Opnieuw in gesprek met journalist Janneke Monshouwer

Hemelvaartsdag 10 mei 2018

Lieve Janneke en tevens zeer geachte collega, Ik ben blij te horen dat je tweede boek klaar is. Net zoals
de vorige keer -na het lezen van je eerste boek- wil ik je wederom een aantal vragen voorleggen en ik vind het fantastisch dat je opnieuw bereid bent deze te beantwoorden!

Lieve Irma, veel dank voor je collegialiteit. Heel veel dank voor je fantastische werk, de steengoede video’s -echt professioneel vakwerk- je lieve interesse en vragen, want dat helpt mij om alles beter te verwerken en nog meer op een rijtje te kunnen zetten.

Dank je wel. Sporadisch hadden we contact over de voortgang van jouw tweede boek na ‘Ander nieuws, wat het NOS-journaal niet uitzond’. De reden daarvan was dat je zo druk was met onderzoek en schrijven, maar nu is het dan verschenen. Je tweede boek, met de prikkelende titel ‘Trump, Grondwet & wereld’. Hoe ben je bij deze actuele onderwerpen terecht gekomen, in het licht van je vorige boek waarin je bepaalde zaken eerst dieper wilde uitwerken?

Het is wel grappig hoe iets loopt. In 2010 begon ik aan één boek: het uitwerken van dagboeken van mij, mijn levensverhaal. De titel is: “Kind van de Sterren – Land Veroveren”. Ik ben een soort kat met 7 levens, dat is heel wat. Dus maak daar maar eens één boek van. Dat is nog niet in boekvorm verschenen. Maar vanuit mijn eigen leven kwam ik vanzelf op het nieuws. Ik kom namelijk uit een familie waar onderling nogal list en bedrog heerste. Veel had ik wel door als kind, maar het meeste niet. En op latere leeftijd ging ik in therapie om dat uit te zoeken. Dat heeft me veel opgeleverd: het werd duidelijk dat er nogal wat ‘geheime diensten’ in mijn familie zaten: Wat doen mensen om anderen onderuit te halen? En wat is de reden?

Als je eenmaal bewust bent van de (gemene) spelletjes die er achter iemands’ rug om gespeeld kunnen worden, en als je dat verwerkt, dan is dat een genezingsproces.

Ik had altijd met ‘wereldnieuws’ te maken, want ik stam (laat) uit de 2e Wereldoorlog. Daarna had mijn vader een van de eerste draagbare radio’s waarbij dagelijks van 06.00 uur steeds het nieuws luid werd aangezet. In de tuin, op het strand, enz. kwam dat als kind al bij me binnen: de Sovjets, de Korea oorlog, enzovoort. Ja, en later werkte ik bij het Journaal (eerst nog 1 zender) en andere programma’s over ‘wereld nieuws’.

Ik deed alle TV vakopleidingen, had met mijn eerste man een eigen filmbedrijf, ik werkte veel in Afrika, maakte daarna ook eigen documentaires. Ik bleef dertig jaar bij de TV werken. Ik leidde continue een 5-dubbel leven: op mijn werk bij de TV, in mijn gezin, werk met mijn man, het begeleiden van mijn zoon en pleegkinderen, en voor mijzelf, de studies. Allemaal naast mijn full time werk volgde ik studies in kunst en architectuur en ik haalde mijn diploma als kunst-therapeut, antroposofische (en natuur-)geneeskunde, biologische landbouw, psychologie, psychiatrie, Nederlands recht. Ik stond vaak om 05.00 uur op.

Daarbij had ik met mijn 2e partner te maken met regeringen, diplomatie en wereldpolitiek. En wat denk je, al die gesprekken, al vanaf 1965 op redacties, in montagekamers, om de keukentafel, altijd over wereldpolitiek. Op een redactie werden door sommige redacteuren dingen gezegd die ik nooit ben vergeten. Maar dat kwam nooit in het nieuws!  Ik heb vaak meegemaakt dat een redacteur een tekst schreef, die later overgeschreven moest worden door een andere redacteur. Maar heel gek, zo was het in mijn familie ook: er was een ongezegde code van hier praat je wel over en daar niet. En o wee als je uit die ‘box’ kroop. En als je gevoelig bent dan voel je precies aan waar die onzichtbare grens ligt… De doofpotgrens.

