Brief aan.. (over HSP) – VRAAG 1

Beste Irma,

Ik wil je even laten weten dat ik zeer geraakt ben door jouw openhartige brief als hoogsenstitief persoon; je maakt heel duidelijk hiermee hoe het voelt om onder de HSP groep te vallen. Ik heb zelf twee kinderen die hoogsensitief zijn, zelfs op bepaalde gebieden hoogbegaafd en ze kunnen daarom nauwelijks mee komen op school. Het gevolg is dat ik van school naar school ben gegaan omdat ze niet begrepen worden en dus ook niet de goede begeleiding krijgen. Het is een regelrecht drama, want ik weet me er onderhand geen raad meer mee. Ik heb zelf geweigerd om ze ritalin te gaan geven, want dat voelt niet goed. Dat hoort niet. Kevin, mijn zoontje van 7 sprak al op heel jonge leeftijd over dingen die ons nogal verbaasden, zo niet te zeggen dat we geschokt waren.  Hij vertelde over opa die hij nooit heeft gekend en beschreef tot in detail hoe opa leefde, en waar hij woonde, welke jas hij altijd aan had, en hoe hij gestorven was. Zelfs de hond van opa kende hij goed, zo beweerde hij en ook de auto waarin mijn vader reed wist hij te beschrijven. Hij beweerde dat opa hem had verteld wat hij zou gaan doen op deze aarde. Dan ga je wel even anders kijken naar je kind en naar het leven. Maar tot nog toe zijn we er helaas niet in geslaagd om mensen in het onderwijs te vinden die hier begrip voor tonen en willen meedenken over hoe het met deze kinderen verder moet. Ze krijgen het stempel onhandelbaar, niet mee kunnen komen en ze laten ze daarmee aan hun lot over. Voor ons als ouders is ook vaak moeilijk om hierover te praten. Daarnaast heb ik zelf ook het gevoel dat ik ook in een bepaalde vorm van hoogsensitief ben. Niet gemakkelijk want ik werk in de gezondheidszorg. Zeker als ik over jouw belevingen lees. wat erg dat jij het allemaal zelf uit hebt moeten zoeken. Maar ik dank je heel hartelijk voor dit artikel, want het is heel belangrijk dat er meer over geschreven word. Als je nog een goed advies voor ons hebt, zijn we daar heel blij mee. Al kan ik het ook goed begrijpen dat je geen tijd hebt om iedereen een persoonlijk antwoord te geven.

Succes met alles. Liefs,

Marianne V.

Beste Marianne,

Dank voor je email. Ik voel heel goed met jou mee hoe moeilijk dit is voor ouders die hiermee te maken hebben, maar ook voor de kinderen zelf. Het eerste wat ik voel te moeten schrijven, is dit: neem je kinderen alsjeblieft altijd serieus! Ik zeg dit niet specifiek tegen jou, want ik voel heel sterk dat jullie dat beiden altijd gedaan hebben, ook al hebben jullie er samen heel wat over afgepraat, is het niet? :-)  Dit zeg ik meer tegen iedereen die dit leest en er op een of andere wijze mee te maken heeft. Ik heb het inderdaad allemaal alleen moeten uitzoeken in een tijd waarin er geen informatie voorhanden was. Dat kan hier en daar behoorlijk traumatisch zijn, kan ik je melden. Alhoewel ik tegelijkertijd moet zeggen dat er naast de kwetsbaarheid die HSP mensen hebben, ook een enorme innerlijke krachtbron aanwezig is die je kunt aanboren om ermee om te gaan. Alleen, zie deze maar eens te vinden. Het eerste wat daarbij belangrijk is, is erkenning! We zoeken die in de buitenwereld (ouders, school, vriendjes etc.) maar als die daar uitblijft, wéét je ergens diep van binnen dat je die vooraleerst bij jezelf moet zoeken. En ook gaat vinden, al kost het moeite.  Maar hoeveel kun je een kind van dienst zijn, als die erkenning begint bij de eigen ouders? Je eigen veilige haven die je als kind verdient te krijgen?  Dus ik heb veel respect voor de wijze hoe jullie hiermee omgaan. Je kinderen zullen je er later dankbaar voor zijn dat ze niet afgewezen werden door jou/jullie.  En het helpt daarnaast ook om zichzelf volledig te kunnen ontwikkelen.

