Column: Complotdenker of tijdreiziger?

Boudewijn kwam vanochtend even langs. Hij wilde weten hoe sterk de eenzame fietser is die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant. Ik heb geen fiets. En de afgelopen maanden had ik ook geen auto. Dit had te maken met een APK-tje van zo’n dertienhonderd euro. Een beetje Zelfstandig individu Zonder Personeel heeft ook die eurootjes niet, want die zit het kabinet dit keer op te souperen in de bommenindustrie die de F-16’s gaan neerpleuren in de strijd tegen de geografisch wat verdwaalde Israeli Secret Intelligence Service, ook wel bekend onder de afkorting ISIS.

Maar verder ging dit liedje wel over mij. Hoe sterk ik ben terwijl ik me kromgebogen met flinke tegenwind eenzaam probeer een weg te banen door dit illusoire landschap vraag ik me namelijk zelf ook iedere dag weer af. Ik voel me net als die tijdreiziger die in 2005 een bezoekje aan ons gebracht schijnt te hebben, maar dan als eentje die per ongeluk in 1962 in de verkeerde tijdmachine is gestapt omdat het achteraf de baarmoeder van wijlen mijn moeder bleek te zijn. En toen ik daar uitstapte was het al te laat. Dus daar sta je dan, met een ‘mindfull’-brein in een wereld die met totaal andere, vooral zinloze, egocentrische en materiële zaken bezig is, die in wezen niet bestaan buiten de dampkring.

Die omvangrijke database die ergens in mijn schedel is opgeslagen en is meegereisd in die ‘uterus-tijdmachine’ van mijn moeder, vertelt mij dat niemand voor Jan Joker in deze tijd en ruimte terecht is gekomen. Dus ik ben al mijn hele leven op zoek naar Jan Joker want het kwartje wil maar niet vallen. En de omgeving is daarbij ook al niet echt behulpzaam want ik word bekeken als een alien, afgezeken als een paranoïde complotdenker, genegeerd door beta-figuren die alleen hun linker hersenhelft aandacht willen schenken, of erger, gepromoveerd tot spionne van de New World Order omdat ik me ook bezig kan houden met mystieke en spirituele zaken.

Tja Boudewijn, hoe sterk…? I don’t know. Ook ik verbaas me regelmatig over de informatie die uit die database tevoorschijn komt in de vorm van schilderijen die ineens gaan leven, verhalen die ik schrijf, coaching-consulten die ik geef tijdens mijn werk, en columns die geheel geïnspireerd uit mijn toetsenbord blijken te rollen.

Zo werd ik zelf afgelopen week weer aardig wakker geschud door ‘Mister Database’ toen ik hoorde dat Rusland een grote order had geplaatst bij DAF Nederland in Eindhoven. Op 4 mei van dit jaar schreef ik namelijk een column met de titel ‘Het politieke kindercircus’ omdat ik mij toen weer flink zat op te winden over het infantiele poppenspel van ons kabinet en de andere grootmachten. Ter illustratie plaatste ik daar een foto bij die ik had zitten bewerken tot een persiflage. Zoals we weten was op 4 mei de MH17 nog niet naar beneden gehaald, dus daar had ik in mijn zogeheten ‘aardse bewustzijn’ nog geen weet van. Ondertussen begon toch die illustratie, evenals mijn schilderijen, later tot leven te komen. Het vliegtuig dat Obama, zittend op die Bilderberg, dreigend boven de aarde liet cirkelen (dat op de foto zojuist een raket heeft afgevuurd boven Putin) omdat hij een oorlog probeert uit te lokken met Rusland terwijl het ‘rugdekking’ geeft aan Edward Snowden, heeft inmiddels zijn sporen wel achtergelaten. Wat ik nog niet thuis kon brengen was het ‘monopoly’ spel met de lachende Rutte op de voorgrond. Het was er ineens. Toen ik afgelopen week las dat de order uit Rusland afkomstig is van het bedrijf ‘Monopoly’ ging ik enigszins verdwaasd toch maar even een ommetje met de hond. Zonder fiets! En ik probeerde Mr. Database voor dat moment even uit te schakelen, maar die stalker kan blijkbaar niet alleen thuis zijn. Bovendien werd ik buiten weer fysiek aangevallen door een scala aan chemtrails (de lucht was weer strak blauw en dan wordt er meteen weer volop gevlogen en gesproeid) dus dat ommetje was maar van korte duur.

