tegen elkaar. We deden vanaf dat moment alles samen en terwijl ik me door zijn toedoen –volledig burnout- na een aantal zware verliezen losmaakte uit de H’sumse omroepwereld waar ik werkte, begon ik aan een lastig proces in mijzelf; wie ben ik nou eigenlijk ‘zelf’ en waar ligt mijn passie, waar liggen mijn talenten en dus mijn werkelijke geluk? Kortom, een zoektocht naar mijn authentieke zelf.

Hij bracht mij terug op het pad van de muziek, dus maakten we tien jaar lang samen in onze bands beroepsmatig muziek in allerlei formaties. Hij bracht me aan het schilderen -wat hij zelf ook deed- en aan het tekenen. Ook aan het schrijven en daarnaast tevens weer aan het studeren. Dus volgde ik vier jaar lang naast onze optredens in binnen- en buitenland een opleiding tot Jungiaans therapeut in Nijmegen.

In 1998 zijn we getrouwd, niet omdat we dat boterbriefje van de maatschappij zo belangrijk vonden, maar omdat het voor de hypotheek en belastingtechnisch beter was. Dus weer door toedoen van de ‘regeltjes’. Om diezelfde reden konden we jaren geleden niet scheiden terwijl we de laatste jaren apart woonden. Wederom legde de maatschappij allerlei beperkingen op die te maken hebben met een koophuis, de hypotheekakte op twee namen en zijn uitzichtloze en kansloze situatie om nog een baan te vinden. Leeftijd en achtergrond (té kunstzinnig en vrijdenkend als autonome ‘lichtwerker’) speelde ons parten dus hij bleef nadat ik daar mee stopte gitarist en gitaardocent. Een tak van sport waar steeds meer op bezuinigd wordt omdat het luxe is geworden.

Uit oprechte en diepe (ziels-)liefde lieten we elkaar los, gaven we elkaar de vrijheid om elk een gelukkig leven –al dan niet met een ander- op te kunnen bouwen wat met onze zo verschillende levenspaden te maken heeft. Maar we bleven soulmates; dagelijks contact, samen in het kunstschilderscollectief dat nu nog bestaat maar dan niet meer met z’n drieën, samen exposities organiseren; samen de verantwoordelijkheid voor onze ‘dierlijke huisgenoten’waar we beiden zo aan verknocht zijn. Maar vooral support geven aan elkaar, elkaar motiveren, stimuleren en over werkelijk alles feedback geven en krijgen. Een hechtere vriendschap moet ik nog tegenkomen.

Ik zag hem begin dit jaar wegglijden; ik zag en voelde hem achteruit kachelen met zijn gezondheid. Van ziekenhuis naar ziekenhuis om erachter te komen wat er mis was. Dat kwam er dit hele jaar niet uit. Tot 25 juli, toen hij midden in de nacht met spoed werd afgevoerd naar de afdeling Intensive Care van het ziekenhuis met een dubbele longontsteking. Wat er allemaal mis was, werd niet direct duidelijk maar toen het echt duidelijk werd was hij al stervende. Ik ging alleen maar weer –zoals iedere dag- op bezoek en had allerlei goede nieuwtjes over initiatieven van vrienden en medemuzikanten die hem bij terugkomst zouden helpen in zijn moeilijke situatie. Ik kon het hem niet meer vertellen. Hij was al weg gezeild, ik kreeg een vreselijk gesprek met de arts en binnen een half uur was hij overleden. Dat doet verrotte zeer!

Zoals jullie weten viel vijf dagen daarvoor onze witte herder Djaya zomaar om in de tuin. Levendig, kerngezond en speels als ze was; het gebeurde zomaar. Een paar uur later toen ik werd teruggeroepen uit het ziekenhuis naar de dierenartsenpraktijk voor een laatste spuitje, kreeg Maarten op exact hetzelfde moment ook een hartstilstand. Dus eenmaal bij Djaya werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ik met spoed moest terugkeren omdat ook hij zich ineens in een kritieke toestand bevond. Hij kreeg een paar flinke klappen op zijn ribben en werd gereanimeerd. Ik vergeet die dag nooit meer. Wat kun je je dan radeloos en alleen voelen! Een zwarte dinsdag, 4 augustus 2015, gevolgd door een zwarte zondag, vijf dagen later.