Wat de scholen betreft. Zucht… ja… daar ligt nog wel wat terrein te winnen. Ik krijg regelmatig onderwijzers aan de telefoon die wel degelijk ‘zien’ wat er met de kinderen van deze tijd aan de hand is. En ze kunnen dan zelf ook niet meer in het systeem meedraaien en lopen vast. Vaak zijn ze zelf ook hoogsensitief. Gelukkig zijn dat juist de mensen die vaak kiezen voor een nieuwe richting. Ze gaan hun ‘onderwijs’-expertise inzetten om kinderen te begeleiden en te coachen. Deze kun je op het internet gemakkelijk vinden als je zoekt op hoogbegaafd, HSP, kindercoaching etc. Ook Gordon, de man achter nieuwetijdskind.com houdt zich hiermee bezig. Wellicht een oplossing voor jullie?  Ik zeg altijd, voel wat goed voelt voor jou. Het moet resoneren met je innerlijke gevoel.

Wat het verhaal over Kevin en jouw vader (zijn opa) betreft, kan ik zeggen dat ik veel van die verhalen heb gehoord en ook over heb gelezen. Voor mij is dat niet vreemd, ik heb zelf ook hele bijzondere ervaringen daaromtrent meegemaakt en nog. Zelfs snoeiharde bewijzen gekregen, die ik met mijn (rationele en analytische ) hoofd niet wilde aannemen. Maar op een gegeven moment breekt dat pantser (van vechten tegen jezelf wordt je heel moe) en moet je wel aanvaarden dat je ziet en voelt wat je meent te zien en te voelen.  Laten we dan de ‘verklaring’ maar achterwege laten. Dat is een mooie en moeilijke taak van en voor de Parapsychologische wetenschap.  Neem het serieus als je dit soort verhalen krijgt. Waar of niet waar is zo relatief en wat is waarheid? Kennen we die? Dus het serieus nemen is heel belangrijk voor het kind, wil het zijn vertrouwen houden in de mensheid, in het leven en in zichzelf. Ook al weten we niet precies hoe zoiets werkt. Een open mind is van cruciaal belang in deze.

Ik wil je nog even wijzen op een mooie video die handelt over het verhaal het 5 jarige Schotse jongetje Cameron. Hij praat vanaf jonge leeftijd over zijn vader in een vorig leven, en hij houdt daar ook niet over op. Tot zijn moeder besluit met een psychiater, die dit soort verhalen onderzoekt en in kaart brengt, naar de plek te gaan die het jongetje behoorlijk tot in detail heeft beschreven. Kijk daar maar eens naar. Je zult je wenkbrauwen wellicht fronsen, maar het heeft hoe dan ook het jongetje uiteindelijk bevrijd van zijn kwelling en hem tot rust gebracht. Wie zijn wij om daarover te oordelen, toch? 

Ik wens je veel succes bij alles, maar denk ook om jezelf, Marianne!  Als je toch nog een vraag hebt, hoor ik het wel. Dat kun je het beste via een reactie hieronder doen. Reageren mag altijd en is ook weer zinvol voor degenen die met hetzelfde probleem worstelen. En juist daarom heb ik die brief geschreven.

Liefs, Irma

 

© Irma Schiffers  –  19 februari 2014

Dit artikel mag in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.