Ondertussen wordt agenda 21 die in Georgia in de VS in een monument staat gebeiteld dagelijks meer en meer uitgerold over de mensheid en vraag ik me af of ik toch ook niet een tijdreiziger ben, denkend aan tijdreiziger Scott uit 2063 (ja, je leest het goed) die zich tussen 8 en 22 september 2005 in ons tijdperk zou hebben opgehouden en ‘boodschappen’ voor de mensheid achter liet op dit blog. Mijn eerste reactie was een nieuwsgierige, maar zeer sceptische terwijl ik met mijn open mind-houding dit bericht toch ben gaan lezen.

Mijn scepsis verdween toch wel enigszins toen ik zag wat hij allemaal deelde met ons. Dingen die inmiddels allemaal zijn uitgekomen en waar ik ook zo vaak en zo lang al over schrijf en voor waarschuw. Ik vrees dat de rest ook gaat kloppen want het dagelijkse nieuws lijkt daar wel op aan te sturen. Wat mij opviel is dat deze Scott, die zich overigens Chronos1 noemt, zich in de post van 19 september 2005 opwindt en gefrustreerd uitlaat over de apathie en de flegmatische houding van de mensheid. Hij voelt zich niet serieus genomen en ik herken dat gevoel als geen ander. Hij voorziet op dat moment (in 2005) dat de Bush administratie dringend door ons in de gaten gehouden moet worden  (oh ja jôh?) omdat ze de mensheid in de bittere ellende gaan storten, maar niemand luistert…

Hoe hij hier terechtgekomen is (denk aan Einstein, de tijdmachine en de relativiteitstheorie) weet ik niet ook al beweert hij dat wij dat in ‘zijn tijd’ wel allemaal weten. Hij heeft in ieder geval niet de baarmoeder van mijn moeder uitgekozen als transportmiddel. Hij lijkt namelijk in niets op mijn broer, maar zijn uitspraken voelen voor mij wel ‘familiair’ aan.

In april schreef ik meerdere blogs met voorspellingen die zich inmiddels ook aan het manifesteren zijn terwijl ook een aantal columns uit mijn boek uit 2011 nu meer hout snijden dan ooit. Bovendien, Copernicus werd immers ook verguisd met zijn theorie over het geocentrisch en het heliocentrisch wereldbeeld. Dit hield in dat niet de aarde (Geo) centraal stond in het universum, maar dat de zon (Helios) het centrum van het universum was. Pythagoras en Aristoteles werden ook niet populair door te gaan roepen dat de aarde rond was en niet plat. En Socrates moest een gifbeker drinken vanwege zijn openbaringen zoals deze door Plato zijn neergelegd in ‘Politeia‘. Die drink ik al jaren, ik ben alleen nog niet dood geloof ik. Wel begint het voor mij duidelijk te worden dat er een specifieke reden moet zijn voor het onder andere door Frankrijk en Rusland uitgevaardigde verbod van de humoristische maar ook zeer educatieve en bewustmakende film The Green Beautiful uit 1996.(Link werkt ook al niet meer helaas).  Daarin wordt er ook in de tijd gereisd en wordt er een appèl gedaan op het bewustzijn van de mensheid om een verandering tot stand te brengen. Dat mag blijkbaar niet!

MH17: ‘de onderste steen zal bovenkomen!’