En ja, als een regeringsleider zo’n code opeens doorbreekt, zoals na alle anti-Poetin-propaganda, nu Jean Claude Juncker van de EU opeens zegt: “Poetin is mijn vriend…”, zoals afgelopen week gebeurde, ja dan mogen de redacteuren die eerder hun mond moesten houden en mee moesten doen in de anti-Poetin-code, misschien nu wel hun mond open doen? Ik denk dat veel redacteuren hun tijd afwachten en zitten te wachten tot ze meer mogen zeggen…

Dat gevoel heb ik ook inderdaad. Dus jij bent een levend voorbeeld. Maar hoor je daar dan nooit iets van, omdat ze ongetwijfeld (kunnen) weten wat jij tegenwoordig doet in jouw boeken?

Nee, ik word gemeden alsof ik een besmettelijke ziekte heb… haha. Terwijl ik altijd zoveel contacten had in dat vak… Ik moet er nu echt om lachen. Het is ook echt te gek! Ik heb nog wel contacten, die zijn allemaal uitgewaaierd, zelfs met het hoofd van RTL nieuws… de zoon van zeer goede vrienden van mij, die helaas zijn overleden. Maar het lijkt net alsof ik het een poos helemaal alleen moest doen. Misschien een fase?

Gelukkig krijg ik veel fijne feedback van jullie en heel veel mensen die me schrijven en blij zijn dat ik dit werk doe, en dat is fijn. Ik denk dat dit in de massamedia een fase is, dat iedereen zijn hart vast houdt, want ik denk: iedereen zit vol angst vanwege de doofpot-code, en breek daar maar eens uit…  Jij en collega’s zijn moedige pioniers. De wereld heeft pioniers nodig. Ik noem ze : ijsbrekers. Zij breken een vaargeul open. Dan komen de half-half mensen, die heb je ook altijd. Daarna kunnen anderen er vrij in varen. Ik heb één goede trouwe vriend, een krantenjournalist, hij heeft al een paar grote artikelen over me geschreven, maar hij is naar een klein plaatsje (weg) gestuurd…. voor een klein regionaal gebied. Ik spreek hem niet veel. Zo nu en dan een mailtje. En ja die schat heeft een vrouw en twee kinderen. Dat is je verantwoordelijkheid.

Als we het hebben over ‘connecting the dots’ (het grote plaatje zien), hoe werkt dat voor jou?

Het grotere plaatje, een voorbeeld, waardoor ik denk waar dat mee te maken kan hebben: mijn vader was al bijna 60 toen ik geboren werd. Hij had al in het Nederlandse leger gezeten in de oorlog van 1914-18. Daar vertelde hij over. Hij was nog van “Willem III”. Ik had dus al getrouwde broers en een zus met gezinnen toen ik geboren werd. Dat was uit het eerste huwelijk van mijn vader. Mijn vader zijn eerste vrouw overleed. Zij hadden ook nog twee nakomertjes: twee zonen van 12 en 14, toen ik geboren werd. Mijn moeder was 20 jaar jonger en mijn vader kwam met de jongere zonen bij mijn moeder inwonen. Ik ben dus opgegroeid met verhalen uit vorige generaties. En we hoorden veel verhalen over Indonesië.

Een ander voorbeeld: mijn tweede man was een veel oudere kunstenaar/diplomaat. Zo’n Picasso-type. Ook een dikke generatie ouder… Hij kwam uit Suriname, had in de 30er jaren in Barcelona gezeten waar een internationale concentratie aan (wereld-) kunstenaars zat. Nu pas realiseer ik me dat dit een socialistisch karakter had – tot de Spaanse burgeroorlog er een einde aan maakte en het fascisme invoerde, toen moesten ze vluchten en velen vluchtten naar Mexico, waar die kunstenaar Diego Riviera zat en zijn vrouw Frida Kahlo, weer een soort socialistische kunst-kolonie. Dat heb ik allemaal uit de eerste hand meegekregen.

Al die verhalen over de Nederlandse koloniën en het ontstaan daarvan, ja daar was ik al jong mee bezig. Dit zijn voorbeelden van het grotere plaatje. En ik heb zelf deels ook gewoond in Italië en ook in Trinidad (Tobago) -heel verschillende en andere culturen met hun geschiedenissen. In de culturen van de Guyana’s heb ik me zeer verdiept, omdat mijn man stamde van Amazone-Indianen… Ik heb altijd geschiedenissen uitgezocht. Tobago is ook nog van Nederland geweest. Daar waren geloof ik de mooiste slaven, dat was toen dus beroemd. Als je daar gaat graven vindt je Nederlandse uniformknopen. Mijn partner had daar een museum opgebouwd, daar heb ik later ook aan meegewerkt.