 

Brief aan mijn medemens – ARTIKEL over HSP

Al eerder schreef ik de afgelopen week een artikel over het fenomeen HSP en naar aanleiding van vragen die ik terug kreeg nog twee artikelen op dit nieuwe blog. Tot mijn verrassing werd het snel verspreid via Twitter, Facebook en websites die over hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit gaan. (zie ‘Artikelen’ bovenaan deze pagina). Er is steeds meer over te doen. Wanneer ik berichten lees zoals o.a. op de informatieve site ‘Nieuwetijdskind.com’ (waar ik ook later ook voor ben gaan schrijven, red.) herken ik mijzelf als een zogenoemde ‘Indigo’ pur sang.  Ik schijn alleen de grote golf van indigo’s qua leeftijd iets voor te zijn want ik ben uit 1962 en dus niet uit de jaren zeventig. Maar desalniettemin… ik herken er iedere letter van.

Toen ik heel jong was wilde ik spelen en de wereld helemaal zelf ontdekken. “Zef doen” was ongetwijfeld het eerste verhaspelde zinnetje dat ik als rechtgeaard ‘watermannetje’ stamelde! Mijn ouders hadden duidelijk hun handen vol aan mij, tegenover mijn enige broer Hans die de rust zelve was omdat hij zich stilletjes op zijn kamertje tekenend en dromend door zijn jeugd heen worstelde. Ik voelde dat ik de wereld zelf op eigen wijze moest ontdekken.

Ik voel nu desondanks de behoefte om bij te dragen aan een stukje informatie voor allen die er zelf mee te maken hebben, maar ook voor al diegenen die in deze nieuwe tijd kinderen hebben die HSP zijn en ook nog vaak hoogbegaafd. Daarnaast is dit een groep die helaas nog steeds niet  erkend wordt in de psychologie en de psychiatrie. Ik gebruik bij mijn dagelijkse werk zeker mijn psychologische achtergrond en theorie, maar ik distantieer mij om genoemde reden van de gehanteerde –dogmatische-  DSM-IV (inmiddels V) en gebruik mijn (para-)normale gaven, intuitie en ervaring om de ander bij te staan. Ik heb gemeend een brief te schrijven aan jou, de geïnteresseerde lezer, om een kijkje te krijgen in de keuken van een volwassen nieuwetijdskind, genaamd ‘Indigo’.

Ik besef dat ik me heel kwetsbaar opstel, maar ik ervaar dit ook als een innerlijke kracht, die ik nu kan delen. Kwetsbaarheid IS kracht! Ik hoop dat het bijdraagt tot een stukje erkenning van, en begrip voor die kinderen en volwassenen die HSP zijn. Als je mijn brief wilt ontvangen, dan is dit zeer persoonlijke epistel vanuit mijn hart aan jou gericht.

Lief medemens,

Nooit heb ik de wereld waarin ik leef kunnen begrijpen. Van jongs af aan voelde ik me aangetrokken tot kinderen die gepest werden op school, omdat ik hun innerlijke schoonheid zag. En daarmee meteen de reden waarom ze gepest werden. Ze waren ‘anders’, net als ik. En omdat ik voor ze wilde opkomen, werd ik ook een mikpunt in alle schooljaren die ik meemaakte. Maar ik bleef vanuit het gevoel van rechtvaardigheid voor ze staan. Ik zou mijn schooljaren voor geen goud over willen doen! Al weet ik nu dat het mij krachtig heeft gemaakt.

Ik ben vanaf relatief jonge leeftijd  veel (jonge) mensen kwijtgeraakt aan de ‘stoffelijke dood’, mijn eerste liefde en later in mijn leven ook een paar van mijn beste vriendinnen. Maar ik kon ze zelfs na hun overlijden nog voelen, soms horen. Er gebeurden onverklaarbare dingen die mij deden geloven dat alleen ‘zij’ dat zouden kunnen veroorzaken. Ik werd er eenzaam van want ik kon dat met niemand delen zonder voor een fantast uitgemaakt te worden.