De mensheid houdt niet van veranderingen. En daarom staan we er niet voor open. En als je er wel voor open staat omdat je verder wilt kijken dan je neus lang is (daar is Pinoccio uit ‘het politieke kindercircus‘ weer) ben je dus een alien, je wordt weggezet als een paranoïde complotdenker, genegeerd door beta-mensen die alleen hun linkershersenhelft aandacht willen schenken, of erger, gepromoveerd tot spionne van de New World Order.

Weet je, ik doe het ervoor! Alles went tenslotte. Iedereen mag vinden wat ie vindt en zich daaraan vast houden uit veiligheid. Ik doe mijn best om iedereen wakker te schudden door de ‘gegevens’ van Mr. Database te delen, want het is echt één voor twaalf! En ik wil wel naar 2063 verkassen, al was het alleen maar om die Guidestones om te kunnen leggen met nanotechnologie. Ach, wie weet ben ik dus toch sterk, als eenzame reiziger die kromgebogen over het stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant.

Maar liever dat nog, dan een ‘bord voor je kop’ van de zakenman, want daar word ‘je’  alleen maar slechter van’, nietwaar Boudewijn? Misschien moet ik toch maar eens een fiets kopen. Een echte luchtfiets…!

© Irma Schiffers

Alle artikelen op deze site worden belangeloos geschreven voor ‘humanity’ en mogen in hun geheel worden overgenomen, mits voorzien van bronvermelding

 

Column: het politieke kindercircus

Wandelend in de behaaglijke voorjaarszon in het Anne Frankplantsoen kan ik heerlijk genieten van de rust om heel eventjes te ontsnappen aan de arena van het alledaagse bizarre wereldcircus. Ik zet mezelf daar op een bankje en sluit mijn ogen. Even later word ik opgeschrikt door het lawaai van spelende kinderen die hun schooltassen hebben verruild voor speelgoedgeweren, vliegtuigjes en andere oorlogszuchtige speelattributen. Het is kennelijk gedaan met de rust!

Het is niet alleen het ‘Russische’ staatscircus dat hier in het park lijkt neergestreken want er zijn meerdere spelers uit andere landen samengekomen in dit Anne Frankplantsoen voor een ‘kindermatinee’. Ik zit eerste rang dus ik besluit mijn ogen maar eens goed de kost te geven. Ze spelen onvolwassen, maar heel behendig een politiek spelletje.

Ik zie de Amerikaanse George Jr. (Sjors) en Barrack -die voor Sjimmie gaat spelen- samen een strategisch plan uitwisselen en terwijl Sjors ongeïnteresseerd zijn golfballetjes zit te tellen, is Obama’s blik gericht op Vladimir die op enige afstand probeert zijn gasbel nog wat extra op te blazen.

De kleine Vladimir speelt daarachter verstoppertje en geeft rugdekking aan de met klokken getooide Edward die zich heeft weten te verschansen achter een groot schild om ze daar te gaan luiden voor de muzikale opluistering.

Barrack heeft het inmiddels opgegeven om Edward achter dat grote schild vandaan te lokken en hij is een stukje verderop op een berg gaan zitten waar hij ondertussen met zijn I-phone speelt. Zittend bovenop die ‘bilderberg’ probeert hij Vladimir over te halen om oorlogje te spelen. Het contact met Vladimir lijkt alleen niet meer tot stand te komen want die heeft hem inmiddels geblokkeerd op whatsapp. Dan gaat hij maar even spelen met de onbemande vliegtuigjes die hij dreigend boven het speelterrein laat cirkelen.