Ik denk door die ‘oude’ vader en grote broers, dat ik altijd de ‘grote jongens’ opzocht omdat ik dat gewend was. Dus het maakte niet uit of dat in het bedrijfsleven was of bij de TV en de omroepen, of op een universiteit, ik had altijd goed contact met bazen. Ook een groter plaatje.

Tegelijk had ik altijd goed contact met werknemers. Bijvoorbeeld: kraanmachinisten op het werk van mijn vader, die wegenbouwer was. Dan speelde ik op bulldozers en kranen… Oh, wat heb ik veel buiten gespeeld. Ook in de buurt met slierten kinderen. En aan de andere kant zat ik vaak stil in mijn eentje te tekenen. Ik was een buitenkind en een binnenkind. En dat ben ik nog. Ik maak buiten dingen mee, en verwerk dat binnen.

Je knoopte dus al heen jong de dingen aan elkaar?

Als kind puzzelde ik al veel, legpuzzels, ook kruiswoordpuzzels, ik houd van puzzels oplossen. Ik was nog erg jong, ongeveer 10 jaar, en vroeger stond wekelijks een kruiswoordpuzzel in de krant. Die loste ik op en dan kwam de buurman, die ook van puzzelen hield, vragen wat ik al had… Dat is jaren zo gegaan. En met kerst was het natuurlijk helemaal raak met een paginagrote kerstpuzzel.

Ja en nu puzzel ik weer. Ieder puzzelstukje draagt bij aan het oplossen van het grote vraagstuk: hoe zijn we met elkaar (mensheid) in deze idiote situatie beland? Gelukkig zijn er veel puzzelaars, en met elkaar en ook door te sparren, komen we een stuk verder.

Nu denk ik aan Carel Enkelaar, de eerste hoofdredacteur van het NOS Journaal, waar ik zeer veel en goede herinneringen aan heb, hij was een echte baas en onderzoeker, een journalist uit het goede hout gesneden. Hij deed alles voor grondig onderzoek, met alle middelen die er toen waren (60er, 70er jaren). Hij werkte veel samen met Willem Oltmans, ook niet een van de eerste de besten. Oltmans schrijft er veel over in zijn boeken. Dat is Nederlandse geschiedenis!

Carel Enkelaar sprak altijd over ‘puzzelstukjes’: in de moord op Kennedy, de Indonesië kwestie, allemaal hot items. Aan hem heb ik goed gezien hoe je vanwege je capaciteiten ‘weg gepromoveerd’ kunt worden. Hij was te slim. Achteraf denk ik: wat is die man stelselmatig onderuit gehaald. Hij mocht het Journaal opstarten – dat deed hij perfect, en toen dat liep werd er een andere hoofdredacteur op gezet, mocht hij TV programma’s van de NTS en de NOS opstarten en ook daar werd hij weg gehaald en werd hij hoofd TV. Hij raakte echt verbitterd en ik begrijp goed waarom: er zaten ‘geheime diensten’ achter zijn broek, die hem onderuit haalden en monddood maakten, net zoals bij Willem Oltmans. Carel Enkelaar schreef later het boek ‘Ooggetuige’, nu alleen antiquarisch te koop, waar ik veel informatie uithaalde en waar ik nu plezier van heb.

Hoe kwam je nu op dit boek en deze titel terwijl je een vervolgserie wilde schrijven van je eerste boek ‘Ander Nieuws?’

Na mijn persoonlijk verhaal en de links die ik zag met het wereldnieuws, ben ik begonnen aan het boek Ander Nieuws deel 1. Ik vond zoveel informatie, dat ik het moest verdelen, dus er ligt al informatie klaar voor de boeken Ander Nieuws- 2 en 3. Ik was daarmee bezig. Maar omdat dit geschiedenis is, die ik ook voor later kan bewaren, heb ik dat ‘opzij’ gelegd voor later. Maar het is natuurlijk wel allemaal opgedane kennis en inzichten om op verder te borduren. Ik was dus bezig aan het boek Ander Nieuws deel 1 (en 3). Maar toen was het opeens feest: het Journaal bestond 60 jaar. Dat werd groots gevierd.