Ik kon blijkbaar ontzettend gemakkelijk  en goed leren, maar ik voelde me doodongelukkig in de structuur die de school en de maatschappij mij oplegde. Ik zag het zelf toch allemaal heel anders? Beter? Mooier?  Mocht ik dat wel van mezelf denken? Nee, want leraren en onderwijzers weten het uiteraard beter, zo leerde ik! Ik mocht niet ‘brutaal’ zijn. Altijd had ik vragen waarmee ik leraren tegen mij in het harnas joeg. Ik kreeg zelfs eens een dikke onvoldoende omdat ik een opstel inleverde dat ik zou hebben overgeschreven. Want iemand van die jonge leeftijd, kon zo’n filosofisch epistel niet schrijven. Gelukkig was daar mijn moeder die de lerares een boze brief schreef en een lans voor mij brak. Ik kreeg alsnog een negen.

Ik kan niet tegen onrecht, nooit gekund ook. En ik zie het continu gebeuren. Overal. Ik zie leed dat dieren wordt aangedaan en dat voelt alsof het mij wordt aangedaan! Ik beleef het mee en ik zou het kunnen omschrijven als een steen op mijn maag, een brok in mijn keel, of als een niet te stuiten verdriet. Maar zelfs de pijn die een ander, of een dier heeft, kan ik voelen in mijn lichaam. Ook al is het niet van mij. Dat te kunnen onderscheiden heb ik later moeten leren door middel van trainingen die met energiewerk te maken hebben. Jarenlang van cursus naar cursus… Zoek het maar eens uit in je eentje, wie jij zelf bent en waar jouw ‘energieveld’ ophoudt.

Ik kan er niet tegen als de waarheid niet tegen mij wordt gesproken, want ik ‘hoor’ de achterliggende gedachten, die wel waarheid spreken in mijn hoofd. Ik voel het wanneer jij tegen me zegt dat het goed met je gaat, terwijl dat niet zo is. En ik ‘zie’ ook waarom het niet goed gaat. Of ik ‘hoor’ het, voel het…  dan voel ik mij zo eenzaam en dan denk ik: ‘waarom durf je mij niet te vertrouwen, ik veroordeel niet, jij mag zijn wie je bent, ik ben er voor jou,  onvoorwaardelijk! Zie je dat dan niet?’ Dus ik ga niet graag naar evenementen of feestjes waar veel mensen komen. Ik kan mezelf niet zijn en alleen maar ‘leeglopen’. Zo voelt dat.

Ik kan niet (meer) tegen televisie of radio, ook al werkte ik er jarenlang zelf. Ik kon dat toen, omdat ik het heerlijk vind om anderen te helpen en als ik daar dan ook nog geld voor krijg is dat helemaal een ‘wonder’. Maar de hiërarchie die daar heerst en de wantoestanden ontgingen mij niet. En geld heeft mij nog nooit geïnteresseerd. Het is niets, het is een aardse illusie, een stukje materie, wat je niet meeneemt als je straks ‘overleden’ bent. Wat je wel meeneemt is jezelf, je spirit, je kern, je geest die (hopelijk) gegroeid is. Zie je dan niet dat geld alles kapot maakt? En als je geen geld hebt omdat je je niet in een negen-tot-vijf-baan of een organisatie-structuur kunt handhaven omdat je daar letterlijk ziek van wordt, heb je in deze wereld niets.  Als je talenten hebt zoals muziek maken, schrijven, tekenen, schilderen tel je maatschappelijk niet mee en moet je het maar uitzoeken. Want je bent nergens in te passen en ‘het is je eigen schuld dat je voor dat soort beroepen kiest, die eigenlijk hobby’s zijn’  kreeg ik vaak te horen. Dat doet enorm veel pijn. Want mijn talenten worden mij tot ballast! En ze maken mij juist zo blij…

Zie je dan niet, dat wij allemaal hier zijn om een reden, en dat er voor iedereen in de wereld genoeg te eten en te drinken is? Als we het maar eerlijk verdelen… Elkaar helpen daarbij. Ik doe dat vanzelf, omdat ik voel dat dat goed is en zo hoort, maar hoe zit dat dan met jou?