Ivootje zit ondertussen met Pinocchio te spelen bovenop een doofpot en probeert met man en macht die deksel erop te houden, want Joris doet namelijk ook mee met verstoppertje spelen. En die mag echt niet ontdekt worden. Ivo weet dat er ook een schooltas met een flink aantal geschiedenisboekjes in die pot zit die beter niet gelezen kunnen worden. Want het zou weleens kunnen dat Joris in zijn enthousiasme die boeken mee naar buiten neemt. En dan als een duveltje uit het doosje springt en roept: Tadaa! Kijk, er is nog meer verstopt’. Henkie is inmiddels al huilend naar huis gegaan, want die werd eerder al de kamer uitgestuurd omdat hij voorgoed buiten mocht gaan spelen, maar ook daar is hij nu niet meer welkom. Hij huilt omdat zijn vriendje Fred de Brouwer tijdens het doorgronden van het wijde Panorama-uitzicht overreden is door een auto en er was niemand die doktertje speelde en hem hielp om zijn leven te redden.

Sjors Jr. heeft inmiddels via de rebellenclub een paar geschiedenisboeken gekregen van zijn vader Senior, omdat hij eindelijk het rijtje voormalige presidenten eens uit zijn hoofd moest leren maar hij rijdt inmiddels zwaaiend voorbij in zijn Lincoln en roept hangend uit het opengedraaide raampje heel trots dat hij eindelijk weet wie ‘Lincoln is’. Hij gaat volledig zijn eigen koers, want hij heeft geen zin meer in oorlogje spelen. Want dat heeft hij immers vroeger al veel te lang met zijn pa gespeeld in Irak en daarna heeft hij het zelf nog eens geprobeerd met zijn vriendjes.

Aan de voet van de bilderberg wordt intussen het monopoly-spel gespeeld door een aantal bekende circuskinderen in schapenkostuum. Het ziet er wel wollig uit, maar ik zie daar de wolven Soros samen mit ‘Den Angela’ en Marc strategisch alle straatjes opkopen en voorzien van hotels. Een groot aantal schapen heeft de kaartjes omgedraaid liggen met torenhoge hypotheken en kijkt teleurgesteld toe hoe hen alles wordt afgenomen en hoe zij tot armlastige verliezers worden.

Ondertussen is er een vliegtuigje zoek want dat is inmiddels gemarkeerd door dat grote ‘Rot schild’ van Vladimir. Wel vliegen er nu een paar onbemande vliegtuigjes laag over en die leggen in één keer een paar gebouwen om, gevolgd door een aantal bankiertjes die zojuist het laatste huis en de hotels van de Kalverstraat hebben ingenomen. Alle bankbiljetten vliegen in de rondte.

De gasbel van Vladimir staat op ontploffen.
Er valt een grote stilte.
De aarde schokt en trilt.
Even was ik getuige van dit politieke kindercircus.
Ik ga naar huis.
Operatie ‘End Game’ is geslaagd!

 

©Irma Schiffers 2014

Dit artikel mag in zijn geheel worden overgenomen en verspreid, mits voorzien van bronvermelding.

Deze column is op 1 mei 2014 geschreven voor Gewoon-nieuws.nl  en voor Bovendien.com

 

 

 

Lachen met een kater!

In een tijd waarin je niet vrolijk wordt van alle nieuwsberichten, zo je die nog durft te volgen zonder jezelf in een fles Languedoc te willen frommelen om je te bezatten, is het heel welkom als er in alle nuchterheid af en toe nog iets te lachen valt. En huisdieren zijn daar vaak een perfecte aanleiding voor, zeker als je er meer dan eentje hebt rondlopen.

Toen ik van de week naar de gang liep hoorde ik vanuit het toilet het onmiskenbare geklater van ‘iemand’ die zijn eerder genuttigde drank aan het lozen was. Ik snapte er niets van, want ik was toch echt alleen thuis voor zover ik wist.  Ik deed enigszins geschrokken de deur open die nog op een kier stond en ik begon hardop te lachen. Eén van mijn katers zat doodgewoon op het toilet een plas te doen. Niet op de bril, nee keurig in de wc-pot en hij had parmantig zijn pluimstaart over de bril gedrapeerd. Gelukkig aan de buitenkant; hij wist blijkbaar precies wat hij deed en hoe het hoort. Zijn grote ogen keken me heel verontwaardigd aan met een blik van ‘hé, ik zit even privé hier, doe die deur ‘s  effe dicht’ . Toen ik hem vroeg of hij daarna wel nog even netjes door zou willen trekken, was dat blijkbaar iets teveel gevraagd, want hij schoot beledigd en hardop mekkerend langs me heen door het kattenluikje naar buiten, mij met stomheid geslagen achterlatend…