En vervolgens begonnen de voorverkiezingen in de VS. En ik zag daar tot mijn afgrijzen weer een telg van de Bush-familie: Jeb Bush en ik zag Hillary Clinton, daar werd ik niet goed van, ik dacht: die twee zijn één pot nat, dus ja, als een van de twee president wordt dan krijgen we alleen maar meer van hetzelfde. En dan hoorde ik het nieuws erover. Allemaal eenzijdige informatie, of onvolledige informatie of verdraaid… Dan word ik boos. Ik besloot dat ik de ‘Ander Nieuws’-boeken (geschiedenis), later nog kan doen. Nu eerst de actualiteit. En toen kwam die gekke Trump naar voren…

Wat was hij voor man? Enfin, ik was er erg druk mee. Ik kan wel zeggen: toen Jeb Bush uit de race was riep ik: Halleluja! Die is weg. Oooh en wat een grote verrassing later, Hillary: Halleluja, die ook weg. En dat dankzij die ‘gekke’ Trump. Ik kon hem wel zoenen. Wat is dat voor een man? Dat ben ik gaan uitzoeken. Er staan genoeg video’s op het internet, zelfs van jaren geleden, waaruit je een beeld krijgt van deze figuur. Ook uit zijn boeken wordt een en ander duidelijk. Boeiend hoor.

Maar hoe ga je om met deze zaken, want er speelt iedere dag wel iets wat aandacht vraagt?

Het is vaak zo dat er van alles tegelijk komt. En dat was op het Journaal ook, en thuis ook, met een zieke moeder en vader met een woedeprobleem: hoe hou je het huishouden draaiende? Gewoon: ordenen. Wat is belangrijk, wat gaat voor, en wat kan daarna? Zo was mijn werk op het journaal ook: wat is prioriteit? En wat heeft met wat te maken? Waar zijn de grote samenhangen?

En, hoe druk ook, bij mezelf blijven. Tijd nemen om even tot rust te komen, beginnen bij punt 1 en dan handelen. De kunst is om détails te zien in de grote samenhangen. Achteraf denk ik ‘wat leuk: de détails zijn puzzelstukjes’. Ja, en die moet je in elkaar
passen… het grotere plaatje. Het is net een Droste-doosje: het grotere plaatje is vaak weer deel van een nog groter plaatje. Het begint met keuzes maken. Het is dus nooit mogelijk om aan alles evenveel aandacht te besteden. Ik haal de hoogte- en dieptepunten eruit en rijg die als een ketting in elkaar.

En het zijn vaak nieuwsfeiten die elkaar inhalen, tegenspreken, aanvullen etc. Het is een oerwoud van informatie en desinformatie. Zie je door de bomen het bos altijd nog?

Ach, zo is het mijn hele leven geweest: het is belangrijk om ons onderscheidingsvermogen te ontwikkelen. Dat is onze uitdaging. En als het even teveel wordt een stapje terug doen, tijd nemen, verwerken en dan komt er wel een inzicht. Op een gegeven moment had ik zoveel, dat ik ook die informatie moest splitsen. Dus het boek Trump, Grondwet & Wereld is een deel geworden. De andere delen liggen klaar om afgewerkt te worden.

Dus als ik het goed begrijp betekent ‘een stapje terug doen en tijd nemen’ dat er nog andere boeken in de maak zijn waar je dan ook nog aan werkt?

Oh mijn hemel, mijn volgende boek wordt over Lybië, Syrië en Israël. Dan Rusland en Poetin en er staat nog een en ander op stapel, waar al veel stuff voor klaar ligt. Allemaal uit de research van afgelopen 7 jaar.

Soms heb ik het gevoel –en zeker bij jou- dat je (net als bijvoorbeeld Carl Jung) empirisch je boeken tot stand brengt. Ervaringsgericht, vasthoudend aan de actualiteit… Verander je dan ook telkens weer van koers, als het gaat om verder onderzoek?

Ik kan alleen praten over mezelf: ik ben een boogschutter met een doel: zoeken wat de oorzaak is. Als ik op een probleem of een kwestie stuit dan ga ik onderzoek doen, net zo lang tot ik de angel boven heb. Dat heeft ook vaak te maken met het grotere plaatje. Daarbij helpt he dat mijn ascendant maagd is, oog voor détail en ordening. Dus beide: de grote samenhangen en het détail. Hiermee kon ik ook documentaires maken.