Ik kon niet meer spelen in mijn bands omdat ik altijd na afloop ziek thuis kwam. Ik had de meest vreselijke ‘kwalen’ overgenomen van degenen die ik gesproken had in de pauzes of na afloop. Terwijl ik ook niet houd van een ‘podium’, omdat ik graag dichtbij jou wil zijn en blijven. Ik moest leren om die energie te onderscheiden van mezelf zodat ik het weer ‘weg kon sturen’. Gek genoeg wist ik altijd dat ik er niet voor naar de dokter hoefde omdat het vanzelf zou verdwijnen. ‘Iets’ zei me dat die kwaal niet van mij was. Ik moest daar alleen naar leren luisteren. Maar ook kon ik met mijn hooggevoeligheid niet meer tegen het ‘vocale geweld’ dat uit de versterkers kwam. Ik kreeg behoefte aan stilte en rust. Ook al kon ik ervan genieten dat andere mensen blij werden van onze optredens en een avond heerlijk konden dansen. Daarom heb ik het nog tien jaar volgehouden. Mijn medemuzikanten begrepen dat van mij…

Ik voel me soms zo ‘anders’ en alleen dat ik meermalen heb gesmeekt om hier weg te mogen. En nee, ik was zeker niet depressief of erger, ‘psychotisch’. Ik begreep alleen maar niet dat niemand hetzelfde leek te voelen en te zien als wat ik telkens zie en voel, en vooral ‘weet’.  Ik begreep niet waarom ik geboren was op een planeet als deze. Maar ook voel ik dat ik zelf mijn leven niet moet beëindigen omdat ik hier ook rondloop met een reden. Al heb ik nog steeds (tegenwoordig steeds minder) moeite om die reden te vinden en in te zien. Gelukkig ontmoet ik de laatste jaren mensen die hetzelfde voelen, die ook teruggetrokken leven omdat het anders te overweldigend wordt. En dit met mij delen omdat ik mezelf ook wat meer ben gaan uiten over wat ik voel, zie en ‘weet’.

Ik houd zo ontzettend veel van mijn dieren, omdat ze mij aanvoelen, zoals ik hen aanvoel. We hebben ‘echt contact’  en ik begin te begrijpen dat zij bij mij geboren zijn om mij bij te staan in dit eenzame proces. Ik heb dat al heel vaak mogen ondervinden en het is heel zuiver en wonderlijk mooi! Ze houden me op aarde, helpen me te aarden en te gronden, zoals ik hen help te gronden. Want dieren zijn niet geaard omdat ze op ‘vier beentjes’ lopen, net als wij in de oertijd. Als ik om deze ‘zienswijze’  wordt uitgelachen, doet mij dat heel erg veel pijn.

Ik houd sowieso van alle dieren, omdat ik voel dat zij ons dingen leren: eenvoud en onvoorwaardelijkheid. Ik zie ook dat er veel mensen zo zijn en zo denken, omdat ze zelf ook hooggevoelig zijn en de medemens eveneens vaak niet begrijpen in hun handelen en spreken. Maar als ik dat zeg, willen ze dat vaak ontkennen. Dat begrijp ik zo ontzettend goed dat ik daar geen oordeel over heb. Maar ik voel me dan weer alleen en ontkend.

Als ik lees dat er oorlog is uitgebroken en dat er ook nog eens een politiek mandaat voor gegeven is, huilt mijn hart. Ik zou willen schreeuwen, maar ik doe het niet, omdat ik weet dat het geen zin heeft. Begrijpen die mensen die zich ‘geleerd’ noemen dan niet dat ze vanuit angst en ego handelen? Waar geen kracht is ontstaat macht en dus onmacht. Het is uit balans…

Ik leef veel in mijn eigen huis, tussen mijn dieren en probeer dat soort nieuwsberichten te vermijden.  Maar ik voel me ‘dom’ als iemand mij iets vertelt wat iedereen schijnt te weten en ik heb er niets van meegekregen, dus ik blijf het toch lezen tegen mijn gevoel in.