Vanaf dat moment zit ik in een persoonlijke rollercoaster. Ik moet nog steeds van alles regelen, papieren, belasting van vorig jaar en dit jaar waarbij ik alles van moet opzoeken in zijn computer en zijn incomplete administratie. Tot mijn schrik werd ik in brieven aangesproken als ‘de weduwe van…’ Schuldeisers (hij leefde van zo extreem weinig geld, en dus ook gedeeltelijk van het mijne) zijn spijkerhard –maar dat weten jullie als lezers van dit blog- en ze stonden binnen een week bij mij op de stoep met meedogenloze prietpraat, en dan moet ik ineens noodgedwongen een veiling organiseren waarin ik al zijn spullen (gitaren, versterkers, zijn schilderijen en alle persoonlijke bezittingen) moet verkopen om in ieder geval een klein beetje uit die schulden te komen.

Van her en der kwamen zijn vrienden plotseling mijn ‘kluizenaarsbestaan’ binnen rollen om mij te helpen met dit soort zaken. Dat is verrassend mooi.

Heel bijzonder, want ik leef heel erg op mezelf. Ik was er misselijk van, van die veiling; ik kon en kan amper nog beseffen wat er weggevallen is in mijn leven dat al pittig genoeg is de laatste jaren door dat financiële corrupte systeem waar ik ook meermalen slachtoffer van ben geworden. En dan sta je ineens in een ruimte waar al zijn bezittingen staan en die gaan onder de hamer.

Daarna wordt het stil. En gelukkig maar, want ik moet aan het verwerken gaan en dus ook even stil staan na die hectische mallemolen vanaf eind juli.  Ik zit veel op het kerkhof; probeer zijn ‘support’ te horen. Wat moet ik hiermee doen, waar vind ik dit en waar vind ik dat. En hoe moet ik dat oplossen; een raam dat bij de eerstkomende storm op straat zal vallen, een schuur die op instorten staat… Moet ik hier blijven, zal ik weggaan omdat de levensverzekering geld heeft uitgekeerd en in de hypotheekschuld heeft gestopt? Wat moet ik dan met dat geld; kan ik er in wonen? Kan ik het eten? Of word ik daar gelukkig van? Het gaat nergens over, maar ik heb ook werkelijk geen idee. 22 jaar zo’n hechte vriendschap, dagelijkse support in de creativiteit en gedeelde verantwoordelijkheid gaat niet in je ‘kouwe kleren’ zitten. Ik zal zijn motiverende reacties via skype en op mijn blog ook missen. Toch houd ik het ‘echte’ nieuws wel bij en daarom plaats ik nu ook weer even een artikel.

Ik wil al degenen heel erg bedanken die steun hebben betuigd, al degenen die een financiële bijdrage hebben geleverd naar aanleiding van het artikel van Noëlle (nee, ik heb haar niet van het blog afgegooid, al wist ze dat ik dat niet wilde!) en al degenen die op dit blog zijn blijven komen, links hebben geplaatst, emails hebben gestuurd en zich bezorgd tonen. Voorlopig ben ik wel even zoet met dit hele proces; zowel praktisch als gevoelsmatig.  De tijd is nu mijn metgezel die met me mee reist naar een onbekende toekomst. En dat is een zeer zwijgzame reisgenoot.

Ja, het is stil!

Irma Schiffers

Een mooie (korte) videobewerking door Rob Valkenburg van de unieke uitvaart in Discotheek Question Plaza met veel live-muziek en toespraken van o.a. mijn broer Hans en Noëlle van der Bruggen.

In memoriam: foto’s en een aantal van zijn prachtige gitaarsolo’s.

In memoriam Djaya, met grote dankbaarheid denk ik ook aan haar terug!