Mijn zoon wilde piloot worden. Dat is een doel. Hoe doe je dat? Ook als de rijksluchtvaartschool op het laatste moment afbelt en zegt dat iemand anders in de plaats van mijn zoon komt? Dan moet je je voor meer dan 100% inzetten om een alternatieve weg te gaan. Het duurt alleen een paar jaar langer. Dat is dankzij onze samenwerking gelukt. Zonder financiële hulp van wie ook. Dat is een boek apart. Maar het gaat erom: je doel in de gaten houden en ernaar toe werken, soms gaat dat via zijweggetjes, en soms duurt dat wel meer dan 20 jaar. Ik denk aan de song van de Beatles: The Long and Winding Road… Je kunt het ook zien als bergbeklimmen: de top in de gaten houden: daar naar toe. En dan heb je nog geen idee wat je onderweg tegenkomt.

En die zijwegen creëren dus blijkbaar verschillende boeken. Volgens mij zul je minstens tot je 100e verjaardag kunnen blijven schrijven, want je kunt schrijven over oorlogen, chemtrails, de voedingsketen (Monsanto, GMO’s), Big Pharma etc. Hoe pas jij die selectie toe in de verschillende –waarschijnlijk nog te verschijnen- boeken?

Ja, ik denk dat dit helemaal waar is wat je zegt. Ik heb inderdaad ook nog een boek in de maak over gezonde voeding enz. en natuurgeneeskunde. Allemaal zaken die ik goed bestudeerd heb, waar ik ervaring mee heb, en die we horen te weten. Het is een kwestie van cultuur die ik graag wil doorgeven. We zijn zoveel echte cultuur kwijt geraakt. Ook contact met de natuur. Het is altijd mijn passie geweest om over die zaken films te maken. Maar het gaan nu boeken worden. Wie weet tot hoe lang ik schrijf, we zullen zien.

De wereld en de heersende elite worden steeds fanatieker. Ik wijt dat aan het feit dat zij zich er bewust van zijn dat wij in groten getale ontwaken voor het onrecht dat de mensheid wordt aangedaan en dat ze geen tijd te verliezen hebben om hun agenda door te drukken. Word je daar soms niet moedeloos van of zie je de toekomst ook nog steeds positief tegemoet?

In 2017 heb ik het er erg moeilijk mee gehad. Het was heel erg veel. Veel geschreeuw: anti Trump, anti- Poetin, Anti Assad, met alle ellendige gebeurtenissen er omheen. Gelukkig kreeg ik nieuws van de Vlaamse Pater Daniël Maes, die in Syrië in een klooster woont, 90 km van Damascus. Oooh, wat ze met Syrië uithalen…! Ten hemel schreiend, en ook met Jemen. En daarvoor natuurlijk met Libië en veel meer. Ik heb mezelf steeds uit diepe putten moeten trekken. En al die vluchtelingen, die tragedies, het is niet te filmen.

Inderdaad gedraagt de elite zich steeds fanatieker. Net als een tegel die je weghaalt, dan krioelt er veel weg… Ik denk dat er een soort paniek in zit, mensen gaan het doorkrijgen. Het is belangrijk om altijd hoop te houden, of te herwinnen. We moeten leren hoe met emoties om te gaan. Dat is een kunst apart en dat kunnen we leren. Er zijn goede coaches voor. Het punt is, en dat dienen we goed te beseffen: we worden uitgedaagd. Het is niet alleen een proces van goeden tegen de slechten… het gaat erom: hoe worden de goeden sterker? Net als tegenwind: dan moet je harder trappen op de fiets en sterk je je spieren en je wilskracht… Soms voel ik me moedeloos.

Heeft die moedeloosheid dan toch te maken met het feit dat er nog teveel mensen niet willen weten of zien wat er aan de hand is, zodat we het nog niet kunnen veranderen?

Ik moet me steeds opnieuw neerleggen bij het idee dat ik de wereld niet kan veranderen, hoe graag ik zoiets ook zou willen. Je kunt een ander nooit veranderen. Wat we kunnen doen is: onszelf sterker maken en een sterkere ijsbreker worden. Wat de rest doet is niet aan ons. Ik word zelf altijd moedeloos als ik me eigenlijk boos voel over een zeer onrechtvaardige gebeurtenis, en ik kan niets doen… Maar als ik dan bewust mijn eigen emoties door me heen laat gaan, ik mag er zijn met emoties en al, dan gaat mijn moedeloosheid over. Moedeloosheid betekent vaak dat je je woede onderdrukt… wat iets is waar de meeste mensen mee worden opgevoed. Maar we kunnen ook boos worden en dat goed voelen, zonder dat we een ander aanvallen… dan blijven we bij onszelf.

Eigenlijk is het altijd een rouwproces: verdriet en woede dat hoort erbij. En als dat verdriet er mag zijn, goed uithuilen. En het voelen van die woede, dadan is opeens het gevoel van machteloosheid weg en komt er een nieuwe kracht. Net of het weer is opgeknapt na een regenbui en donder en onweer.