Ik heb heel veel geleerd en gestudeerd en ik heb ontdekt dat ik ‘cum laude’ voor alles kan slagen wat ik aanpak. Maar ik heb ook ontdekt dat het moet resoneren met mijn hart en ziel en ik laat mij geen onzin verkopen in welke opleiding dan ook. Dus ik heb vaak studies weer moeten afbreken omdat ik voelde dat ik niet kon beantwoorden aan wat mij gevraagd werd. Ik wil alleen eerlijkheid en dat kunnen zeggen zoals ik het zie zonder meteen veroordeeld te worden met een laag cijfer. Gelukkig ben ik een aantal gelijkgestemde docenten tegengekomen die mij zagen zoals ik was. Daar heb ik  nog steeds contact mee.

Ik heb vrijheid nodig om te zijn wie ik ben in de kern. En ik ‘weet’ dat ik niemand iets aan doe als ik dat mag zijn. Nooit zal ik iemand moedwillig pijn doen, maar ervaar zelf telkens weer dat ik daardoor pijn heb als ik me moet aanpassen en niet begrepen wordt. Omdat jij vanuit logica redeneert en ik (gelukkig, of is het helaas) vanuit dezelfde logica met jou mee kan redeneren, maar vanuit een soort ‘wijsheid’ weet dat het niet klopt.  En dat heb ik jarenlang –onwetend, onbaatzuchtig en noodgedwongen-  wel gedaan. Met alle gevolgen van dien.

Ik heb door schade en schande en veel zoeken op het internet (lang leve het internet) ontdekt wie ik ben en nu heb ik moeten leren dat ik mag zijn wie ik ben. Dat valt nog steeds niet altijd mee. Ik kreeg de term ‘indigo’ uitgelegd via ‘nieuwetijdskind.com’ en ik begrijp sinds een tijdje dat ik daarnaast mediamiek en paranormaal geboren ben, dat wist ik al langer, maar ontkende dat stuk in mijzelf. Daar durfde ik ook niet over te praten.  Dat durf ik pas echt sinds een jaar. Ook schijn ik hoogbegaafd te zijn, en het dringt tot mij door dat die fenomenen vaker aan elkaar verwant zijn. Dat schreef ik vorige week als antwoord op een vraag die gesteld werd naar aanleiding van mijn artikel, en dat is over het internet verspreid, ook onder diverse psychologen.

Ik vraag je om mij te nemen zoals ik ben, maar vooral vraag ik je om ‘open’ te staan voor mensen die ‘anders’ zijn, zonder te proberen ze in je eigen ‘denkkader’ te plaatsen of aan te passen aan datgene wat jij op school of door je werk hebt geleerd. Want de kans is groot dat we elkaar niet echt begrijpen. En is het immers niet zo, dat uitvinders altijd eerst buiten het kader moeten denken om iets te ontdekken? Een paradigma wordt dan een hypothese, of een anomalie en vervolgens waarschijnlijk weer een nieuw paradigma  (met hernieuwd gevaar voor ‘dogma’ ). En dan hebben we het maar niet over het fenomeen serendipiteit.

Ik ben een “meisje” van de natuur. Zelfs in een volwassen lichaam van 52 jaar, ben ik nog altijd dat optimistische kind dat met een open mind in het leven staat. Met een groot gevoel voor humor, zich elke dag verwonderend over de schoonheid van de natuur. Met heel veel liefde in mijn hart.

Wil je alsjeblieft een beetje proberen om mij te begrijpen met respect en als het ietsje meer mag zijn, om net zoveel van mij te houden zoals ik vanuit onvoorwaardelijke liefde van jou houd?  Gewoon omdat jij bent die je bent…

© Irma Schiffers  –  17 februari 2014

Dit artikel mag in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.