Dat kattenluikje zit gelukkig weer een beetje stevig in de deur, want tijdens een eerder avontuur was mijn grootste kater Woody blijkbaar van het ene op het andere moment dat luikje ontgroeid. Op een dag kwam hij namelijk binnen rennen en hij was niet meer te stoppen tijdens zijn spontaan gestarte solo-Formule 1-race van keuken naar kamer en van kamer naar keuken. Terwijl hij laag over de grond telkens voorbij scheerde, probeerde ik te zien wat mijn ogen werkelijk zagen. Hij droeg om zijn middel het hele kattenluik na een gapend gat in de deur achtergelaten te hebben en probeerde met man en macht dat ding van zich af te schudden, wat natuurlijk niet lukte. Ik probeerde op dat moment alleen maar behendigheid te krijgen in het ‘kater-vangen’ maar hij was zo snel als een hazewindhond.

Woody in de olie (verf)

Wat er toen gebeurde had ik echt moeten filmen, maar het was helaas een te snel afgespeelde slapstick.Toen de andere katten ineens in de gaten kregen dat er een laagvliegend kattenluik met staart en een paar grote ogen door de kamer gierde, schrokken ze zo verschrikkelijk dat er eentje twee meter hoog tegen het bovenraampje aan knalde. En natuurlijk na een flinke bons weer net zo hard op de grond kletterde, waardoor mijn witte moederpoes zichzelf in paniek lanceerde en in een plastic tas dook, maar met zo’n vaart dat ze met haar kop aan de andere kant er weer uit kwam. Haar nagels hadden door die ene krachtige aanval op die plastic schuilkelder een flink gat gemaakt. Toen rende er dus niet alleen een kattenluik door de kamer maar ook een hem achtervolgende Formule 1-poes in een jurk van Albert Heijn.

Ik deed het van de zenuwen maar vooral ook van het lachen bijna in mijn broek, dus ik stond met bij elkaar geknepen benen het schouwspel gade te slaan in de hoop dat ik het droog hield. Ik kon niets doen, alleen maar lachen! Die plastic robe van de poes maakte zo’n angstaanjagend ritselend geluid dat de andere kereltjes rakelings langs mijn oren in de gordijnen vlogen waarna ze probeerden het plafond te bereiken.

Gelukkig liep de onfortuinlijke Woody zichzelf uiteindelijk klem in één van de klimpalen en bleef daar van schrik met een open bekje gestrest zitten hijgen. Helaas voor hem moest hij het door zijn eigen angstaanjagende gedrag zonder pits’poezen’ stellen.  Wel kon ik hem nu eindelijk verlossen van zijn eigen deur waar hij letterlijk en figuurlijk mee in huis gevallen was, terwijl zijn moeder inmiddels in de krappe ruimte achter de vaatwasser probeerde om in haar wit-blauwe AH-japon op de ‘kleintjes’ te letten.

Traumatisch is het achteraf gelukkig niet echt meer te noemen. Ze hebben er niets aan overgehouden, maar ik heb met de tranen nog in mijn ogen wel mijn excuus aan hen aangeboden omdat ik ze zo schaamteloos uit heb staan lachen.

Mijn nieuwe motto:  ‘je hoeft echt geen drank op te hebben om maagpijn te krijgen van een kater!

© Irma Schiffers

Alle artikelen mogen in zijn geheel worden overgenomen, mits alle bronnen worden gerespecteerd