Je zult het nieuws moeten bijhouden, maar uit ervaring weet ik dat het ondoenlijk is en dat lijkt me nog ingewikkelder als je in het schrijfproces zit. Hoe werk jij, schrijf je dagelijks, ’s nachts in alle rust of ga je soms 24/7 door met schrijven?

Ik vertrouw erop dat ‘wat ik moet weten’ naar me toekomt. Ik zet al mijn antennes in… Ik volg het nieuws, en ik krijg ook linkjes door van anderen. En ik weet van journalisten in de VS en Australië en Canada, die veel achtergrondinformatie melden. De vraag is: wat klopt en wat niet? Ik schrijf full time. En ik neem pauzes, soms gedwongen, want er moeten boodschappen worden gedaan en mijn flatje houd ik schoon. Maar als ik met iets zit en er niet van kan slapen, dan ga ik schrijven, neem een kop thee en als ik het heb geschreven dan ben ik rustig en kan ik goed slapen.

En het is nu Hemelvaartsdag 2018, om 20.00 uur en ik zie op het nieuws dat er afgelopen nacht een zware Israëlische raket-aanval op Syrië was rond Damascus. Ze zeggen: op Iraanse doelen in Syrië. Gezien de historie ben ik bang dat het helemaal niet waar is, dat Iran eerder een raket aanval op Israël heeft afgevuurd, dat dit een valse beschuldiging zou zijn, maar dat kan ik natuurlijk niet checken. Dus of het klopt wat ik vermoed kan ik niet zeggen. Ik schrijf hier meer over in een boek dat ook bijna klaar is, over Lybië en Syrië.

Heb je inmiddels regelmatiger contact met je (ex-)collega’s uit de journalistiek of uit de omroepwereld, de NOS, etc.?

Wibo van der Linde organiseert jaarlijks lunches voor de ‘oldtimers’ waartoe ik behoor, maar afgelopen jaar ben ik niet gegaan, want mijn oud-collega’s die nog in leven zijn waren vroeger al niet de mensen met wie ik kon praten over de achtergronden. De mensen met wie ik daar wel contact over had, zijn helaas overleden. Ze stuurden me ook wel hun artikelen, ik denk erover om die een keer in boekvorm te zetten. Wie nog echt de oude ‘spirit’ heeft die wij in de 70er, 80er jaren hadden en die nu voor omroep MAX werk doet, is Cees Grimbergen. Hij doet nu zeer belangrijk onderzoek over pensioenen, en het lijkt wel of hij daarvoor de informatie gebruikt die ik schreef in het boek Ander Nieuws deel 1 over de Carlyle Group en Alpinvest, waar de twee grootste pensioenfondsen van Nederland, zelfs grootste ter wereld, zijn ondergebracht (pagina 592): de wapenhandel. Ik vind het super wat hij doet, en extra leuk vind ik het als mijn werk kan dienen als inspiratie.

Zeker mooi. En over de pensioenen is ook nog wel het een en ander uit te zoeken, ja.

Ik heb zelf geen pensioen. Maar het is toch van de gekke dat de meesten verplicht pensioen sparen dat verplicht terecht komt in een bepaald potje en dat we er dan niets over te zeggen hebben? Eigen spaargeld? Denk daar eens bij na…

En lach niet, maar het is enig, met wie ik momenteel het meest contact heb is ‘mijn’, onze journaalchauffeur met wie ik langer dan 20 jaar (met tussenpozen) heb gewerkt. Hij heeft mijn zoon zien opgroeien, die na school meestal naar me toe kwam op het journaal. Die chauffeur was van alles op de hoogte, je hoefde maar een naam te noemen en hij reed al weg naar het adres waar de videoband klaar lag… Ja, dan ben je één familie. En nu, we zagen elkaar opeens bij de Kringloopwinkel – sindsdien word ik door hem als een koningin gereden als ik een lezing geef. Dat is genieten. Dat is ook nodig, anders kan ik niet zo makkelijk naar Zuid Limburg en Groningen, België. Dus ja we voelen ons alle twee weer ‘op het journaal’. En dan kan er ook vaak iemand meerijden.