De brief uit dit artikel is op 8 maart 2014 overgenomen door de alternatieve nieuws-site Gewoon-nieuws.nl

 

HSP en maatschappij : VRAAG 2

Hi Irma,

Als ik zie wat jij allemaal hebt gedaan en hebt bereikt (en jou beetje kennende) vraag ik me eerder af of dat niet onder hoogbegaafdheid valt. En is hoogbegaafdheid dan eigenlijk niet hetzelfde als hooggevoeligheid (HSP) ? Volgens mij heeft het wel veel met elkaar te maken. Waar ligt dan de grens en hoe kun je uit jezelf erachter komen of  je hooggevoelig bent? 

Adios en thnx again! Peter

 

Hallo Peter,

In de praktijk is vaak gebleken dat iemand die hoogbegaafd is, ook hooggevoelig is, terwijl het andersom niet altijd zo hoeft te zijn. Aangezien de term hooggevoeligheid pas sinds 1996 binnen  de psychologie is geïntroduceerd en erkend is, worden er pas de laatste jaren steeds meer parallellen getrokken tussen deze twee fenomenen.  Dus ja, het ‘lijkt’ met elkaar te maken te hebben, maar het hoeft dus niet persé zo te zijn. Ik zal proberen de verschillen aan te geven.  

Iemand met een IQ van boven de 130 (dat is de gehanteerde norm voor hoogbegaafdheid) die de neiging heeft om vooral zijn linkerhersenhelft te gebruiken en te ontwikkelen –dit is het verstandelijke en rationele deel- en het gevoel (de rechterhersenhelft) vaak uit angst vanuit de jeugd en door teleurstelling in anderen probeert te onderdrukken,  zal hoogbegaafd genoemd worden maar weer niet hoogsensitief. Terwijl ik van mening ben –en ik spreek uit ervaring- dat we in de tweede levenshelft sterk aangespoord zullen worden door ons onderbewuste om beide delen te integreren en in balans te brengen.  Mijns inziens zou dat in veel gevallen weleens een combinatie van beide fenomenen kunnen opleveren.Er zijn overigens veel sites over HSP op internet te vinden, dus voor informatie hierover kun je het beste even naar Google. Voor kenmerken zie onder andere  hier,  en hier. Maar is er dus veel meer te vinden, voel welke site bij jou het beste past.

Hoogbegaafdheid laat een uitzonderlijke intelligentie zien en heel snel kunnen denken en associëren, samen met creativiteit en doorzettingsvermogen.

Je ziet tegenwoordig dus inderdaad steeds meer mensen die aan beide, ik zou bijna zeggen, ‘lijden’, want persoonlijk heb ik ervaren dat de combinatie lastig genoeg is. Helaas val ik inderdaad zoals je al schrijft ook onder de categorie hoogbegaafd, waardoor je gemakkelijk allerlei pittige studies aankunt en deze snel met succes afrondt, maar de hoogsensitiviteit maakt dat je dermate gevoelig bent voor externe prikkels en voor creatieve invallen die op vele vlakken een uitweg zoeken, dat het vaak ten koste gaat van je concentratievermogen. Hetgeen je juist weer nodig hebt om je bijvoorbeeld aan universitaire studies te wijden, want daar zitten nou niet bepaald de dunste boeken in het lesprogramma en vaak ook nog in het Engels. Tja… Laten we zeggen dat een combinatie steeds vaker voor zal (gaan) komen dan vroeger, maar dat het niet de gemakkelijkste ontwikkelingsweg is in een mensenleven.

Dank voor je reactie. Wederom alle succes gewenst!

©Irma Schiffers  –  9 februari 2014

Voor persoonlijk advies of coaching kun je me bereiken via 0909-0501 op KeyPhone.nl waar je kunt zien of ik beschikbaar ben

Deze tekst mag overgenomen en/of verspreid worden, mits voorzien van bronvermelding.