Dat is wel heel bijzonder; collega’s van het journaal die nu samenkomen; je zou alleen toch ook hopen dat sommige journalisten of verslaggevers, redacteuren een keer wakker worden en gaan opstaan tegen de censuur en de propaganda. Gaat dat er in de nabije toekomst nog eens van komen denk je, of moeten de kijkcijfers ongeveer naar 0 of 1% gaan dalen voordat dat gebeurt?

ik heb geen idee. Het is nog allemaal brainwash en eigenlijk, zonder dat we het weten: hypnose. Ik heb een invloedrijke leraar van de ‘School voor journalistiek’ gemaild, iemand die met mij bij het Journaal werkte, met wie ik wel kon opschieten, en hem gevraagd om een gesprek. Het leek me enig om dit onderwerp met studenten aan te kaarten. Maar ach, ik krijg geen antwoord… Ook schreef ik naar de universiteit waar nu een leerstoel televisie-geschiedenis is… ik weet daar natuurlijk heel veel van en die leerstoel wordt betaald van een een legaat van een grote vriend van mij die is overleden, de TV-pionier Erik de Vries. maar ach, wat er aan de hand is? Laat anderen het maar invullen.

Wel erg leuk vind ik: als ik die mensen zo ver had gekregen om iets nieuws te starten met volledige, in plaats van eenzijdige informatie, dan had ik steun gekregen van de Nederlandse Vereniging van de Journalistiek. Dan hadden we een nieuwe beweging kunnen starten. Maar zo lang de regering nog instructies uitdeelt op scholen en universiteiten wat nep-nieuws is, kunnen we professionele, vrije journalistiek in de gangbare massamedia vergeten. Vergeet ook niet dat Coen Vermeeren afscheid moest nemen van de Technische Universiteit Delft vanwege de druk vanuit de critici.  Waar zit de macht? Waar zit het vrije onderzoek? Wij moeten dingen aannemen van anderen maar mogen niet zelf leren denken… Wie zijn die anderen die ons hun wil opleggen?

Nu lazen we onlangs dat het persbureau ANP is opgekocht door John de Mol. Even dacht ik dat het een 1 april-grap was, maar dat is het niet. Wat denk jij daarvan, is nieuws tot ‘entertainment’ verworden of was dat in jouw tijd bij de NOS-journaalredactie al zo?

Ach, het nieuws is al zo lang een vorm van entertainment, kijk maar eens naar de decors en wat de mensen aan hebben en hoe ze er uit moeten zien en ze mogen niet ouder zijn dan zo en zo oud… En dan moeten ze op een bepaalde manier door het decor heen lopen… Waar is dat voor? Om ons te boeien?

Ik weet nog zo goed al die brieven die vroeger op de journaal-redactie binnen kwamen van ‘uw haar zat niet goed’, of ‘wat voor blouse had u aan…’ Daarover ben ik altijd verbaasd geweest. Wat ik interessant vind is de geschiedenis van het ANP, daarover schrijf ik in een apart boek. Het was lange tijd, ook in WO-2 eigendom van Fentener van Vlissingen. Maar tegelijkertijd was dit het nieuwsagentschap dat‘objectief’ nieuws gaf. We waren erop geabonneerd, het Journaal bedoel ik. Ook de Radio-nieuwsdienst: Altijd het ANP. Ik denk dat John de Mol er veel geld mee kan verdienen, vooral als hij het ANP-nieuws ook internationaal uitgeeft. En of het objectief is? Wat denk je?

Toen ik zelf nog redactiewerk deed bij de radio in Hilversum en vele uren in de studio zat hoorde ik steevast ieder uur die bekende drie pips (piepjes) gevolgd door ‘Het is 12 uur. Dit is de radio nieuwsdienst verzorgd door het ANP’…

Ja, je brengt me op een idee: ze hadden kunnen zeggen: Dit is de Radio Nieuwsdienst verzorgd door Fentener van Vlissingen.

Hoe zou dat nu klinken als er gezegd zou worden ‘Dit is de radio nieuwsdienst
verzorgd door John de Mol’?

Dit vind ik erg geestig! Die blijft erin. Dan beseffen we dat het nieuws altijd komt van ‘officiële’ persagentschappen… Maar wat is ‘officiëel’? Een winstgevend bedrijf? Alle gerenommeerde persagentschappen zijn winstgevende bedrijven, eigendom van een handjevol mensen.

Misschien moeten ze die oude aankondiging maar weer invoeren, dat zou kunnen helpen, want zou iemand het dan nog serieus nemen?

Nu zie je hoe belangrijk het is dat we weten wie eigenaar is van een bedrijf en wie er aan de knoppen zit. Dat hoort bij transparantie en openheid. Van RTL weten we dat het commercieel is. Maar van de publieke omroep denken veel mensen nog dat het ‘objectief’ is… Dat zeggen ze zelf ook. Maar hoe kun je objectief nieuws brengen als het van een commerciëel bedrijf komt?

Onlangs hebben we een video-interview gepubliceerd dat ik had met Sacha Stone over het International Tribunal of Natural Justice dat half april drie dagen lang zitting had in Londen. Daar zitten niet alleen rechters en juristen bij, maar ook ex-CIA intelligence officer Robert David Steele en William Binney (ex-NSA). Het betreft human trafficking en seksueel kindermisbruik, wereldwijd. Hoe kijk je daarnaar, is dit waar je op hoopt en op wacht?

Ik heb het gezien, Irma. Een heel goed interview! En een steengoed initiatief. Ook zo’n ijsbreker-initiatief. Als er een is volgen er meer. Dit onderwerp is het moeilijkst te verteren. Ik was zelf seksueel misbruikt door mijn halfbroer, al vanaf babytijd tot mijn 6e jaar. Dat heeft veel tijd en verdriet en energie gekost om dat te verwerken. En je hele leven ligt overhoop. (Ik schreef al: in mijn familie zaten geheime diensten…) Het is een wonder dat ik zo goed kon werken! Dit wat ik meemaakte was al heel erg, maar dit is nog maar een deeltje van de huidige kinderhandel + pedofilie + ritueel satanisch kindermisbruik (seksueel). Dit is zo diep, diep treurig en anti-menselijk. Dit is anti-menselijke beschaving. Tegen de mensheid.

Het is een zwaar onderwerp waar ik toch regelmatig mee te maken heb in mijn interviews; over verwerken gesproken…Komt dat onderwerp ook voor in één van jouw boeken?

In mijn eerste boek Ander Nieuws-1 heb ik hier twee hoofdstukken aan gewijd, er liep zelfs een linkje naar het Witte Huis… in de tijd van Reagan en Bush. Oprah Winfrey had het in haar shows over de ‘missing children’, zie: hoofdstuk 7 en hoofdstuk 8. In hoofdstuk 17 (pg 412) schrijf ik over het MKUltra project -niet te geloven allemaal- en dat boek is doordrenkt van werk van de ‘Safari Club’, opgericht in 1976 door George H.W. Bush, waar die internationale pedofilie en kinderhandel geprofessionaliseerd is en tot een groot dieptepunt is gedaald. Het meest geniepige geheime dienst-clubje als basis van een groot gezwel binnen de geheime diensten.

Er werden kinderen uit kinderhuizen ontvreemd, daar geef ik voorbeelden van, ook straatkinderen, maar sinds de agressieve regime changes en ‘Arabische Lente’ enz, waar landen zeer ontregeld (getraumatiseerd) worden, vindt mensenhandel (slavernij) en vooral kinderhandel plaats, – ook organen-handel… Ook waar een grote natuurramp is geweest… in plaats van hulp verlenen dit soort praktijken. En waar gaan onze hulp-gelden naar toe? Bah bah bah! Ik schrijf er nu ook weer over in mijn nieuwe boek: Trump, Grondwet & Wereld. We kunnen onze ogen hier niet voor sluiten. Ik ga nu opeens denken dat het tijd wordt dat de boeken worden vertaald.

Wie weet! Janneke, ik wil je heel hartelijk danken voor jouw openhartigheid en vooral heel veel succes wensen met je beide boeken. Maar daarnaast zeker ook met het (verder) schrijven van je volgende ‘geschiedenisboeken’.
Ik hoop je binnenkort nog eens te spreken voor een audio-interview en dan kun je waarschijnlijk meer vertellen over de reacties op dit boek. Ik blijf je hoe dan ook volgen op de voet! Merci beaucoup!

Jij dank je wel, Irma voor de kans dat ik wat meer over mijn werk en de achtergronden ervan heb kunnen toelichten. En heel veel succes met jouw prachtige, krachtige ijs-brekers-werk.

© Irma Schiffers

 

 

Het nieuwe boek ‘Trump, Grondwet & Wereld’ is te koop als voorlopige uitgave via deze site.
Het is al een aantal keren gecorrigeerd, maar er kunnen nog typfouten in zitten. Echter omdat de inhoud belangrijk is om zo snel mogelijk naar buiten te brengen, is hiertoe besloten. Derhalve is de prijs nog: 25 euro. Later komt het in de boekhandel (en bij bol.com) voor 41.50 euro te koop.